Ο δημόσιος χώρος βρισκόταν σε παρακμή αναζητώντας την αναγκαία μεταλλαγή του.
Ταυτόχρονα οι συστημικές ηγεσίες που ηττήθηκαν περιέπιπταν σε ανυποληψία και σε απορία μπροστά στο νέο, καθώς στην ελληνική κοινωνία όλες οι αυτονόητες κατακτήσεις και οι μεγάλες αλλαγές κατεδαφίστηκαν «ιδίαις» αυτών «χερσίν».
Ευκαιρίας, λοιπόν, δοθείσης, διάφοροι συστημικοί δοκησίσοφοι αποφαίνονται, (δίκην αυθεντικών ερμηνευτών της ιστορικής διαδικασίας) περί του τέλους των κομμάτων, υπό το (υποκριτικό) πρόσχημα της εξάλειψης της «κομματοκρατίας», μοναδικής-δήθεν-υπεύθυνης της πολύπλευρης κρίσης.
Το ουαί τοις ηττημένοις, δίνει και παίρνει.
[quote text_size=”small”]
Πρόκειται για εύκολη μανιέρα επικοινωνισμού με τη μορφή του ποδοσφαιρικού τακτικισμού για «αλλαγή γηπέδου», γνωστότερη ως αλλαγή παράστασης.
[/quote]
Βρήκαν αντίπαλο τα «παιδιά του συστήματος εξουσίας» που τώρα το καταγγέλλουν ως φαυλεπίφαυλο, οι μονίμως σιτιζόμενοι σε πρυτανεία εγχώριων και εξωχώριων συμφερόντων, που προτάσσουν την μικροαστική τους αγωνία για ανώδυνη και δίχως κόπο ανέλιξη στο δημόσιο χώρο, ως εκλεκτοί της μεταδημοκρατίας, νόθας θυγατέρας της παγκοσμιοποιημένης μονοπολικής οικονομίας.
Όλοι τους συμφύρονται – ανιστόρητα – στο νεοφιλελεύθερο κορπορατισμό, που επιθυμεί να καθοδηγήσει την πολιτική, χωρίς την πρωτεύουσα ταξική της αναφορά.
Σε μια χώρα σε υπερπενταετή θεσμική παράκρουση, πολιτική κατάθλιψη, κοινωνική κατάρρευση, αντί οι ιδεολογικές αναζητήσεις να αποτελούν το πλαίσιο της αναγκαίας πολιτικής διαδικασίας, ο προαναφερόμενος μανιχαισμός επιλέγει προσιτό αντίπαλο. Τα κόμματα, ταυτίζοντας ενσυνείδητα το αμαρτωλό τμήμα του πολιτικού τους προσωπικού με την ιδεολογία τους.
Εργαλεία του, γενίκευση, ηθικολογία, διδακτισμός, βολονταρισμός, συσκότιση και, εν συνεχεία, απόκρυψη των κοινωνικών αντιθέσεων.
Ουσιαστικά πρόκειται για συμβολή σε μια άνευ όρων παράδοση της πολιτικής στην οικονομία, σε μετατροπή της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας σε πολιτική ολιγαρχία, σε μια σκληρότερη εκδοχή από εκείνη της άρχουσας τάξης του φορντικού κράτους.
Αλλά οι παροικούντες την πολιτική Ιερουσαλήμ είναι γνωστής ταυτότητας και διαδρομής. Όπως ο Αναγνωστάκης φθέγγεται «Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν..». Και όχι μόνον εγώ.
Κι επειδή «εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε», θα αποτύχουν. Όσοι εζήλωσαν τη δόξα του Φράνσις Φουκουγιάμα περί του τέλους της ιστορίας.
[quote text_size=”small”]
Όσοι περιφέρουν δημοσίως «την αρετή της ηθικής ακεραιότητας» (για να κρύψουν την όζουσα συναλλαγή τους με τους καταρρεύσαντες μηχανισμούς εξουσίας).
[/quote]
Όσοι συνωθούνται εκόντες άκοντες στα νέα υπό διαμόρφωση εξουσιαστικά κονκλάβια.
Δυστυχώς για αυτούς η εποχή του κοινωνικού ελέγχου και της ολικής δημοκρατικής νομιμοποίησης ισχυροποιείται ενόσω οι ημέρες της ολοένα συνθετότερης τεχνοκρατικής και αγοραίας διαχείρισης μετατρέπονται σε μακρινή ανάμνηση.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
