“Θα πηδηχτούμε από τα παράθυρα” είναι μία φράση που στις μέρες μας έχει πάρει δραματική διάσταση. Κάθε τρεις και λίγο διαβάζουμε, ακούμε, μαθαίνουμε ότι ένας συνάνθρωπός μας σαλτάρισε, βγήκε στο μπαλκόνι του και βούτηξε. Για να βάλει τέρμα στη ζωή του. Μη αντέχοντας την εξαθλίωση αλλά κυρίως γιατί δεν έβλεπε φως στο τούνελ.
Να αναζητήσω τους λόγους διάλυσης του οικογενειακού και κοινωνικού ιστού στις μέρες μας; Είναι κοινότυπο. Αλλοι, πλέον ενήμεροι εμού, ασχολούνται και εμβαθύνουν στα αίτια που έχουν προκαλέσει τις ασύμετρες ανατροπές που βιώνουμε. Η οικονομική καταβαράθρωση της πλειονότητας των Ελλήνων, είναι ο προφανής λόγος της “σκανδιναβικού τύπου” συμπεριφοράς του ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Ο οποίος βλέποντας τη σύνταξή του να μειώνεται ή και να απομακρύνεται, αντιμετωπίζει πραγματικά αδιέξοδα επιβίωσης και επιλέγει να θέσει τέρμα στη ζωή του.
Οι κυβερνώντες που απεφάσισαν χωρίς γνώση και διαίσθηση να αποκεφαλίσουν οριζοντίως και αδιακρίτως τα εισοδήματα, δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να μειώνεις σε μιά γριά ενεννήντα χρονών τη σύνταξή της. Αυτά τα ελάχιστα και πενιχρά 50 ευρώ, είναι η φλόγα ζωής για μιά τέτοια γυναίκα. Η πολυτέλεια ενός κομμωτηρίου κάθε τρείς μήνες ή ενός καινούργιου ζευγαριού παπουτσιών. Ισως ένα δώρο στο εγγόνι της. Και γιατί όχι ένα τραπέζωμα στα παιδιά της.
Αδυνατούν όμως οι βουλευτές του ανάλγητου εισοδήματος των εκατό και πλέον χιλιάδων ετησίως, να νιώσουν τις ανάγκες μας. Οχι μόνο της γριάς που ανέφερα, αλλά της πλειονότητας των Ελλήνων. Και γιατί άλλωστε; Τι είναι πενήντα ευρώ; Μισό ρεζερβουάρ από το κάρο που οδηγεί ο σωφέρ και πληρώνουμε εμείς. Αν δε πάμε στις ανάγκες του επιχειρηματία, ε καλά. Εκεί δεν το έχουν. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ξέρουν πως δουλεύει μία επιχείρηση, ποιές είναι οι ανάγκες χρηματοδότησης, πόσο κοστίζει ένα μεροκάματο, τι σημαίνει να πληρώνεις φουπουά που δεν έχεις εισπράξει.
Υπάρχει ελπίδα; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος.
Αυτή η τραβεστί σύνθεση κυβέρνησης, λίγο φιλεύθερη, ελαφρά σοσιαλιστική και ψιχαλίζοντας αριστερίζουσα, δεν βλέπω τι αποτέλεσμα μπορεί να φέρει. Ηδη έδωσε δείγματα παλαιολιθικής συμπεριφοράς ζητώντας τις παραιτήσεις των ηγεσιών της ΕΡΤ, της ΕΤΕ και άλλων ελεγχόμενων από το Ελληνικό Δημόσιο διοικήσεων επιχειρήσεων. Αντί να καταπιαστούν με τα προβλήματα των Ελλήνων και την εξαφάνιση της επιχειρηματικότητας, το έριξαν στο παλιά μου τέχνη κόσκινο. Οπως και οι προηγούμενοι. Ποιός ξεχνάει το ξήλωμα του Τραπεζίτη (με το Τ κεφαλαίο) Αράπογλου από την Εθνική Τράπεζα όταν ανέλαβε ο Γιωργάκης; Ο νέος υπουργός Οικονομίας, ευτυχώς, έχει δουλέψει, ξέρει από business, γνωρίζει και το γραφεικρατούμενο δημόσιο. Ισως αυτά δράσουν καταλυτικά στις αποφάσεις του. Θα τον αφήσουν;
Οι ισορροπίες στην Ευρώπη έχουν αλλάξει. Ο εμπαθής γερμανός οικονομικών και η πεισματάρα καγκελάριος βρήκαν μπροστά τους αυτόν που δεν περίμεναν. Τον κομμεντατόρε Μόντι. Μπάστα είπε. Και ξανακάθισαν όλοι, με δυσφορία, στο τραπέζι για να βρουν λύσεις στη χρηματοδότηση των τραπεζών. Ο νέος Γάλλος πρόεδρος, είναι επίσης ένας σοβαρός παράγοντας διαμόρφωσης νέας ευρωπαïκής άποψης. Αγκαλιάζει μεν τη Γερμανία, χουφτώνεται δε και με τον άξονα του φτωχού νότου. Ο μεσιέ Ολάντ δεν πρόκειται να αφήσει τα ηνία της Ευρώπης στη Μέρκελ. Βοηθά και ο αμερικανός Ομπάμα στη διάσπαση του γερμανικού μετώπου, αλλάζουν τα πράγματα.
Εμείς τι ρόλο παίζουμε; Φοβάμαι κανένα. Μας έχουν γραμμένους εκεί που δεν πιάνει το μελάνι. Οχι για τα ψιλά που χρωστάμε. Αλλά διότι δεν έχουμε κανένα κρυφό χαρτί. Οι περίφημες σκληρές διαπραγματεύσεις των μνημονίων, απεδείχθησαν τρίχες κατσαρές. Οτι μας σερβίριζαν και κάτι παραπάνω το αποδεχόμασταν. Και ενδοτικά, το στολίζαμε με τζίφρες και δεσμεύσεις. Οι πάσες που έριχνε ο Ομπάμα πέρσι το καλοκαίρι μιλώντας για νέο σχέδιο Μάρσαλ, χάθηκαν στον τυφλό κυκεώνα του Μεσοπρόθεσμου. Δυστυχώς και γεωπολιτικά έχουν έρθει τα πάνω-κάτω. Οι βάσεις και τα FIR λίγη σημασία έχουν πλέον, η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν μπει για τα καλά στο χορό, προσπαθούν effectively and affectively, να ελέγξουν ευρύτερες περιοχές που εκτείνονται από τα βάθη των τέως κρατών της ΕΣΣΔ, του Πακιστάν και της Ινδίας, μέχρι την Αφρική και δια μέσω κοίλου τόξου να σταθούν στα ίσια απέναντι στην ενωμένη(;) Ευρώπη.
Αφήνω για το τέλος τα χειρότερα.
Τα παιδιά μας. Φεύγουν. Αυτά τα υπέροχα Ελληνικά δημιουργικά μυαλά ξενιτεύονται. Τα Ελληνόπουλα που σπούδασαν στα απαξιωμένα από τους πολιτικούς Ελληνικά Πανεπιστήμια αποδημούν. Και κατευθύνονται εκεί που τα καλοδέχονται, τα αξιοποιούν, τα πληρώνουν. Με γνώση λόγου λέγω, μεγαλουργούν τα παιδιά μας στο εξωτερικό. Ας είναι καλά.
Φθίνουμε. Ελπίζω να μην δουλέυουμε μιά ζωή και να καταλήξουμε γριούλες των οκτακοσίων ευρώ σύνταξης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
