Προφανώς συνεχίζουν να υπάρχουν νοσταλγοί του εμφυλίου! Η περίπτωση του Βογιατζή-Βούτση είναι ενδεικτική. Όμως, το σημαντικό δεν είναι η παραβατικότητα του νεαρού Βογιατζή. Το σημαντικό είναι η πολιτική στήριξη την οποία απολαμβάνει από τον θετό πατέρα του Νίκο Βούτση, ο οποίος ως προβεβλημένο στέλεχος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του εξασφαλίζει μια μεγάλη και ισχυρή ομπρέλα προστασίας. Ακόμη χειρότερα: η ομπρέλα δεν αφορά μόνο μεμονωμένες περιπτώσεις, όπως του Βογιατζή!
Στην πραγματικότητα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ενεργεί ως το -νόμιμο- πολιτικό σκέλος ενός παράνομου «στρατού», όπως περίπου το «Σιν Φέϊν» για τον «Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό» (I.R.A.). Τα ευρήματα της βίλας Αμαλία και της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. αποδεικνύουν ότι έχουμε να κάνουμε με πολύ πιο οργανωμένη κατάσταση (προφανώς και σχέδιο) από όσο φανταζόμασταν. Εξ’ άλλου, δεν είναι άγνωστο το -σχετικώς πρόσφατο- περιστατικό επιθέσεως από κουκουλοφόρους σε βάρος γνωστού δημοσιογράφου, ο οποίος είχε αντιπαρατεθεί σε ιδιαιτέρως εριστικό μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Οι επιχειρήσεις της ΕΛ.ΑΣ. στέρησαν από τον παράνομο στρατό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δύο πολύ σημαντικά σημεία στηρίξεως στη διαρκή «μάχη των Αθηνών», με σημαντικό αρνητικό αντίκτυπο στο ηθικό των μαχητών του. Η ανακατάληψη της βίλας Αμαλία, με τη συμμετοχή του προβεβλημένου Βογιατζή-Βούτση, με κίνδυνο την κατάπτωση της εγγυοδοσίας βάση της οποίας είχε αποφυλακισθεί πρόωρα, άρα και την εκ νέου σύλληψή του, δείχνει ότι το διακύβευμα είναι εξόχως σημαντικό για το παράνομο σκέλος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α…. ή μήπως και για την επίσημη ηγεσία του;
Ακόμη και έτσι, ένας καλόπιστος παρατηρητής θα έλεγε ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο σημαντικό. Κάθε ανερχόμενη δύναμη έχει τη ριζοσπαστική της πτέρυγα, αλλά, αυτό δεν σημαίνει ότι κερδίζοντας την εξουσία δεν θα μεταβληθεί σε συστημική. Όμως, είναι έτσι; Είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μια τυπική περίπτωση νέας και ανερχόμενης πολιτικής δυνάμεως, αναγκαστικώς ριζοσπαστικής μέχρι να αναδειχθεί σε κόμμα εξουσίας και –πάλι αναγκαστικώς- να συμβιβασθεί με το σύστημα; Η εύκολη απάντηση είναι «ναι, το ζήσαμε και με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981». Όμως, μια τέτοια θεώρηση αγνοεί τις ουσιώδεις διαφορές μεταξύ ΠΑ.ΣΟ.Κ. του 1981 και ΣΥΡΙΖΑ του παρόντος. Η -δήθεν- πατριωτική ρητορεία του χαρισματικού Ανδρέα Παπανδρέου, το ευφυολόγημα περί «μη προνομιούχων», τα έξυπνα συνθήματα, είχαν δημιουργήσει μια ευφορία στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων: όλοι ένοιωθαν «μη προνομιούχοι» και ταύτιζαν την προσωπική τους πορεία με το όραμα της -δήθεν- «αλλαγής». Με δυο λόγια, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε -και πούλαγε- ένα όραμα, προσέφερε ένα σύστημα αξιών. Ταυτιζότανε με τις επιδιώξεις ενός λαού που θεωρούσε ότι δικαιούται να ζήσει το ευρωπαϊκό του όνειρο!
Έχει να προσφέρει κάτι τέτοιο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σήμερα; Προτείνει κάτι νέο, ένα διαφορετικό σύστημα αξιών, ένα όραμα, κάτι που να δημιουργεί ευφορία και ψυχική ανάταση; Οι αλλοπρόσαλλες δηλώσεις των στελεχών αλλά και αυτή η ρητορική του -πολύ απέχοντος από το να είναι χαρισματικός- Αλέξη Τσίπρα, επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για μια «δανεική» πολιτική δυναμική χωρίς βάθος και βάση, μια μετάγγιση της πολιτικής πελατείας του απαξιωμένου ΠΑ.ΣΟ.Κ., ανθρώπων που θέλουν πίσω όσα έχασαν ή προσπαθούν να διατηρήσουν ότι ήδη κατέχουν.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν διακατέχεται από ψευδαισθήσεις. Είναι επαγγελματίες της αριστερής -ενίοτε βίαιης- ρητορείας και γνωρίζουν ότι δεν έχουν τίποτα περισσότερο από αυτή. Το πρόσφατο -απαράδεκτο και άθλιο- επεισόδιο στη Βουλή, μεταξύ της βουλευτού Ζωής Κωνσταντοπούλου και του προεδρεύοντος, μόνο τυχαίο δεν είναι και θα έχει και συνέχεια, σε μια συνειδητή προσπάθεια πλήρους απαξιώσεως του κοινοβουλίου. Ξέρουν καλά πως δεν έχουν την πολυτέλεια του δανεικού ή/και δωρεάν χρήματος, που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε καν τα έμπειρα στελέχη του κέντρου που στήριξαν τις πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ Συνεπώς, εάν αναλάβουν την εξουσία πρέπει να έχουν άλλες δυνάμεις, υλικές και ηθικές, ώστε να τη διατηρήσουν…
Ταυτοχρόνως, στα παρασκήνια του επίσημου ΣΥ.ΡΙΖ.Α. παίζεται ένα πολύ σκληρό μπρα-ντε-φερ, μεταξύ, αφ’ ενός, των «συνιστωσών» και αφ’ ετέρου των μετριοπαθών(;), οι οποίοι υποστηρίζουν την ένταξη στο κόμμα μεγάλου αριθμού στελεχών που αποχώρησαν από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με σημαντική εμπειρία οργανωτικής δράσεως και διασυνδέσεις μέσω συνδικαλιστικών σωματείων και γενικώς των αποκαλούμενων «μαζικών χώρων». Όμως, οι «συνιστώσες» κρατούν τα κλειδιά των οργανώσεων και προς το παρόν πέτυχαν να κρατήσουν εκτός νυμφώνος τους εκ του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προερχόμενους1. Τα αποτελέσματα της, προ μηνός, πανελλαδικής συνδιασκέψεως μιλούν μόνα τους: Τουλάχιστον 300 εκ των 317 μελών της νέας «κεντρικής επιτροπής» (Κ.Ε.), ανήκουν στις παλιές «συνιστώσες». Δηλαδή από το 1,450,000 ψηφοφόρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., το 90% που τον ψήφισαν για πρώτη φορά εκπροσωπείται και εκφράζεται στο ανώτατο πολιτικό όργανο του κόμματος από 15 ανθρώπους, δηλαδή από το 5% της ΚΕ! Είναι απολύτως προφανές ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία κόμματος και κοινωνίας, πρόκειται για ένα κόμμα που δεν έχει καμία οργανική σχέση με τους ψηφοφόρους του.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Προφανώς δεν μας απασχολεί η τύχη των ορφανών στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ούτε η ποιοτική σύνθεση της Κ.Ε. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Και θα μας ήταν αδιάφοροι οι όροι ανόδου στην εξουσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. καθώς και η οικογενειακή παράδοση του νεαρού Βογιατζή. Όμως, η σύνθεση όλων αυτών των δεδομένων μας οδηγεί σε ένα συμπέρασμα πολύ ενδιαφέρον και, ακόμη περισσότερο, επικίνδυνο! Ένα συμπέρασμα που προκύπτει μάλλον αβίαστα και που είναι πολύ απλό: ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η ηγεσία του δεν ανέχονται απλώς τις εξτρεμιστικές συνιστώσες και τον παράνομο στρατό τους, αλλά, τους υποθάλπουν και βασίζονται σε αυτούς για να εδραιώσουν την εξουσία τους, όταν οι αφελείς πρώην ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τους οδηγήσουν σε αυτήν. Μια εδραίωση που θα βασισθεί στην νομιμοποιημένη σε μεγάλο βαθμό πλέον βία των εξτρεμιστών, κατά προτίμηση σε ευθεία αντιπαράθεση με τη «Χρυσή Αυγή» (Χ.Α.), η οποία δεν θα μπορεί πλέον να βασίζεται στην ουδετερότητα της αστυνομίας. Οι παρακρατικές δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν θα αργήσουν να οργανωθούν σε νόμιμη «λαϊκή πολιτοφυλακή» και να ενισχυθούν από μεγάλο αριθμό νομιμοποιημένων αλλοδαπών, πρώην λαθρομεταναστών. Τα πολιτικά επιχειρήματα που θα δικαιολογήσουν τέτοιες επιλογές είναι εύκολο να βρεθούν, και ήδη μπορούμε να φαντασθούμε πολλά.
Η βέβαιη έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη θα δημιουργήσει ένα εύκολο εχθρό: την ανάλγητη δύση, των μονοπωλίων, των τοκογλύφων των ιμπεριαλιστών κ.λπ. Ήδη οι πρώτες συμμαχίες στήθηκαν κατά το πρόσφατο ταξίδι Τσίπρα στη λατινική Αμερική, αλλά, μάλλον δεν συμπεριελήφθησαν στην… ενημέρωση που έλαβε ο φαιδρός Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Αβραμόπουλος. Όποιος αμφισβητεί τις πραγματικές πολιτικές επιλογές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει παρά να διαβάσει το κείμενο διακηρύξεως που ψήφισε η συνδιάσκεψη: αποφεύγει να αναφερθεί και –το κυριότερο- να λάβει σαφή θέση επί του κυπριακού, των ελληνοτουρκικών, του σκοπιανού κ.λπ. Η αρμόδια επιτροπή επέβαλλε να μην φθάσουν καν στο σώμα της συνδιασκέψεως και να μην τεθούν σε ψηφοφορία προσθήκες όπως π.χ. «άμεση ανακήρυξη Α.Ο.Ζ.», «ενιαίο αμυντικό και οικονομικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου» ή «υπερήφανη εθνική πολιτική που θα αποτρέπει τον τουρκικό επεκτατισμό». Τέτοιες μεθοδεύσεις -καθόλου άγνωστες σε αριστερά κόμματα- μόνο τυχαίες δεν είναι, αντιθέτως, έχουν τεράστια σημειολογία. Η ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. φτιάχνει από τώρα το ιδεολογικό οπλοστάσιο με το οποίο θα επιχειρήσει να κρατηθεί στην εξουσία: πλήρης αποδόμηση κάθε εθνικοπατριωτικής αντιλήψεως, προώθηση του πολυπολιτισμού και συμμαχίες με κράτη που ασκούν αναθεωρητική πολιτική διεθνών σχέσεων. Είναι σαφές ότι μια κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν θα διστάσει να μετατρέψει την Ελλάδα σε διεθνή παρία προκειμένου να στηριχθεί από τους ομοϊδεάτες της και να διατηρηθεί στην εξουσία!
Υπό το πρίσμα των ανωτέρω, οι πρόσφατες επιχειρήσεις της ΕΛ.ΑΣ., σε βίλα Αμαλία, Α.Σ.Ο.Ε.Ε. και βίλα Κάλλας, δεν αποτελούν απλώς τυπικές διαδικασίες –έστω καθυστερημένης- επιβολής της νομιμότητας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στρατιωτικής λογικής, οι οποίες στόχο έχουν να στερήσουν από τις αντίπαλες δυνάμεις σημαντικά τακτικά «σημεία στηρίξεως», η έλλειψη των οποίων τις ακρωτηριάζει επιχειρησιακώς. Επίσης, το ηθικό πλήγμα ήταν πολύ σημαντικό: τα άπαρτα κάστρα έπεσαν, το άσυλο της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. δεν υπάρχει πλέον για να προσδίδει βάθος στο ιδιότυπο πεδίο της σύγχρονης «μάχης των Αθηνών». Και μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι τα ευρήματα και στις τρεις περιπτώσεις είναι πολύ περισσότερα και πολύ σημαντικότερα όσων ανακοινώθηκαν…
Τελικώς, ο Νίκος Δένδιας αποδεικνύεται, ίσως, ο χρησιμότερος και αποτελεσματικότερος υπουργός της τρικομματικής κυβερνήσεως!
1Όμως, εντύπωση προκαλεί η αθόρυβη ένταξη στην Οργανωτική Επιτροπή της Κουμουνδούρου του επώνυμου πρώην στελέχους του ΠΑ.ΣΟ.Κ., διατελέσανος υφυπουργού & βουλευτή και εκ των πλέον στενών συνεργατών του προφυλακισθέντος Άκη Τσοχατζόπουλου. Ποιός μπορεί να αποκλείσει μια υπόγεια συμφωνία, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
