Εδώ και κάμποσο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας παραληρηματικού τύπου φιέστας των ανασκαφών της Αμφίπολης. Ομολογώ ότι δεν το έχω ψάξει πολύ, ούτε έχω διαβάσει περισσότερο από τρεις παραγράφους των πολύτομων βιβλίων που έχουν γραφτεί για το θέμα. Παραδέχομαι ακόμα, ότι ελάχιστα με ενδιαφέρει ποιος ή ποια βρίσκεται θαμμένος ή θαμμένη στα ερείπια. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτός ο παροξυσμός, αυτή η ομαδική παράκρουση γύρω από τη συγκεκριμένη ιστορία. Θα μπορούσε σίγουρα να είναι ένα ακριβοπληρωμένο (600.000 ευρώ κόστισε στο δημόσιο) σίριαλ της αποστεωμένης ελληνικής τηλεόρασης, γεμάτο σασπένς και συγκίνηση, που θα γεμίζει τον θεατή με εθνικό μεγαλείο, πείθοντάς τον- έστω και προσωρινά- ότι τελικά δεν είναι και τόσο και τόσο άχρηστος όσο του λέει ολόκληρος ο πλανήτης.
Προσοχή, δεν λέω ότι κακώς γίνεται η προσπάθεια ή ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ειλικρινές ενδιαφέρον. Λέω, ότι είναι αδύνατο ξαφνικά μια ολόκληρη χώρα, χιλιομπαλωμένη, πτωχυμένη και ατιμασμένη να χορεύει στον ρυθμό του αρχαίου μακεδονίτικου ρυθμού. Ούτε πολύ περισσότερο δέχομαι ότι είμαι ο μόνος που νιώθει άβολα βλέποντας αυτή τη έκσταση-νιρβάνα που έχει κατακλίσει τον δημόσιο λόγο.
Γιατί απλούστατα δεν μπορώ να δεχθώ ότι άνθρωποι που δεν έχουν δείξει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για την ιστορία και δεν έχουν επισκεφτεί ούτε μια φορά στη ζωή μουσείο, ξαφνικά κρέμονται από τα χείλη της συμπαθέστατης κας Περιστέρη.
[quote text_size=”small”]
Κάτι τέτοιες στιγμές μου έρχεται στο μυαλό το εξής: ένας λαός, ένα έθνος που δεν έχει τίποτα να πει για το παρόν του, δεν έχει τίποτα να οραματιστεί για το μέλλον του, ψάχνει την αυτοπραγμάτωσή του μέσα σε ένα φαντασιακό παρελθόν γεμάτο δύναμη και δόξα.
[/quote]
Όντως αν το σκεφτεί κανείς, τι είναι άραγε αυτό που μπορεί να ψελλίσει ένας σύγχρονος έλληνας που να τον κάνει να αισθανθεί περήφανος; Πιθανότατα τίποτα. Πολύ περισσότερο τι είναι αυτό που μπορεί πάνω του να οραματιστεί για το μέλλον τόσο το δικό του όσο και των απογόνων του;
Και αυτό το τραγικό ακριβώς στοιχείο φέρνει στην επιφάνεια το παράδειγμα της Αμφίπολης. Η ικανοποίηση του μέσου ανθρώπου, η χαρά, η ευδαιμονία που θα νιώσει στην αποκάλυψη των οστών μιας μακρινής και σχεδόν μεταφυσικής φιγούρας του παρελθόντος είναι ασυναγώνιστη προς κάθε τι υλικό μπορεί να συναντήσει μπροστά του. Θα συνεχίσει να κανιβαλίζει τους γύρω του παλεύοντας για την επιβίωσή του μέσα στο σκοτεινό περιβάλλον που βρίσκεται αλλά τουλάχιστον το βράδυ που θα γυρίσει σπίτι, θα μπορεί να μπορεί να κοιμηθεί με τη σκέψη ότι η Αμφίπολη έβγαλε τον ιππότη του παραμυθιού που σκότωσε τους δράκους και νίκησε τις μάγισσες. Αυτός ο άνθρωπος όμως, είναι την ίδια ώρα και κομμάτι ενός λαού που είναι καταδικασμένος να δυστυχήσει. Γιατί στην πραγματική ζωή υπάρχουν μεν δράκοι και μάγισσες αλλά δεν όχι ιππότες. Και για να νικηθούν απαιτούνται καθημερινοί απλοί άνθρωποι αποφασισμένοι να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει.