Για να φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με την Ελλάδα να χρεοκοπεί ουσιαστικά εντός της ΕΕ, εκεί που η Ευρώπη ήταν η ελπίδα και το όχημα για να ξεφύγει οριστικά η χώρα από τη βαλκανική της μοίρα και τα τουρκο-ανατολικά της κατάλοιπα, σίγουρα κάτι δεν πήγε καλά. Για την ακρίβεια πολλά πήγαν στραβά. Τα περιγράφει εύστοχα ο Σαράντος Θεοδωρόπουλος στο άρθρο “Συνθέσεις …σύγκρουσης” εδώ στο new-Deal.
Το θέμα όμως είναι τι κάνουμε από δω και πέρα. Και για την ακρίβεια πως θα γίνει η μετάβαση στη νέα κατάσταση που μοιραία θα διαμορφωθεί από το νέο πολιτικό σύστημα και τη νέα επιχειρηματική ελίτ που θα διαδεχθεί την προηγούμενη.
Ευτυχώς η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων που έστω και καθυστερημένα μπαίνουν στα πράγματα (όσοι εν πάση περιπτώσει άντεξαν στις πιέσεις της γενιάς της Μεταπολίτευσης και την απληστία της που γέννησε και την κρίση) δεν έζησαν κανένα εμφύλιο. Δεν μεγάλωσαν με πείνα, κακουχίες και ανέχεια. Είχαν την τύχη να μεγαλώσουν με ΗΕΜΟ και MILUPA, να παίξουν, να σπουδάσουν, να ταξιδέψουν και να βρουν και κάτι από τους γονείς τους. Με απλά λόγια δεν είναι άνθρωποι στερημένοι, όπως αυτοί της γενιάς της Μεταπολίτευσης που έπεσαν με τα μούτρα στο μέλι και δεν άφησαν ούτε ψίχουλο στο τραπέζι.
Στη σημερινή γενιά των σαραντάρηδων δεν έλειψε το ψωμί. Ούτε το παιχνίδι, ούτε η βόλτα, ούτε τα γράμματα, ούτε τα χρήματα. Αυτό που έλειψε και λείπει είναι η χαρά της δημιουργίας που φέρνει την ηθική (όχι απαραίτητα οικονομική) επιβράβευση. Το μόνο που ζητά αυτή η γενιά είναι να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στην χώρα. Να αφήσει στην επόμενη γενιά μια χρυσή δεκαετία-εικοσαετία. Να παραδώσει όχι ντουβάρια (όπως οι γονείς), αλλά μια χώρα με υποδομές και κουλτούρα πραγματικά ευρωπαϊκή που θα καταφέρει να αντέξει αλλά και να διακριθεί στο ανοικτό και άκρως ανταγωνιστικό πεδίο της παγκοσμιοποίησης και σε τελική ανάλυση θα διατηρήσει την ύπαρξη του ελληνικού έθνους.
Για να επιτευχθεί αυτός ο εθνικός στόχος είναι αναγκαία η εθνική ενότητα (η πραγματική όχι η faux), είναι αναγκαία η άρση των διαχωριστικών γραμμών. Όχι πως θα πάψουν να υπάρχουν Αριστεροί, Δεξιοί, “προοδευτικοί” και “συντηρητικοί”. Αλλά που όλοι μαζί θα ενωθούν σε μια βάση κοινής λογικής και αντί να διχάζονται για μια “εξουσία” που έτσι κι αλλιώς δεν υφίσταται πλέον. Γιατί αλήθεια για ποια πολιτική εξουσία μιλάμε σε ένα κράτος που έχει παραχωρήσει μέρος των κυριαρχικών του δικαιωμάτων σε ένα υπερεθνικό όργανο όπως η ΕΕ; Και για ποια επιχειρηματική ελίτ μπορούμε πλέον να μιλάμε όταν πράγματι λειτουργεί μεταπρατικά, εξαρτώμενη και υποκινούμενη από την ισχύς και το μέγεθος των σύγχρονων πολυεθνικών που καθορίζει την τύχη εθνών και κρατών και ακόμα περισσότερο διαμορφώνει ένα νέο αξιακό σύστημα που υπερβαίνει εθνικές και φυλετικές αξίες;
Τα παλιά πρότυπα και στερεότυπα άλλαξαν και αναδιαμορφώνονται. Για αυτό και οφείλουμε να δούμε το “μαγαζί” ή το “οικόπεδο” που λέγεται Ελλάδα με άλλο μάτι. Το παιχνίδι είναι πολύ μεγάλο και μας υπερβαίνει έτσι κι αλλιώς – πόσο μάλλον μας προσφέρει την πολυτέλεια σε εσωτερικές αντιδικίες και έριδες. Είμαστε λίγοι οι Έλληνες και ο μόνος όρος επιβίωσης είναι να συμφωνήσουμε στην ανάγκη να ενώσουμε τις λιγοστές μας δυνάμεις και να συνεργαστούμε με απώτερο στόχο να δημιουργήσουμε ένα υποδειγματικό κράτος και επιχειρήσεις εθνικούς πρωταθλητές που θα μπορούν να στέκονται στο διεθνή ανταγωνισμό και μέσω αυτών να προστατεύουν και να προάγουν τις ελληνικές αξίες και ιδεώδη – όσα ακόμα απέμειναν από την ομογενοποίηση της παγκοσμιοποίησης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
