Αν μπορούσε κανείς να διατάξει την Ανάκαμψη, η χώρα αυτή τη στιγμή θα έτρεχε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς ανάπτυξης και όλα θα ήταν καλά.
“Να αρχίσει η Ανάκαμψη, το ταχύτερο δυνατό. Αν δεν υπάρξει Ανάκαμψη στο επόμενο διάστημα, η πτώση του βιοτικού επιπέδου θα πλησιάσει το 50% από το 2009”, ακούστηκε να λέει ο Αντώνης Σαμαράς. Υπάρχει κανείς που θα διαφωνούσε μαζί του, ως προς την αναγκαιότητα και τη διαπίστωση (καίτοι η πτώση του βιοτικού επιπέδου είναι μεγαλύτερη και έχει ήδη συμβεί σε πολλούς Έλληνες…);
Ουδείς. Πλην όμως από τον επερχόμενο Πρωθυπουργό θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από συστάσεις και προτροπές που μάλλον αποσκοπούν στην καλλιέργεια ενός κλίματος αισιοδοξίας, ελπίδας και προσδοκίας, ενόψει προεκλογικής περιόδου. Βέβαια, με την επίσημη έναρξη της θα υπάρξουν πλείστες ευκαιρίες σε εξειδικεύσεις και αποσαφηνίσεις για το πως θα πραγματοποιηθεί ο ευσεβής πόθος της Ανάπτυξης. Αλλά μέχρι τότε, η ΝΔ και ο αρχηγός της έχει τη δυνατότητα να συμβάλει καθοριστικά προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς ήδη (συγ)κυβερνά. Ήδη νομοθετεί.
Και τα νέα μέτρα που ψηφίστηκαν πρόσφατα και αφορούν στην περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων κάθε άλλο παρά αναπτυξιακά είναι. Θα έλεγε κανείς πως εκτός από κοινωνικά άδικα, είναι επιπλέον και επικίνδυνα. Οδηγούν σε απόγνωση όσους εργαζόμενους έχουν απομείνει να απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα, καθώς αλλάζουν δραματικά τους κανόνες του παιχνιδιού που τους αφαιρούν κάθε δυνατότητα προστασίας έναντι των εργοδοτών.
Η Πολιτεία αναλαμβάνοντας ρόλο Πόντιου Πιλάτου, αφήνει την αγορά εργασίας να αυτορυθμιστεί μέσα σε ένα πλαίσιο πλήρους αναρχίας. Δίνοντας στον εργοδότη τη δυνατότητα να προχωρήσει (χωρίς την υποχρέωση της διαιτησίας) σε μειώσεις μισθών με βάση τον βασικό (συν κάποια επιδόματα και ωριμάνσεις), δεν αφήνει απροστάτευτο μόνο τον εργαζόμενο, αλλά και τον ίδιο τον εργοδότη. Τον εργαζόμενο έναντι του εργοδότη. Και τον εργοδότη έναντι του “ανταγωνισμού”… Σε συνθήκες απόλυτης κρίσης και ουσιαστικής χρεοκοπίας, η μεταξύ τους διαπραγμάτευσης μετατρέπεται σε μάχη επιβίωσης μέχρι εσχάτων.
Το κατά πόσο ένας μισθωτός με πολλά χρόνια εργασίας σε μια επιχείρηση – με ανάλογες υποχρεώσεις και προγραμματισμό ζωής – θα αποδεχθεί όχι μόνο μείωση μισθών, αλλά ακόμα και την αφαίρεση της επιλογής να την αρνηθεί με συνέπεια την απόλυση (το ύψος της οποίας μειώνεται κι αυτό μέσω του νόμου, αλλά ουδείς το αναφέρει…), τίθεται πλέον υπό την αίρεση της αντοχής και ανοχής του καθενός εργαζομένου ξεχωριστά. Αυτόν που ο εργοδότης θα κληθεί να αντιμετωπίσει όταν θα βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο για να “διαπραγματευτούν ελεύθερα” τους όρους επιβίωσης τους…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
