ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΦΕΔΡΕΙΑ: ΕΜΠΟΡΙΟ ΕΛΠΙΔΑΣ

Το επινόησε η ΝΔ για να δείξει στην κοινή γνώμη ότι διαθέτει πρόταση λύσης στις πιέσεις της Τρόικας για δραστική περικοπή του μισθολογικού κόστους του Δημοσίου. Το υιοθέτησε η κυβέρνηση για να δείξει στην κοινή γνώμη ότι πολιτεύεται συναινετικά όταν η αξιωματική αντιπολίτευση υποβάλλει προτάσεις επωφελείς για τους εργαζομένους.Επί της ουσίας ήταν μια καλή ιδέα για να ετεροχρονιστούν επώδυνες πολιτικές αποφάσεις. Για να αποφύγουν τα δυο κόμματα να συναινέσουν άμεσα σε εκτεταμένες απολύσεις του δημόσιο τομέα, αναλαμβάνοντας αμφότερες το πολιτικό κόστος της διάλυσης του «πελατειακού κράτους» που διαχρονικά δημιούργησαν.

Υποψιασμένοι οι δανειστές, από τέτοιου είδους ελληνικές …πατέντες και …μαγειρέματα, δεν το απέρριψαν αρχικά. Αποδέχθηκαν ως ρεαλιστικό και σώφρον το επιχείρημα ότι δεν θα πρέπει να δημιουργηθεί πανικός στην κοινωνία, ότι θα ήταν προτιμότερο να δημιουργηθεί επικοινωνιακά η ψευδαίσθηση ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις στο δημόσιο και να περιοριστούν οι πιθανότητες ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης. Όταν όμως κατάλαβαν πως η κυβέρνηση ήταν απαράσκευη στο θέμα της εργασιακής εφεδρείας και πως η πρόταση είχε μεν τίτλο, αλλά όχι περιεχόμενο, προέταξαν την αρχική απαίτηση τους.

Άλλωστε, στο μεταξύ, οι επώδυνες πρόνοιες του μνημονίου 2 για εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις είχαν υπερψηφιστεί στη Βουλή, τον περασμένο Ιούνιο (ανοίγοντας τη στρόφιγγα για την εκταμίευση της 5ης δόσης) και η ανάγκη εκταμίευσης της επόμενης, 6ης δόσης, θα προέκυπτε αναπόφευκτα – άρα και θα υπήρχε περιθώριο για νέες ασφυκτικότερες πιέσεις και χρονοδιαγράμματα.

Κάπως έτσι, φτάσαμε ως εδώ, με την εργασιακή εφεδρεία να αποκαλύπτεται ως άλλο ένα «πουκάμισο αδειανό» και την επιτακτική ανάγκη για δραστική μείωση του δημόσιο τομέα να επανέρχεται δριμύτερη. Πλέον στα δυο κόμματα εξουσίας δεν προσφέρονται περιθώρια υπεκφυγών.

Παρ’ όλα αυτά η προσπάθεια υπεκφυγής παραμένει. Η αντίσταση στη διάλυση ενός υπερτροφικού κράτους που παρήγαγε ελλείμματα και διαφθορά παραμένει. Τα δυο κόμματα εξουσίας, αντί να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα, να συνομολογήσουν και να συναινέσουν σε ένα ρεαλιστικό σχέδιο αναδιάρθρωσης του κράτους, επιμένουν σε πολιτικούς τακτικισμούς που παραπέμπουν σε ένα νέο ιδιότυπο εμπόριο ελπίδων.

Την ώρα λοιπόν που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, τα βουλευτικά γραφεία έπιασαν και πάλι δουλειά για να ικανοποιήσουν την «εκλογική πελατεία» τους. Τώρα «πελάτες» δεν είναι εκείνοι που ζητούν ρουσφέτι για μια θέση στο Δημόσιο, αλλά εκείνοι που ζητούν ρουσφέτι για να τη διατηρήσουν. Η εφεδρεία (όπως τα stage στο παρελθόν) είναι προθάλαμος για να μπορούν να ελπίζουν και να συνεχίζουν να ψηφίζουν…