Υποτίθεται ότι η ελληνική διοίκηση προώθησε την εργασιακή εφεδρεία, προκειμένου να μην αιφνιδιάσει τους δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους του Δημοσίου, οδηγώντας τους με συνοπτικές (και αντισυνταγματικές) διαδικασίες στην απόλυση. Με άλλα λόγια η εργασιακή εφεδρεία γινόταν κατανοητή ως ένας εύσχημος συμβιβασμός που προτείνονταν έναντι όλων εκείνων των δημοσίων υπαλλήλων που έβλεπαν να ανατρέπεται βιαίως η βεβαιότητα της μονιμότητας και προγραμματισμός ζωής που την ακολουθούσε.
Και ασφαλώς το θέμα δεν είναι να συζητήσουμε τώρα αν η μονιμότητα του Δημοσίου είναι θεμιτή ή όχι. Διότι δεν είναι αυτό το ζήτημα ηθικής και πολιτικής τάξης που προκύπτει με την απόφαση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη να τιμωρήσει με περικοπή σύνταξης όσους επιλέξουν να μεταβούν απευθείας σε καθεστώς συνταξιοδότησης αντί να εξαναγκασθούν (ως φαίνεται με τη νέα διάταξη που προώθησε) σε “προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα”.
Είναι κυρίως θέμα αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης του κράτους έναντι των πολιτών από τους οποίους μάλιστα ζητά να υποβληθούν και να δεχθούν στωικά τις “θυσίες”. Διότι για άλλη μια φορά, το κράτος προχωρά σε ένα ηθικό και πολιτικό unfair, αλλάζοντας αυθαίρετα και κατά το δοκούν τους κανόνες του παιχνιδιού. Η εργασιακή εφεδρεία παρ’ ότι συνιστούσε αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού, θα μπορούσε, ίσως, να γίνει και αποδεκτή λόγω των ειδικών συνθηκών που βιώνει η χώρα. Όμως για τέτοιου είδους βίαιες αλλαγές απαιτείται ένα μίνιμουμ κοινωνικής συναίνεσης το οποίο το κράτος δυναμιτίζει με τις πρακτικές του και κυρίως με την ανικανότητα της πολιτικής τάξης να προωθήσει οργανωμένα ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις.
Το ίδιο συμβαίνει και με φορολογικούς κανόνες που διαρκώς αλλάζουν, επιτείνοντας το φορολογικό χάος, τη φοροδιαφυγή και εντέλει την κοινωνική αδικία. Το ίδιο και με την άρνηση του κράτους να εξοφλήσει τους ιδιώτες προμηθευτές του, ή να επιστρέψει το ΦΠΑ κοκ… Κι ενώ θα έπρεπε η πολιτική τάξη που κυβερνά να επιδιώκει να εμπεδώσει ένα αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης και εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους-πολίτη που είναι το κλειδί για την έξοδο της χώρας από την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνει, με τις πρακτικές της διευρύνει το χάσμα πολίτη-διοίκησης και επιτείνει αν όχι προκαλεί την αντιπαράθεσή της με την κοινωνία.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι πολίτες δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις έναντι του κράτους. Έχει και το κράτος την υποχρέωση να διατηρεί ακεραίους τους κανόνες του παιχνιδιού και να τους αναδιαμορφώνει κατόπιν συνεννόησης και συναίνεσης με την κοινωνία, αντί να απαιτεί από τους πολίτες να πειθαρχούν και να εφαρμόζουν νόμους που ψηφίζονται με τη λογική του “αποφασίζουμε και διατάσσουμε”…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
