Είναι πράγματι δύσκολο να κατανοήσει ο Έλληνας οικογενειάρχης την αντίληψη που διακατέχει την πλειονότητα της συνδικαλιστικής ηγεσίας να διεκδικούν κλαδικά αιτήματα εκβιάζοντας την κοινωνία! Εκβιάζοντας δηλαδή τον κάθε Έλληνα οικογενειάρχη.
Ένα νοικοκύρη Έλληνα πολίτη που μεγαλώνει τα παιδιά του σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, με ένα κράτος που εναντιώνεται στη γεννητικότητα (αν δεν επιδιώκει την υπογεννητικότητα…), με μια Πολιτεία που δεν μεριμνά για το ελάχιστο των καθημερινών υποχρεώσεων ανατροφής ενός παιδιού, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν προσφέρει τα στοιχειώδη εφόδια που απαιτούνται σε συνθήκες σκληρού διεθνούς ανταγωνισμού.
Αυτός ο πολίτης που μεταξύ άλλων βιώνει καθημερινά στο πετσί του την ανυπαρξία του κράτους σε όλα τα επίπεδα, αδυνατεί να καταλάβει το σκεπτικό που διέπει την ηγεσία της ΟΛΜΕ, να απειλεί να κρατήσει κλειστά τα σχολεία, ενόψει εξεταστικής περιόδου, προκειμένου η κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα συμφέροντα του κλάδου τους.
Δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί η ορθότητα ή μη του νομοσχεδίου που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή. Αξίζει όμως να επισημανθεί ότι οι θέσεις των κομμάτων και οι αντιρρήσεις των αρμόδιων φορέων είχαν αναπτυχθεί και αναλυθεί στον εξαντλητικό διάλογο που προηγήθηκε. Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος υιοθέτησε πολλές από τις προτάσεις αυτές και τις συμπεριέλαβε στο νομοσχέδιο. Συνεπώς, οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος για τις θέσεις και τις απόψεις καθ εκάστου, και την ορθότητα ή μη αυτών, δεν έχει παρά να προστρέξει στα πρακτικά…
Αξίζει επίσης να επισημανθεί ότι με το τελευταίο νομοσχέδιο δεν τελειώνει κι ο διάλογος για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος συνολικά. Αντιθέτως, είναι το νομοσχέδιο εκείνο που θέτει το πλαίσιο του διαλόγου, ο οποίος και θα εξελίσσεται έως ότου Πολιτεία και Εκπαιδευτική Κοινότητα βρουν τη “χρυσή ισορροπία” που θα εξασφαλίζει στα Ελληνόπουλα υψηλής ποιότητας παιδεία – αν και εφόσον αυτός είναι στις πραγματικές προθέσεις τους…
Δεδομένου λοιπόν ότι άπαντες πασχίζουν για ένα ποιοτικότερο και αναβαθμισμένο επίπεδο της δημόσιας εκπαίδευσης, δεν έχουν παρά να συνεχίσουν να συζητούν και να εκθέτουν τις απόψεις στο δημόσιο διάλογο – κάτι άλλωστε που είναι προς το συμφέρον όλων των πλευρών.
Το αποτέλεσμα του διαλόγου αφορά άμεσα την κοινωνία. Όμως, η διαδικασία του διαλόγου την αφήνει αμέτοχη. Ο καθένας ας κάνει σωστά τη δουλειά του… Συνεπώς, η οποιαδήποτε εμπλοκή της κοινωνίας στη διαδικασία του διαλόγου, κάθε άλλο παρά ευνοεί το θετικό αποτέλεσμα του διαλόγου – που είναι, υποτίθεται, και το ζητούμενο.
Η κοινωνία, ο κάθε Έλληνας νοικοκύρης και οικογενειάρχης δεν μπορεί να εκβιάζεται ή να τιμωρείται, επειδή απλά ορισμένοι, δεν ξέρουν, δεν θέλουν, ή βαριούνται να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
