Όλοι ζούμε με έναν κρυμμένο φόβο, ένα υποσυνείδητο ερώτημα: που θα χτυπήσει ξανά ο Τραμπ; Οι πυρηνικές δοκιμές της Β.Κορέας, η οριακή νίκη Ερντογάν στο δημοψήφισμα, οι προσεκτικές δηλώσεις απο Μόσχα, Πεκίνο και Τεχεράνη, συνθέτουν ένα περίεργο σκηνικό, με αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα και ελλιπή συμπεράσματα. Αλλά ας δούμε γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μας περιμένουμε πάντα το ”σύνθημα” του πολέμου απο την ηγεμονική δύναμη που λέγεται ΗΠΑ.
Διαβάζοντας τις στήλες γεωπολιτικής στο Sarajevo Magazine, προ κάποιων ετών,θυμάμαι τα εξής ενδιαφέροντα. Καθώς ο B΄ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του,οι HΠA παρήγαγαν το ½ της παγκόσμιας ποσότητας άνθρακα, τα 2/3 της παγκόσμιας ποσότητας πετρελαίου και πάνω απ’ το μισό της παγκόσμιας ποσότητας ηλεκτρισμού. Οι διεθνείς εταιρείες τους ήταν σε θέση να παράγουν και να πουλήσουν σε όλον τον κόσμο σχεδόν τα πάντα. Από προϊόντα βαριάς βιομηχανίας ( πλοία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, όπλα, χημικά) μέχρι υπηρεσίες στον τριτογενή τομέα.
Οι ΗΠΑ -που δεν δέχθηκαν στο έδαφος τους πλήγματα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – ήταν η γη της επαγγελίας ως προς το να απορροφούν τα καλύτερα μυαλά στις επιστήμες και στην τεχνολογία. Kατείχαν το 80% των παγκοσμίων αποθεμάτων χρυσού,στηρίζοντας πάνω σ’ αυτά το εθνικό τους νόμισμα που κυκλοφορούσε παντού στον κόσμο και είχαν έναν στρατό με νίκες και συνεχώς αυξανόμενη ισχύ, νέα όπλα (ατομική βόμβα),την στιγμή που οι υπόλοιποι πόλοι ισχύος ήταν σχεδόν εξουθενωμένοι στρατιωτικά και οικονομικά.
Ποιά είναι όμως η σημερινή αληθινή εικόνα της αμερικανικής ηγεμονίας; Oι HΠA έχουν εξελιχθεί στον μεγαλύτερο παγκοσμίως καταναλωτή αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται μακριά από το έδαφος τους. Εξαιτίας αυτής της μετάλλαξής τους είναι η πλέον υπερχρεωμένη χώρα που οφείλει κυρίως στους «ανταγωνιστές» της. Διαθέτει ένα νόμισμα το οποίο βρίσκεται μεν στην κορυφή της παγκόσμιας κυκλοφορίας, είναι όμως ο ορισμός του πληθωριστικού χρήματος : H Fed «κόβει δολάρια» ανεξέλεγκτα συντηρώντας έναν μύθο ευμάρειας ενώ δεκάδες άλλα κράτη πέφτουν κυριολεκτικά στις αγκαλιές του ΔNT και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ως ”ελεγκτής” όμως αυτών των οργανισμών, οι HΠA δεν έχουν την ανάγκη εξωτερικών προγραμμάτων διάσωσης αφού έχουν τον δικό τους εκτυπωτή (Fed) και τον δικό τους πήχη (ταβάνι χρέους) να ανεβοκατεβάζουν: αρκεί μια στημένη διαφωνία στα τέλη του έτους στο Κογκρέσο, που ”παραδόξως”, πάντα μετατρέπεται σε συμφωνία Ρεμπουπλικανών-Δημοκρατικών.
Ο ιδιωτικός του τομέας κάπως ισορροπεί από τα τεράστια λιμνάζοντα κέρδη των αμερικανικών εταιρειών διεθνώς, κυρίως στα τελευταία 15 χρόνια. Όμως, τα μεγάλα κέρδη γράφονται εκτός ΗΠΑ με ταχύτερους ρυθμούς από ότι εντός(αυτό ακριβώς θέλει να αντιστρέψει ο Τραμπ).
Τι μένει λοιπόν ώστε να ωθήσει την αμερικανική, και ταυτόχρονα την παγκόσμια οικονομία, σε μια αναπτυξιακή τροχιά, δεδομένου ότι το συνεχώς φρεσκοτυπωμένο αμερικανικό νόμισμα ψάχνει νέες αγορές για κέρδη;
«Το καρότο είναι πιο αποτελεσματικό από το μαστίγιο αν θέλεις να οδηγήσεις το μουλάρι στη πηγή. Ένα πιστόλι είναι όμως πολύ πιο χρήσιμο, αν θέλεις να πάρεις από κάποιον το δικό του μουλάρι», είπε πρόσφατα ο Joseph S. Nye Jr., πρώην υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ας μην γελιόμαστε. Ξέρουμε ότι η πλέον ισχυρή και βιώσιμη βιομηχανία για την αναζωπύρωση της αμερικανικής οικονομίας ήταν, είναι και θα είναι μία : ο αμερικανικός στρατός. Η συντήρηση, η εκπαίδευση, ο εξοπλισμός, η τροφοδοσία , η μισθοδοσία και η οργάνωση αυτού του στρατού στοιχίζουν περισσότερο απ’ ότι όλες μαζί οι επόμενες δέκα στρατιές στην παγκόσμια κατάταξη ( βλ. Sarajevo magazine, τ.9, 2006, p.8) Δεν υπάρχει άλλο κράτος που να έχει 150 στρατιωτικές βάσεις έξω απ’ τα σύνορά του και περίπου 400 «εταιρίες» στο ευρύτερο σύστημα οργάνωσης της ασφάλειας και των πολεμικών επιχειρήσεων.
Οι πόλεμοι που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ από την εποχή των Δίδυμων Πύργων μέχρι το 2012, είχαν κοστίσει (εκτός από τις 225.000 ζωές) 4,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με πανεπιστημιακή έρευνα που δημοσιεύτηκε από το Πανεπιστήμιο Brown σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Watson.
Χωρίς αυτά τα τρελά κόστη η μόνη διεθνώς ανταγωνιστική αμερικανική βιομηχανία, η πολεμική, θα είχε καταρρεύσει τα τελευταία 15 χρόνια, παίρνοντας μαζί της κάθε τι το αμερικανικό! Ας το κατανοήσουμε, διότι είναι εμφανές και αυτονόητο: πρόκειται για κόστη αυτοσυντήρησης του ρυθμού ανάπτυξης του αμερικανικού ΑΕΠ. Aκόμα κι αν το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι το κάρο μπροστά απ’ το άλογο, η αμερικανική οικονομία «κινείται»!
Ο πόλεμος λοιπόν είναι η κατεξοχήν διέξοδος αφού ωφελεί σοβαρά την Οικονομία. Άλλωστε .”….η εξουσία βρίσκεται στην άκρη του ντουφεκιού…”’, είχε πει κάποτε ο Mάο. Απ΄ ότι φαίνεται, ενίοτε αυτό ισχύει και για την Οικονομία…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
