Η ερώτηση αφορά τον κάθε Ευρωπαίο πολίτη προσωπικά: Επιθυμεί να έχει στην κατοχή του ευρώ ή το εθνικό του νόμισμα; Προ ετών η απάντηση θα ήταν μάλλον αυτονόητη. Όποιος δε, έθετε το ερώτημα δύσκολα δεν θα θεωρούνταν γραφικός, ίσως και επικίνδυνος ευρωσκεπτικιστής.
Σήμερα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να αποδώσουν τα δεινά που υφίστανται η γηραιά ήπειρος, στην ύπαρξη του “ισχυρού” νομίσματος. Πρόκειται για τάση που ενισχύεται καθημερινά και τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της βρίσκουν απήχηση σε πληθώρα πολιτών που τελούν υπό πλήρη σύγχυση για τα πραγματικά αίτια της δυσάρεστης κατάστασης που βιώνουν σήμερα και καλούνται να αντιμετωπίσουν με μεγάλο κόστος κι ακόμα μεγαλύτερες θυσίες.
Ωστόσο, το ερώτημα δεν θα υφίστατο καν, αν η Ευρώπη έδειχνε πρόθυμη, ίσως και ικανή, να υπερασπιστεί ένα κεκτημένο πολυετούς προβληματισμού και αναρίθμητων συμβιβασμών. Μερικές δεκαετίες νωρίτερα, το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του κοινού νομίσματος φάνταζε οραματικό σε μια Ευρώπη ετερόκλητων πολιτισμών, εθνικών εγωισμών και αντιτιθέμενων συμφερόντων. Όταν όμως η ανάγκη ενοποίησης των ευρωπαϊκών δυνάμεων σε ένα ενιαίο σύνολο ικανό να σταθεί στον παγκόσμιο ανταγωνισμό κατέστη αδήριτη, το εγχείρημα πραγματοποιήθηκε…
Προτού λοιπόν καταδικαστεί η σύλληψη της ευρωπαϊκής ιδέας στο σύνολο της, δέον είναι να αποδεχθεί αν είναι η ιδέα το πρόβλημα, ή ο τρόπος πραγμάτωσης της. Κι επ’ αυτού πολλά μπορούν να ειπωθούν, δεδομένου ότι ουδείς θα διαφωνούσε ότι πρόκειται για προσπάθεια που μέχρι σήμερα παραμένει ημιτελής.
Το αμέσως προσεχές διάστημα οι Ευρωπαίοι πολίτες θα γνωρίζουν αν κι εφόσον η προσπάθεια θα έχει πιθανότητες ολοκλήρωσης ή το πολυετές εγχείρημα θα καταρρεύσει υπό το βάρος της σκληρής πραγματικότητας ή της αδυναμίας της ευρωπαϊκής ηγεσίας (πολιτικής, επιχειρηματικής, τραπεζικής) να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Στο πλαίσιο αυτό, αναζητείται η “μεγάλη λύση” που θα βγάλει την Ευρώπη από την κρίση χρέους που βιώνει σήμερα. Αν η λύση δεν βρεθεί, τότε η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα (όχι μόνο στη δραχμή) θα είναι αμετάκλητη. Το “συστημικό πρόβλημα” της Ευρωζώνης θα ενταφιάσει το όραμα των εμπνευστών της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αφήνοντας τα κράτη μέλη και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες έρμαια ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού που υπερβαίνει τις δυνάμεις τους.
Αν όμως η “μεγάλη λύση” βρεθεί, τότε το ερώτημα ευρώ ή εθνικά νομίσματα θα πάψει να υφίσταται. Και η σημερινή σοβούσα κρίση θα περάσει στην ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ως το καταλυτικό σημείο “μηδέν” που επιτάχυνε τις διαδικασίες ολοκλήρωσης του πιο φιλόδοξου, αλλά εξίσου πολύπλοκου εγχειρήματος της ιστορίας των εθνών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
