Για την Καταλονία, αλλά και γενικότερα, ο όρος “αυτονομία” προϋποθέτει ότι αυτός που την έχει, είναι ικανός να κάνει χρήση της. Έτσι ώστε να οδηγηθεί σε ανεξαρτησία στις κινήσεις του. Αυτό αφορά την προσωπική μας ζωή (από την εφηβική ηλικία ως την ωριμότητα), αλλά και την συμπεριφορά μιας ομάδας η άλλων συλλογικών κοινωνικών μορφών.
Με άλλα λόγια η αυτονομία πρέπει να έχει σύμμαχο την αυτογνωσία ώστε να είναι θετικός κι όχι αρνητικός παράγοντας εξέλιξης. Διαφορετικά (δηλαδή χωρίς αυτογνωσία) παύει να οδηγεί σε ανεξαρτησία και ωθεί σε αυτό καταστροφική ανωριμότητα. Ο Αριστοτέλης μάς έχει μάθει πολλά πάνω σε αυτό το ζήτημα.
Αν τώρα μεταφέρουμε αυτή την συλλογιστική σε πολιτικό επίπεδο και πιο συγκεκριμένα στην περίπτωση της Καταλονίας, τότε μπορούμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια σειρά σκέψεων και προβληματισμών.
Η ΚΑΤΑΛΟΝΊΑ ΕΙΧΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ
Και συγκεκριμένα: η Καταλονία, είχε πολιτιστική, γλωσσική, διοικητική και άλλων μορφών αυτονομία. Είχε ανθηρή οικονομία και σε γενικές γραμμές έλεγχε την παιδεία των νέων της. Το ό,τι λογικά αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια μορφή σταδιακής αλλά ουσιαστικής ανεξαρτησίας, είναι και πάλι κατανοητό.
Αυτό όμως που δεν είναι κατανοητό είναι η χρονική στιγμή της απόσχισης από την Ισπανία που θα οδηγούσε σε ανεξαρτησια. Γιατί αν ο Καταλανός ηγέτης Puigdemont είχε την αναγκαία κι απαραίτητη αυτογνωσία δεν θα προχωρούσε σε τέτοιες κινήσεις που θα προκαλούσαν ισχυρή αποσταθεροποίηση σε Ισπανία κι Ευρώπη.
Σε μια κρίσιμη στιγμή όπου η ισλαμική τρομοκρατία, η άναρχη μετανάστευση, η μαζική ανεργία κι ο ευρωσκεπτικισμός είναι σε ακραίο επίπεδο, κάθε αποσχιστική προσπάθεια της Καταλονίας θα δημιουργούσε προβλήματα τεράστια στην Ισπανία σαν ενωμένη χώρα.
Αλλά και θα μπορούσε να γίνει παράδειγμα αποσταθεροποίησης για άλλες χώρες. Όπως πχ η Σκωτία , η Κορσικη κλπ.
Άλλωστε τα ίδια τα γεγονότα το αποδεικνύουν προβληματίζοντας.
Γιατί, ενώ ο Καταλανός ηγέτης είχε κερδίσει αρχικά τις εντυπώσεις μετά την βία της ισπανικής αστυνομίας κατά την διάλυση της διαδήλωσης της 1ης Οκτωβρίου κι οι εικόνες είχαν λειτουργήσει υπέρ του αγώνα του, λίγες μέρες αργότερα ήρθε μια άλλη διαδήλωση από τους Καταλανούς.
Εντυπωσιακά μαζική αυτή ζητούσε την ένωση κι όχι την απόσχιση με την Ισπανία. Γιατί ας μην γελιόμαστε η Καταλονία δεν είναι κατειλημμένη ούτε αποικιοκρατουμενη χώρα.
ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΤΟΥ PUIGDEMONT
Έχει όπως ήδη είπαμε αυτονομία. Άρα μάλλον βιάστηκε ο Καταλανός πρόεδρος γιατί οδηγεί τον Rajoy σε τυπικά σκληρή εφαρμογή του συνταγματικού δικαίου που περιλαμβάνει ακόμα σε ειδική περίπτωση και την άρση της ήδη υπάρχουσας αυτονομίας.
Το πείσμα δε του Puigdemont είναι τέτοιο που παγιδεύεται σε εγωισμό κι όχι σε πολιτικό ρεαλισμό. Γιατί επιμένοντας μπορεί να οδηγήσει σε βία και τις δυο πλευρές. Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να θυματοποιήσει τον αγώνα του.
Οι Καταλανοί ως “θύματα” βίας ίσως πιστεύει ότι γοητεύουν το διεθνές κοινό. Μεγάλο ρίσκο όμως. Γιατί ήδη και η Ευρωπαϊκή Ένωση κι όλα τα άλλα κράτη δείχνουν απρόθυμα να ακολουθήσουν την Καταλονία στον αποσχιστικό της δρόμο.
Η θυματοποίηση άλλωστε δεν αποδίδει πάντα. Κάτι ήξερε ο Δαλαι Λάμα με την Σοφία του που αρνήθηκε τον αυτοπυρπολισμό των βουδιστών μοναχών του. Έστω κι αν χρειαστεί πολύς χρόνος η λύση πρέπει να είναι ειρηνική και πολιτική. Τα προβλήματα στον πολιτισμένο κόσμο πρέπει να λύνονται ειρηνικά, με αυτογνωσία ακόμη κι αν η λύση τους είναι κουραστικά μακρόχρονη.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
