Ο Δημοσθένης Δαββέτας περιγράφει το πως ο σύγχρονος κόσμος βιώνει το φαινόμενο των λέξεων – ready made, δηλαδή, των προκατασκευασμένων εννοιών που χρησιμοποιούνται στην πολιτική ως όροι πώλησης στα σούπερ μάρκετ.
Εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες, δηλαδή από την δεκαετία του ’90 (από την πτώση του τείχους του Βερολίνου) ως σήμερα, παρατηρούμε μια σταδιακή αλλά αύξουσα πορεία διάστασης της Πολιτικής γλώσσας ανάμεσα στην ουσία και την χρήση των λέξεων κυρίως.
Άλλα δηλαδή λένε κι υπόσχονται και μάλιστα προεκλογικά κι άλλα κάνουν στην πράξη, κυρίως μετεκλογικά.
Το φαινόμενο αυτό ήταν σύνηθες στις χώρες του Νότου. Τώρα εχει απλωθεί σε όλη την Ευρώπη και στον Δυτικό κόσμο, όπου τα λόγια συνήθιζαν να ισοδυναμούν στην πράξη με το νόημα τους.
Έτσι βιώνουμε πλέον το φαινόμενο των λέξεων – ready made, δηλαδή, των προκατασκευασμένων εννοιών που χρησιμοποιούνται σαν είναι όροι, όπως οι όροι πώλησης στα σουπερμάρκετ.
Πχ. Φράσεις όπως “να ζούμε μαζί”, “ισλαμοφοβία”, “ισλαμοαριστερισμός”, “ισοκρατία” κλπ, είναι πλέον γνωστά κλισέ. Πολλοί μάλιστα τις χρησιμοποιούν δίχως να γνωρίζουν τι σημαίνουν. Γιατί γίνεται αυτό;
Από τότε, κυρίως με την παγκοσμιοποίηση, που, αγορά και επικοινωνία άρχισαν να είναι ισότιμοι ως κυρίαρχοι του πολιτικού παιχνιδιού, η πολιτική άρχισε να παίρνει τις διαστάσεις ενός γεγονότος της αγοραστικής και επικοινωνιακής δύναμης. Με αποτέλεσμα όροι – ready made, να χρησιμοποιούνται στο πολιτικό λεξιλόγιο, αποσκοπώντας την γήτευση ή αν θέλετε την αποπλάνηση του κοινού.
Πρόκειται για παιχνίδι μιας τεχνητής γοητείας. Λέμε ό,τι θα γοητεύσει. Κι ας μην έχει πραγματικό νόημα. Κι ας γίνεται αποπλάνηση. Άλλωστε στο πολιτικό παιχνίδι που μετρούν πλέον δύναμη, αγορά και επικοινωνία, το πολιτικό νόημα δεν έχει και τόση αξία.
Αυτό που μετρά είναι η επιβολή, η ισχύς, με τον α η β τρόπο. Η ηθική έχει τελειώσει.
Συνεπώς κάθε εξουσία χρησιμοποιεί ένα ready made λεξιλόγιο, μιας πολιτικής βιομηχανίας, για να κυριαρχήσει. Δηλαδή να κλέψει τους ψήφους των πολιτών και να κυβερνήσει. Κι ας κάνει το αντίθετο με ό,τι αρχικά υποσχέθηκε.
Αυτό όμως το γεγονός της αποπλάνησης οδηγεί σε άδειασμα της γλώσσας από το νόημα της. Έτσι έχουμε μια πολιτική γλώσσα δίχως νόημα. Έχουμε μια γλώσσα κενή νοήματος, μια γλώσσα που λειτουργεί ως τεχνητό δόλωμα για τους ψηφοφόρους. Κι αν ακόμη οι ψηφοφόροι αντιδράσουν και ψηφίσουν κάποιον άλλον αναζητώντας το χαμένο νόημα της πολιτικής γλώσσας, ακόμη και τότε, η εξουσία αλλάζει εκ νέου το γλωσσικό δόλωμα, με νέους ready made όρους κι αποπλανά εκ νέου το κοινό.
Για αυτό και υπάρχει μεγάλη αποχή στις εκλογές. Για αυτό και υπάρχει συνολική δυσπιστία του ευρωπαϊκού κοινού στο πολιτικό σύστημα.
Ο κόσμος απλά αναζητά ξανά το χαμένο πολιτικό νόημα κι ας πάρει αυτό νέες μορφές.
Η ουσία είναι η επαναφορά στην πολιτική ζωή του πολιτικού νοήματος. Η ανάσταση του νοήματος. Είναι αυτό που λείπει για να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη Πολιτικών – πολιτών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
