ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ: ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ!

Σε αχαρτογράφητα νερά βαδίζει η Ελλάδα λόγω της κρίσης στο Προσφυγικό. Οι διαστάσεις της κρίσης δεν περιορίζονται μόνο στην διεθνή απομόνωση της χώρας με το κλείσιμο των συνόρων από τις γειτονικές χώρες, ούτε σε πιθανή επιβάρυνση των διμερών σχέσεων με τις γειτονικές χώρες, αλλά επεκτείνονται και σε μελλοντικούς κινδύνους για την εξωτερική και εσωτερική της ασφάλεια.

Ξένοι διπλωμάτες είναι εντόνως επικριτικοί για τη στάση που έχει τηρήσει η κυβέρνηση καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης και το ρόλο που διαδραματίζουν τα ΜΜΕ στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Συγκεκριμένα η κριτική εστιάζεται σε δυο άξονες:

Ο πρώτος θέλει το ελληνικό κράτος να αποδεικνύεται παντελώς ανεπαρκές να εκπληρώσει τις θεσμικές υποχρεώσεις (βάση των διεθνών συνθηκών) για την καταγραφή και την πιστοποίηση της εθνικής ταυτότητας των ανθρώπων που συρρέουν καθημερινά στη χώρα. Η ενημέρωση που δίνουν οι ΜΚΟ που “επιχειρούν στο πεδίο” στις ξένες πρεσβείες αποκαλύπτει μια χαώδη κατάσταση στα νησιά υποδοχής με τις ελληνικές αρχές να αδυνατούν όχι μόνο να διαχωρίσουν πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες αλλά και να τους καταγράψουν. Για αυτό, ξένες πρεσβείες αμφισβητούν ευθέως την αξιοπιστία των αριθμών που δίνουν οι ελληνικές αρχές, οι οποίες, όπως λέγεται, δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν ούτε τον αριθμό, ούτε την εθνική ταυτότητα των ατόμων που έχουν εισέλθει στην ελληνική επικράτεια!!!

Το γεγονός αυτό δημιουργεί αρχικά το πρόβλημα και οι επιπτώσεις του το διογκώνουν περισσότερο. Για να γίνει κατανοητή η έκταση του προβλήματος που δεν προβάλλεται επαρκώς από τα ΜΜΕ αξίζει να σημειωθεί ότι οι συνθήκες προβλέπουν πως η είσοδος ενός ατόμου σε μια χώρα προϋποθέτει την ύπαρξη ταξιδιωτικών εγγράφων και την υποχρέωση του κράτους υποδοχής να πιστοποιήσει την εγκυρότητα τους. Είσοδος ενός ατόμου χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα θεωρείται εκ των πραγμάτων παράνομη και ως εκ τούτου οι αρχές είναι υποχρεωμένες καταρχήν να συλλάβουν και να θέσουν υπό κράτηση το συγκεκριμένο άτομο και εν συνεχεία να κινήσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες για την αποκάλυψη της ταυτότητας του. Αν διαπιστωθεί ότι πρόκειται για πρόσφυγα έχει το δικαίωμα να ζητήσει προστασία και άσυλο (σε όποια χώρα της ΕΕ επιθυμεί) και μέχρι να ολοκληρωθούν οι τυπικές διαδικασίες μεταφέρεται σε κέντρο κράτησης ανοικτού τύπου (δηλαδή έχει το δικαίωμα εξόδου αλλά εντός συγκεκριμένων γεωγραφικών ορίων της περιοχής που είναι εγκαταστημένο το hot spot). Αν διαπιστωθεί ότι πρόκειται για παράνομο μετανάστη ξεκινούν οι διαδικασίες επαναπατρισμού του και μέχρι αυτές να ολοκληρωθούν μεταφέρεται και κρατείται σε κέντρο κράτησης κλειστού τύπου. Αυτό λειτουργεί αποτρεπτικά σε κάποιον που θα σκεφτόνταν να επιχειρήσει να μπει παρανόμως σε μια χώρα. Μπαίνει ουσιαστικά φυλακή! Αυτή λοιπόν είναι η στοιχειώδης και αυτονόητη διαδικασία και πρακτική. Και (πρέπει να) είναι ιδεολογικά αποφορτισμένη, καθώς συνιστά στοιχειώδεις πρόνοιες για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας και την εσωτερική ασφάλεια μιας οργανωμένης Πολιτείας.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα στην Ελλάδα, σημειώνουν ξένοι διπλωμάτες, είναι πρωτοφανές. Άτομα αγνώστου ταυτότητας (που επικαλούνται απώλεια ταξιδιωτικών εγγράφων λόγω ναυαγίου) συρρέουν στην ελληνική επικράτεια και εν συνεχεία κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα! Είναι προφανές, τονίζουν, ότι άτομα αγνώστου ταυτότητας και προέλευσης δεν είναι δυνατό να γίνουν δεκτά σε χώρες της ΕΕ. Πόσο μάλλον που η Ελλάδα, ως μέλος της Συνθήκης Σένγκεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί συγκεκριμένες διαδικασίες πιστοποίησης και ελέγχου όχι μόνο των ατόμων που εισέρχονται στη χώρα αλλά και των ατόμων που εξέρχονται της χώρας.

Για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ρεύματος ήδη από το περασμένο καλοκαίρι, η ΕΕ είχε κάνει συστάσεις στην ελληνική πλευρά για τα επείγοντα επιπλέον μέτρα που πρέπει να λάβει και είχε προσφερθεί να συμβάλει με χρήματα και τεχνογνωσία. Όμως για διάφορους λόγους, η ελληνική πλευρά τις αγνόησε. Οι συστάσεις συνεχίστηκαν και το επόμενο διάστημα, με την ελληνική πλευρά να παραμένει αδρανής και τελικά να οδηγηθούμε στη σημερινή κατάσταση. Ξένοι διπλωμάτες σημειώνουν ότι η Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα να επικαλείται εφαρμογή των συμφωνηθέντων από τα ξένα κράτη. Διότι πράγματι οι συμφωνίες προβλέπουν τον καταμερισμό των προσφύγων στα ευρωπαϊκά κράτη, πλην όμως αυτοί θα πρέπει να είναι πρόσφυγες και να έχουν προηγουμένως περάσει από τους προβλεπόμενους ελέγχους και πιστοποιήσεις. Διαφορετικά δεν γίνονται δεκτοί. Για παράδειγμα η Βουλγαρία έχει συμφωνήσει να πάρει 700 άτομα. Μέχρι στιγμής έχει πάρει 2! Τα κέντρα υποδοχής που έχει ήδη δημιουργήσει είναι αυτή τη στιγμή άδεια και αναμένουν. Όμως, χωρίς να έχουν προηγηθεί οι απαραίτητες διαδικασίες, δεν θα δεχθεί κανένα…

Συμπέρασμα. Τα ευρωπαϊκά και γειτονικά κράτη κλείνουν τα σύνορα με την Ελλάδα, γιατί πολύ απλά δεν φυλάσσονται σωστά τα εθνικά σύνορα (που είναι και ευρωπαϊκά) δεν τηρούνται οι προβλεπόμενες διαδικασίες βάση των διεθνών συνθηκών και ως εκ τούτου δεν έχουν την παραμικρή διάθεση ή πρόθεση να δεχθούν στο έδαφος τους, άτομα με αδιευκρίνιστη ταυτότητα και κίνητρα…

Ο δεύτερος άξονας κριτικής εστιάζεται στο ρόλο των ΜΜΕ. Ξένοι διπλωμάτες αφήνουν να εννοηθεί υπόγεια στήριξη των ΜΜΕ στους κυβερνητικούς χειρισμούς, καταγράφοντας την υπερπροβολή της ανθρωπιστικής διάστασης του θέματος, όπως επίσης και της καλλιέργειας μιας αντίληψης που θέλει τους “κακούς Ευρωπαίους να ενεργούν σε βάρος της Ελλάδας”. Όπως λένε, πράγματι η ανθρωπιστική διάσταση με το δράμα αθώων ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους, είναι υπαρκτή αλλά δεν είναι η κυρίαρχη και χρησιμοποιείται προσχηματικά για να συγκαλύψει τις ελληνικές ανεπάρκειες στην τήρηση των διεθνών κανόνων και το κυριότερο να υποβαθμίσει τους λόγους ανησυχίας των ευρωπαϊκών κρατών.

Ένας βασικός λόγος ανησυχίας αφορά σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας. Δεν είναι δυνατό, αναφέρουν διπλωματικές πηγές, μια οργανωμένη Πολιτεία να μην γνωρίζει την ταυτότητα των ατόμων που κινούνται και διαμένουν σε μια χώρα και τα ΜΜΕ να μην “εκπαιδεύουν την κοινή γνώμη στους τρόπους αντιμετώπισης του ισλαμικού κινδύνου”, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν οι απειλές του ISIS κι όταν μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις έχουν δεχθεί τρομοκρατικά κτυπήματα με θύματα αθώους πολίτες και αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε αυξημένη επαγρύπνησης. Το οξύμωρο είναι πως τη στιγμή που το Λονδίνο, το Παρίσι, οι Βρυξέλλες αυξάνουν τα μέτρα ασφαλείας, η Ελλάδα μοιάζει με ξέφραγο αμπέλι και δεν λαμβάνει ούτε τα στοιχειώδη μέτρα πρόληψης.

Περαιτέρω ένας δεύτερος σημαντικός λόγος ανησυχίας αφορά σε θέματα εξωτερικής ασφάλειας. Προσφάτως, όπως κατήγγειλε η ΝΔ, η κυβέρνηση υπέγραψε με την Τουρκία “Memorandum of Intent on Illegal Migration”. Σύμφωνα με αυτό η Τουρκία εξετάζει την αποστολή ομάδας Τούρκων αξιωματικών στη Λέσβο, Χίο, Λέρο, Σάμο, Κω προκειμένου να συμβάλλουν στην επιτάχυνση των διαδικασιών εισόδου των παράνομων μεταναστών. Έλληνες διπλωμάτες σημειώνουν ότι αυτό σημαίνει καταρχήν παραδοχή της αδυναμίας των ελληνικών αρχών να πράξουν τα αυτονόητα. Σημαίνει επίσης επιδεικτική απαξίωση των ευρωπαϊκών θεσμών. Σημαίνει όμως και κάτι περισσότερο. Ότι καλείς επισήμως την Τουρκία να μπει στη χώρα. Και θέτουν ερωτήματα σχετικά με το ρόλο που θα έχουν αυτοί οι Τούρκοι αξιωματικοί. Πόσο καιρό θα μείνουν. Πως θα φύγουν όταν ολοκληρωθεί το έργο τους. Και πως άμα έρθουν είναι δύσκολο μετά να φύγουν – πόσο μάλλον όταν μιλάμε για Τούρκους…

Συμπέρασμα. Η αδυναμία του ελληνικού κράτους να ελέγξει τις προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές διογκώνει ένα υπαρκτό πρόβλημα που έχει και ευρύτερες γεωπολιτικές διαστάσεις.

Αναμφισβήτητα η Τουρκία ασκεί μια επιθετική πολιτική. Παίζει με τις ροές των προσφύγων ως ένα όπλο για να πιέσει την Ευρώπη σε μια σειρά άλλων θεμάτων (π.χ. ξεπάγωμα ενταξιακών διαπραγματεύσεων, που παραμένουν παγωμένες λόγο παραβιάσεων στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ελευθερία του Τύπου κοκ) και να διεκδικήσουν γεωπολιτικά ανταλλάγματα (τώρα που ο γεωγραφικός της διαμελισμός και η δημιουργία Κουρδικού κράτους στα νότια σύνορα της είναι περισσότερο από ποτέ, ορατός). Όμως, για αυτόν ακριβώς το λόγο η Ελλάδα θα μπορούσε να αξιώσει μεγαλύτερη υποστήριξη από την ΕΕ, κάνοντας υποδειγματικά τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνει. Ξένοι διπλωμάτες σημειώνουν πως το προσφυγικό ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Ελλάδα να αναβαθμίσει το γεωστρατηγικό της ρόλο, να αξιώσει βοήθεια στη φύλαξη των συνόρων και ίσως ακόμα και ανταλλάγματα στα άλλα ζητήματα που την αφορούν. Προϋπόθεση όμως για κάτι τέτοιο ήταν η αγαστή συνεργασία με τις ευρωπαϊκές αρχές και η ευλαβική τήρηση των κανόνων της Συνθήκης Σένγκεν. Αντ’ αυτού άνοιξε τα σύνορα, έκλεισε τα κέντρα υποδοχής, έδωσε μήνυμα στις πιάτσες των δουλεμπόρων ότι υπάρχει μια ανοικτή πύλη εισόδου στην Ευρώπη και υιοθέτησε μια πολιτική εκβιαστική με αποκορύφωμα την απειλή του υπουργού Άμυνας ότι θα γεμίσουμε την Ευρώπη τζιχαντιστές.

Τώρα η Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει με τους τζιχαντιστές στο έδαφος της και σίγουρα πάντως με ένα ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων άγνωστης προέλευσης και προθέσεων. Δηλαδή εκείνων των παράνομων μεταναστών που βρίσκονται διάσπαρτοι στην ελληνική επικράτεια και αν αντιληφθούν ότι θα υπάρξει σύλληψη, κράτηση και επαναπατρισμός τους, θα κρυφτούν και άρα ο εντοπισμός τους καθίσταται περισσότερο δυσχερής. Εκείνων των προσφύγων που πράγματι βιώνουν ένα ανθρωπιστικό δράμα, αυτοί της Ειδομένης. Και εκείνων που έχουν διέλθει και μπορεί να σχεδιάζουν δολιοφθορές σε ελληνικές στρατιωτικές υποδομές ή και ακόμα κάποιο τρομοκρατικό κτύπημα…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP