Ήταν, ίσως, η πιο ανώδυνη υπερψήφιση “μνημονιακού” πολυνομοσχεδίου, από τότε που ξεκίνησαν να ψηφίζονται τέτοια πολυνομοσχέδια. Τόσο ανώδυνη που δεν χρειάστηκε να επιστρατευθεί ο Αντώνης Σαμαράς – άφησε τον Ευάγγελο Βενιζέλο να τσακώνεται με τον Αλέξη Τσίπρα… Με τη προχθεσινή υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου δυο βασικά πολιτικά συμπεράσματα προκύπτουν:
Το πρώτο ότι πολιτική τάξη και ελληνική κοινωνία αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι σημαντικό μερίδιο της ευθύνης για την περιπέτεια που περνά η χώρα, έχει, όχι μόνο η εσφαλμένη συνταγή λιτότητας που επιβάλλει σε όλη την Ευρώπη ο γερμανικός οικονομικός εθνικισμός, αλλά και το στρεβλό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας. Μιας οικονομίας που επί μακρόν στηρίζονταν στα δανεικά τα οποία δεν τα επένδυε στην παραγωγή, αλλά τα κατέθετε στην κατανάλωση. Η χώρα παραβίαζε μια βασική οικονομική αρχή. Κατανάλωνε περισσότερα από όσα παρήγαγε και το πλέον φυσιολογικό ήταν να βρεθεί χρεωμένη. Βεβαίως, και δεν ήταν η μόνη. Βεβαίως και το σύγχρονο χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτουργεί με φούσκες χρέους. Βεβαίως και η ετεροβαρής συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ περιορίζει εθνικές οικονομικές στρατηγικές, διαμορφώνοντας ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης που επιλέγουν οι ισχυρότεροι της Ευρώπης. Όμως, η επιλογή της Ευρώπης είναι εθνική πολιτική επιλογή και σε καμία περίπτωση δεν είναι αλά καρτ…
Το δεύτερο πολιτικό συμπέρασμα είναι πως κάπου στο βάθος της σκέψης κοινωνίας και πολιτικής τάξης, υφέρπει η ελπίδα πως η Ελλάδα τελικά θα τα καταφέρει να διασωθεί και να βγει από την κρίση. Κάπου στο βάθος, διακρίνεται η υποψία πως ίσως τελικά η στρατηγική υλοποίησης των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα να είναι και η σωστή. Η συγκεκριμένη υποψία δε, ενισχύεται τόσο από την παντελής απουσία εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, όσο και από μια ευδιάκριτη προσπάθεια της αντιπολίτευσης να εκμεταλλευθεί τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών.
Την ώρα που η αντιπολίτευση χαϊδεύει τα αυτιά των κάθε λογής “κατατρεγμένων” και “αγανακτισμένων” η κυβέρνηση εμφανίζεται να λέει “πικρές αλήθειες”, να υλοποιεί ένα “έστω κακό πρόγραμμα”, να στέκεται υπεύθυνα και αποφασιστικά έναντι των γνωστών αιτιών που συνέβαλλαν στην επιδείνωση μιας κρίσης που έτσι κι αλλιώς θα πέρναγε η χώρα.
Κάπως έτσι, ούτε μαζική διαδήλωσε έγινε το βράδυ της Κυριακής όπως θα επιθυμούσαν οι διοργανωτές της – ο κόσμος απλά δεν ανταποκρίθηκε. Ούτε απρόσμενες διαφωνίες που θα προκαλούσαν μικροπολιτικό ενδιαφέρον, προέκυψαν. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έπαιξαν τους ρόλους τους και η σεμνή τελετή τελείωσε ήρεμα με τις ευχές για “καλή Ανάσταση” να δίνουν τον τόνο πως τα “καλά” ή τα “κακά” είναι μπροστά μας…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
