«Ακόμα τούτη η Άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες, όσο να ρθεί ο Μόσχοβος, να φέρει το σεφέρι» τραγουδούσε η δημοτική ποίηση των σκλαβωμένων ελλήνων της τουρκοκρατίας, περιμένοντας το «ξανθό γένος» να έρθει ως καθαρτήριος άγγελος να τους απελευθερώσει.
Στο «ξανθό γένος», παρά την αφασική πολυπολιτισμικότητά του προσέτρεξε, σε κείνες τις παροιμιώδεις ατελέσφορες περιοδείες του και ο Γιώργος Παπανδρέου, όπου οι έλληνες δημοσιογράφοι έκπληκτοι άκουσαν τον κ. Μεντβέντεφ να τους λέει «του συνέστησα να απευθυνθεί στο ΔΝΤ» – κάτι τι που η πλευρά Τσίπρα και Καμμένου, παρότι διαβάζουν εφημερίδες, τεχνηέντως σιωπούν, αφήνοντας να αιωρείται ο αστικός μύθος, ότι θα μπορούσαν να έχουν βρεθεί χρήματα από Ρωσία και Κίνα, αλλά το «σχέδιο» δεν επέτρεπε να τα ζητήσουμε.
Την σκληρή διάψευση του αστικού μύθου δοκίμασε στο πετσί του και ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου Δ. Χριστόφιας, όταν προσπάθησε να ζητήσει κάπου πέ-ντε δις από το νέο-τσάρο Πούτιν, και κείνος του έθεσε αποικιοκρατικούς όρους (στον αδελφό κατά τα άλλα και θρησκευτικά ομόδοξο πρόεδρο).
Την ίδια βουλιμική νεοαποικιακή νοοτροπία δείχνει και στην τωρινή κυβέρνηση, ο Β. Πούτιν, που σύμφωνα με χθεσινοβραδινές πληροφορίες ζητεί πρόσβαση και διαχείριση του 20% του φυσικού αερίου για να χορηγήσει το πολυπόθητο δάνειο. Και όχι μόνο αυτό αλλά ζητάει και ανεφοδιασμό των πολεμικών της πλοίων από το Μαρί ( σ.σ. βγάζει στόλο στη Μεσόγειο) αλλά και των πολεμικών της αεροπλάνων από το αεροδρόμιο της Πάφου «Ανδρέας Παπανδρέου». Επίσης το υπουργείο Οικονομικών της Ρωσίας σκοπεύει να συνδυάσει την βοήθεια στην Κύπρο με την αποκάλυψη εκ μέρους των κυπριακών αρχών, των στοιχείων των ιδιοκτητών ρωσικών εταιρειών, που ιδρύθηκαν στο νησί (δημοσίευμα της εφημερίδα Κommersant)
(Να σε προλάβω αναγνώστη: Οχι δεν είναι τούτο το κείμενο συμπαραστάτης του «ναι». Απλώς, εν αντιθέσει προς τον εν εξάρσει αγωνιστικό πατριωτισμό που πνέει στα ελληνικά «σοσιαλμήντια», προσπαθεί να παρουσιάσει τις παραμέτρους του κυπριακού στη νέα πτυχή του, χωρίς καν να καταλήξει σε συμπέρασμα για το δέον γενέσθαι, καθώς οι εξελίξεις έχουν την δική τους δυναμική και διαμορφώνουν τις δικές τους λύσεις, ανεξαρτήτως προθέσεων της κυπριακής ηγεσίας).
Απλώς στο χρεοκοπημένο οικονομικό τοπίο της Κύπρου διεξάγεται ένας αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Δύσης (διάβαζε Γερμανίας) για τον γεωπολιτικό, και δη τον ενεργειακό, έλεγχο τη Κύπρου. Στην γερμανική πρωτεύουσα, κατά διπλωματικές πηγές, θεωρείται δεδομένο ότι η Ρωσία δεν θα χρηματοδοτήσει την Κύπρο – το είπε ξάστερα άλλωστε και ο ρώσος πρωθυπουργός Δ. Μεντβέντεφ «Να βρεθεί λύση που δεν θα βλάψει τις σχέσεις Μόσχας-Ε.Ε.». (σ.σ. βλέπετε όσο φυσικό αέριο και γεωστρατηγική σημασία να έχει η Κύπρος, η Ε.Ε. παραμένει ακόμη πολύ μεγάλη αγορά και κρίσιμος γεωπολιτικός παράγων για τη Ρωσία, ώστε να διακινδυνεύσει τις σχέσεις της μαζί της, για χάριν της μικράς Κύπρου). Αλλωστε υπάρχει και η ΔΕΠΑ και η ΔΕΣΦΑ στην Ελλάδα την οποία εποφθαλμιά η νεοτσαρική Ρωσία και ευελπιστεί στην χαλαρή αντίδραση των γερμανών…
Φαίνεται προς το παρόν ότι η Κύπρος παραμένει μόνη, έρμαιο των διαθέσεων των ισχυρών, ένθεν κακείθεν, με αποτέλεσμα στο τέλος να καταλήξει στην ασφυκτική αγκάλη του Europgroup, δηλαδή στην οικονομική επεκτασιμότητα της Γερμανίας, με χρυσόμαλλο δέρας τον θαλάσσιο ορυκτό της πλούτο. ( Στην περίπτωση που γερμανική ηγεμονία δείξει ότι υπαναχωρεί, απλώς θα επιβάλλει ένα άλλο μνημόνιο, παρόμοιο με το α-πορριφθέν, το οποίο λεκτικώς θα σώζει κάποια προσχήματα, αλλά με σιδηρά πυγμή θα επιβάλει τα ίδια… ).
Πέρασε απαρατήρητη η πρόταση του προέδρου του Οικονομικού Επιμελητηρίου Αυστρίας Κρίστοφ Λάιτλ, (εντολοδόχου της Γερμανίας) ότι η ΕΕ πρέπει να εξετάσει αν μια ευρωπαϊκή κοινοπραξία ενεργειακών ομίλων μπορεί να διαθέσει τα χρήματα που χρειάζεται η Κύπρος, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα δικαιώματα εκμετάλλευσης στα κυπριακά κοιτάσματα φυσικού αερίου. Επεσήμανε με ανησυχία ότι στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η Gazprom, άρα η ΕΕ δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη, προκειμένου να εξασφαλίσει τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης…
Σε αυτό τον πόλεμο, Ε.Ε –Ρωσίας, που αγωνίζονται για ζώνες επιρροής και απόκτησης ενεργειακών πλεονεκτημάτων, διατηρώντας όμως μεταξύ τους την ισορροπία του τρόμου (παλιά έκφραση η οποία επανέρχεται υπό την ευφυή ηγεσία του Πούτιν, που αναδεικνύει εκ νέου την Ρωσία σε υπερδύναμη), η ελληνική κυβέρνηση έπαιξε, από ανικανότητα θέλω να ελπίζω, τον ρόλο των φίλιων δυνάμεων στην Γερμανική ηγεμονία, καθώς συνετάχθη ασμένως με τους γερμανικούς σχεδιασμούς – πριν τις 15Μαρτίου, οπότε συνεδρίασε το Eurpogroup. Εκεί παίχτηκε ένα άλλο παιχνίδι καθώς οι γερμανοί θέλησαν να δημιουργήσουν εντυπώσεις «υγειονομικής ζώνης» μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Ο μεν κ. Στουρνάρας δήλωνε ότι τα κυπριακά υποκαταστήματα τραπεζών θα τα απορροφούσαν οι ελληνικές Τράπεζες (ποιες Τράπεζες; αυτές που είναι υπό τον έλεγχο της Τρόικας; Με τι λεφτά αφού δεν υπάρχουν; Με κοινοτικό δάνειο; ). Ετσι ο Σαμαράς δια μέσου του Στουρνάρα και ο Βενιζέλος …αφ εαυτού έδειξαν την εντύπωση ότι συνάσσονται με τις γερμανικές απόψεις αφού «άλλο η Κύπρος και άλλο η Ελλάδα». Ο στόχος ήταν η αποκοπή του ψυχολογικού ντόμινο, μήπως δηλ. οι μεσογειακοί λαοί αναθαρρήσουν και πιέσουν τις κυβερνήσεις τους για αναθεώρηση μνημονίων και οικονομικο-διοικητικών σχέσεων με το Διευθυντήριο των Βρυξελλών.
Φυσικά υπάρχει η άφρων πολιτική της κυπριακής ηγεσίας που πάνω από χρόνο είχε ενημερωθεί για τα τρωτά της οικονομίας της και ολιγώρησε, φυσικά υπάρχει η ευθύνη της που δεν ενημέρωσε τον λαό για όσα έρχονται και για τις συνέπειες των όσων αποφασίζει (και πότε γίνεται αυτό;), αλλά το ενεργειακό και γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται με φόντο τα ενεργειακά θαλάσσια οικόπεδα τη κυπριακής Δημοκρατίας, και με θύμα την ίδια, ξεπερνά τις ανοησίες των ηγεσιών και προετοιμάζει τεκτονικές ανακατατάξεις.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
