Η Αίγυπτος και η Τουρκία δεσμεύθηκαν να αναπτύξουν τις οικονομικές τους συναλλαγές με την ευκαιρία της της επίσκεψης στο Κάιρο του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν, μετέδιδαν τα διεθνή πρακτορεία.
Εκεί γίνεται η σύνοδος του Αραβικού Συνδέσμου, ενώ ο ηγέτης της γειτονικής χώρας θα μεταβεί στις χώρες της «Αραβικής Ανοιξης» (όπως προσπαθεί να μας πείσει η κατευθυνόμενη διεθνιστική αφ’ υψηλού δημοσιογραφία, και η απολίτικος, σχεδόν λατρευτικός, εκθειασμός των σοσιαλμήντια (ουάου), που υποτίθεται ότι τροφοδότησαν τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο).
Ας ελπίζουμε ότι δεν θα είναι εγγύς ο καιρός που η «Αραβική Ανοιξη» θα αποδειχθεί «Αραβικός Χειμώνας», (όπως έχει πει και ο έλληνας υπουργός Αμυνας, Π. Μπεγλίτης), με την άνοδο και των ισλαμιστών φονταμενταλιστών σε θέσεις εξουσιαστικής πολιτικής παρέμβασης.
Εν τω μεταξύ στο ζέον θέμα των κυπριακών γεωτρήσεων, στο οικόπεδο 12, η Τουρκία προσπάθησε, παρασκηνιακά μέσω Αμερικανής, να πείσει το Ισραήλ να αποσυρθεί από την υποστήριξη που παρέχει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η εταιρεία Noble energy, αφού ήρθε σε επαφή με όλους τους παράγοντες – την Κυπριακή κυβέρνηση, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ – και πήρε διαβεβαιώσεις ότι μπορεί να εργαστεί υπό απόλυτη προστασία, ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει στις γεωτρήσεις.
Το αποτέλεσμα της παρασκηνιακής διαδικασίας, αυτή τη φορά ήταν εις βάρος της Τουρκίας: Η γείτων βρίσκεται τώρα εγκλωβισμένη στο τέρας που η ίδια δημιούργησε, δηλαδή τις πομπώδεις απειλές της! Ωστόσο το πεδίο που θα δοκιμαστεί η πολιτική της, στο εγγύς μέλλον, είναι η Γ.Σ. του ΟΗΕ, καθώς στις 23 Σεπτεμβρίου θα τεθεί θέμα αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους. Η Τουρκία δείχνει να ηγείται του ισλαμικού κόσμου, όμως η ρητορική της περισσότερη ανησυχία παρά ανακούφιση προκαλεί, ειδικά στους παλαιστίνιους, αφού διαπιστώνουν ότι το όραμά τους για ελεύθερη πατρίδα εντάσσεται και εγκλωβίζεται στους ηγεμονικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς της. Εχοντας περάσει πλέον οι εποχές των ηρωικών ρήξεων, οι Παλαιστίνιοι αυτή τη φορά χρειάζονται πολιτική και διπλωματική υποστήριξη και όχι λεονταρισμούς υπό την υπόκρουση τυμπάνων πολέμου.
Αμφίσημη είναι ακόμη η θέση της Ελλάδας, καθώς κατατρύχεται από το εσωτερικό της πρόβλημα. Η Ε.Ε. συζητά για κοινή θέση στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αλλά καθώς δεν υπάρχει ακόμη ομογενοποιημένη εξωτερική πολιτική, πιθανό κάθε χώρα να πάρει μόνη της απόφαση. Η Ελλάδα, προς το παρόν, οδεύει σε αρνητική ψήφο, ή σε αποχή, ανατρέποντας μια πολιτική πολλών δεκαετιών (μια θετική ψήφος δεν θα εμπόδιζε την ανάπτυξη των νεότευκτων ελληνοϊσραηλινών σχέσεων. Αντιθέτως θα καθιστούσε την Ελλάδα εχέγγυο συνομιλητή αμφοτέρων των αντιμαχόμενων πλευρών)
Στο θέμα των εξορύξεων, όπου η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη, και δια της πολιτικής ηγεσίας το έχει διατυμπανίσει, ότι θα βοηθήσει την κυπριακή δημοκρατία, η κατάσταση είναι περιπεπλεγμένη: Η Τουρκία ξέρει ότι αν πραγματοποιήσει οποιαδήποτε απειλή εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα υποστεί το κόστος διπλωματικών συνεπειών (Οι πιο κοσμικές αραβικές χώρες ενδέχεται να αποστασιοποιηθούν, η ΕΕ θα επιβάλλει κυρώσεις και η ευρωπαϊκή της πορεία θα ακυρωθεί για δεκαετίες). Βέβαια οι Τουρκική διπλωματία ισχυρίζεται ότι δεν την ενδιαφέρει η Ε.Ε. και ως πρόσφατα είχε δίκιο. Μόνο που, αποτυγχάνοντας η στρατηγική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες, δείχνει να κατανοεί ότι και η ίδια είναι δέσμια της ιστορίας της: το τουρκικό κράτος από το 1922 μέχρι σήμερα έχει οικοδομηθεί μόνο σε στενή συνεργασία με την Δύση (ΝΑΤΟ, Ευρώπη, Δυτικοί οργανισμοί και θεσμοί), και όχι με την μουσουλμανική Ανατολή. Κατά συνέπεια θα ήταν παραφροσύνη οποιαδήποτε πολεμική κίνηση εις βάρος της Κύπρου (παρόλα αυτά ιστορία είναι γεμάτη παραφροσύνες…).
Το διπλωματικό σκάκι είναι δύσκολο: Η Ελλάδα είναι ανίσχυρη στρατιωτικά (παρά τους λεονταρισμούς των Πάγκαλου, Μπεγλίτη), αλλά μπορεί να εξέλθει ενισχυμένη διπλωματικά – αρκεί βέβαια να κάνει λεπτούς χειρισμούς, να αναδείξει τις απειλές που υποβόσκουν από την τουρκική αναδίπλωση στον ισλαμικό κόσμο. Η ελληνική διπλωματία εκτιμά, και η ζωή θα δείξει αν σωστά, ότι η Τουρκία θα παίξει στο όριο με απειλές, και στο όριο θα αναδιπλωθεί. Τις επόμενες ημέρες το διπλωματικό παρασκήνιο θα πάρει φωτιά. Αφενός όλη η καθ΄ ημάς Ανατολή είναι επιφυλακτική έναντι του Ερντογάν, αφετέρου υπάρχει «διαφορά φάσης» με την «Αραβική Ανοιξη», καθώς ο φλέγων αντιαμερικανισμός της Αγκυρας θα δυσαρεστούσε τους πρωταγωνιστές των πρόσφατων εξεγέρσεων. Επίσης στα βαλκάνια η Τουρκία προκαλεί καχυποψία, ενώ στον μη αποσταθεροποιημένο αραβικό κόσμο δεν είναι δεδομένη η διείσδυσή της (αλλού επειδή θεωρείται αρκετά κοσμική για τα γούστα τους, αλλού επειδή φοβούνται τον ηγεμονισμός της).
Συμπαίχτες της Ελλάδας στο διπλωματικό σκάκι είναι το Ισραήλ, η Ε.Ε., οι Αμερικανοί αλλά και Ρώσοι (καθώς ευελπιστούν, σε δεύτερη φάση, μερίδιο στην εκμετάλλευση υδρογονανθράκων) . Γιαυτό και η χώρα μας πρέπει να είναι σε ανοιχτή γραμμή με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αλλά και την Ρωσία, αφού σε αυτό το «κολασμένο δίμηνο», που για άλλους λόγους είπε ο Βενιζέλος, θα κριθούν πολλά για τις επόμενες δεκαετίες.
Όμως (και ο Παπανδρέου ευθύνεται ίσως λιγότερο γιαυτό), πως να έχει ανοιχτή γραμμή ισότιμου εταίρου για τέτοιας κρισιμότητας θέματα, όταν σήμερα θα έχει τηλεδιάσκεψη με Μέρκελ και Σαρκοζί, ως να επαιτήσει την δόση μας;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
