Αν οι Αμερικάνοι ενδιαφερόντουσαν να διεκδικήσουν την ΔΕΠΑ θα το είχαν κάνει! Προφανώς, δεν τους ενδιαφέρει και τόσο, καθώς η ελληνική αγορά αερίου, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι ισχνή – μόλις το 9% του ενεργειακού μείγματος το οποίο στην καλύτερη περίπτωση να φτάσει το 11%. Ωστόσο, δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα να επιτρέπουν στους λογής …καλοθελητές να διαρρέουν μια δήθεν “αμερικανική δυσαρέσκεια” για την πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να παραχωρήσει τη ΔΕΠΑ σε ρωσικά συμφέροντα. Χωρίς ιδιαίτερο κόπο και ενέργεια συντηρούν την επιρροή και τη διαπραγματευτική τους ισχύ στην περίπτωση που επιλέξουν να την αξιοποιήσουν σε άλλες περιπτώσεις.
Πάντως, όσο κι αν ψάξει κανείς, ουσιαστική “αμερικανική δυσαρέσκεια” δεν προκύπτει από πουθενά. Μέχρι στιγμής, οι παρεμβάσεις τους είναι περιορισμένες και προσεκτικές και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούν έναν εντονότερο “ατλαντικό προσανατολισμό” σε κράτη-μέλη της ΕΕ που θίγονται από την γερμανική πολιτική – το αντίθετο, μάλλον, παρατηρεί κανείς, κρίνοντας από την ανοχή του ΔΝΤ (το μακρύ χέρι της αμερικανικής οικονομικής πολιτικής) στο οικονομικό εθνικισμό του Βερολίνου.
Από την άλλη, είναι λογικότερο να υποθέσει κανείς πως ο μύθος της “αμερικανικής δυσαρέσκειας” παρακινείται, καθώς βολεύει, εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα. Ο λόγος είναι μάλλον απλός. Αυτή τη στιγμή, οι οφειλές των επιχειρήσεων και κυρίως των ιδιωτικών εταιριών ηλεκτροπαραγωγής προς τη ΔΕΠΑ ανέρχονται στο ύψος των 400 εκ.€. Αν μια ρωσική εταιρία (εκ των δυο που τη διεκδικούν) εξαγοράσει τελικά τη ΔΕΠΑ, το “βερεσέ” θα τελειώσει. Ασφαλώς, όλοι ανεξαιρέτως, θα πληρώνουν. Κατά συνέπεια, είναι αρκετοί και συγκεκριμένοι εκείνοι, που θα ήθελαν είτε η εξαγορά να ματαιωθεί, είτε η επιχείρηση να περάσει σε ελληνικά χέρια, είτε να πιέσουν για τη διαγραφή των οφειλών τα οποία θα συμψηφισθούν με το τίμημα της τελικής προσφοράς.
Εν μέσω αντιτιθέμενων συμφερόντων, η κυβέρνηση έχει μόνο ένα δρόμο. Τη διαφάνεια των διαδικασιών και την επιλογή του αγοραστή με βάση αμιγώς χρηματοοικονομικά κριτήρια. Το αυτό πράττει το ΤΑΥΠΕΔ, το οποίο παρά τις όποιες αιχμές ως προς τη σύνθεση και την αποστολή του, ελέγχει το αδιάβλητου του ανοικτού διεθνούς διαγωνισμού.
Το ό,τι οι Ρώσοι δίνουν τα περισσότερα, είναι μάλλον γνωστό – με την επιφύλαξη του ανοίγματος των τελικών προσφορών. Φαίνεται να επιθυμούν διακαώς να μπουν στην αγορά, αγοράζοντας “θέση” και όχι “αξία” για αυτό και φαίνεται να προσφέρουν μια τιμή τρεις φορές μεγαλύτερη από την αξία της ΔΕΠΑ.
Μπροστά σε μια τέτοια προσφορά, η κυβέρνηση δεν μπορεί, ούτε και λόγο να προβάλει αντιρρήσεις επικαλούμενη γεωπολιτικά ή γεωοικονομικά κριτήρια. Στο κάτω κάτω, ουσιαστικό αμερικανικό ενδιαφέρον ή δυσαρέσκεια μάλλον δεν υπάρχει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
