Οι ανήσυχες μέρες και νύχτες της Τουρκίας ξεσκεπάζουν την κρούστα του μοντέρνου και μετριοπαθούς ηγέτη Ερντογάν που ήταν «πρότυπο» για την ανάπτυξη και την δημοκρατικότητα που είχε επιφέρει στην Τουρκία. Η ανάπτυξη υπήρξε, και δημιούργησε νέες τάξεις που πλέον προσβλέπουν στην συγκρότηση μιας δυτικότροπης δημοκρατίας.
Η δημοκρατικότητα υπερτονίστηκε επειδή ήρθε σε σύγκρουση με τον στρατό – επειδή στα δυτικά μάτια κάθε σύγκρουση με το στρατό και εκδίωξή του από το πολιτικό προσκήνιο ,εκλαμβάνεται ως νίκη της δημοκρατίας.
Στους ανήσυχους δρόμους της Τουρκίας και των άλλων μεγαλουπόλεων βρίσκεται και μάχεται ένα πολύχρωμο μωσαϊκό: θιασώτες της δυτικής δημοκρατίας, κοσμοπολίτες φιλελεύθεροι, διεθνιστές της Αριστεράς, μάχιμα στελέχη της άκρας Αριστεράς, αναρχικοί, γκρίζοι λύκοι, κούρδοι, αρμένιοι, αλεβίτες (μάλλον η πλέον κοσμική, γλυκύς και ανθρώπινη αίρεση στον μουσουλμανικό κόσμο, αγάπη προς άλλους ανθρώπους, ανεκτική τις άλλες θρησκείες, ισότητα ανδρώνων και γυναικών κλπ), και όσοι πλήττονται από την μεσαιωνική στροφή του νεοοθωμανού σουλτάνου (σ.σ. τον χαρακτηρισμό δεν τον ανακαλύψαμε τώρα εξαιτίας των γεγονότων, του τον είχαμε αποδώσει εδώ, όταν πολλοί εκστασιασμένοι τον επαινούσαν).
Το τζαμί και το εμπορικό κέντρο, το φιλί στο μετρό που εκδιώχτηκε, η απαγόρευση πώλησης αλκοόλ μετά τις 10, δεν ήταν παρά οι πυροκροτητές της κοινωνικής έκρηξης που υπέβοσκε στους αρμούς της τουρκικής κοινωνίας. Ο νεοσουλτάνος υπέστη το σύνηθες βέρτιγκο που υφίστανται όλοι όσοι απολαμβάνουν την απόλυτη επικυριαρχία. Θεώρησε ότι μπορεί να ανακόψει την ιστορική εξέλιξη, να επιστρέψει έναν λαό – τμήμα του οποίου μέσω της μόρφωσης και των σοσιαλ μηντια («μπελά» τα χαρακτήρισε ), μετέχει της κουλτούρας της Δύσης – στους μεντρεσέδες και την θεοκρατία που ορίζει, με άτεγκτες νόρμες τις κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις.
Στην Ελλάδα μεγίστη ήταν η έκπληξη για τα γεγονότα και τον «κουμπάρο», καθώς στο πνεύμα του κατευνασμού της γείτονος – που αποτελεί την πάγια τακτική της πολιτικής ελίτ – είχε εξαφανιστεί η διερεύνηση για τα εσωτερικά της γείτονος υπό την ηγεσία Ερντογάν . Ηταν «ο άνθρωπος των μεταρρυθμίσεων που με ταχείς ρυθμούς οδηγούσε την χώρα του στην Δύση και τους κόλπους της Ε.Ε» (από την οποία προσφάτως πήρε κόκκινη κάρτα εκ νέου),
Είχαν παραβλέπει την σουλτανική του συμπεριφορά, την προσπάθειά του να ηγεμονεύσει στους μουσουλμανικούς λαούς, βοηθούσης και της θεωρίας του Νταβούτογλου περί «γεωστρατικού βάθους», την εσπευσμένη κολεγιά με το Ισραήλ μετά το συγνώμη Νετανιάχου για τους τούρκους νεκρούς του Μαβί μαρμαρά, με στόχο να περάσει το φυσικό αέριο του Ισραήλ από την χώρα του, ξεχνώντας βέβαια τους παλαιστίνιους στους οποίους εμφανιζόταν ως προστάτης, την ακινησία στο κυπριακό.
Η στάση της Δύσης είναι ενδεικτική από τις ανακοινώσεις δυτικών κυβερνήσεων που συνιστούν στον Ερντογάν μετριοπάθεια και διαπραγμάτευση με τους εξεγερμένους. Αυτές δεν είναι απλώς παραινέσεις για το «δημοκρατικό θεαθήναι». Αντανακλούν την βαθιά ανησυχία ττων δυτικών κυβερνήσεων, μήπως στην προσπάθειά του να στηριχτεί το καθεστώς, μετεξελιχθεί σε ισλαμικό ολοκληρωτισμό, με αποτέλεσμα την αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής – δεδομένης και της συριακής πληγής και της πρόθεσης να χρησιμοποιήσουν την Τουρκία ως βάση εξόρμησης σε πιθανή επίθεση στη Συρία. Εύφλεκτο, παρά την πρόσφατη καταλαγή, παραμένει ούτως ή άλλως και το κουρδικό.
Τα προβλήματα για την Τουρκία, μάλλον είναι μπροστά, και σαφώς μας αφορούν άμεσα..
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
