Ούτε έκπληξη, ούτε απορία προκάλεσε η περιγραφή της σκηνής του «εκτός εαυτού» Σαρκοζί κατά του τότε έλληνα πρωθυπουργού, όπως την μεταφέρει στο βιβλίο του ο επίσης πρώην της Ισπανίας. Μόνο κακόπιστοι πλέον μπορούν να υποστηρίξουν ότι «όλα ήταν προαποφασισμένα» με τη σύμφωνη γνώμη εγχώριων «ενδοτικών» ώστε να μπει η χώρα στο καθεστώς του μνημονίου και την επιτήρηση του ΔΝΤ.
Ακόμα και οι γνωστοί τηλεεισαγγελείς άλλαξαν την καραμέλα της προσωπικής εμπάθειας κατά Παπανδρέου που έφτανε στα όρια της υστερίας, και το γύρισαν στον κίνδυνο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Λίγο αργότερα βέβαια η Ιρλανδία έκανε δημοψήφισμα και κανένας δεν αντέδρασε, ούτε Μέρκελ, ούτε Σαρκοζί, ούτε υπήρξε κανένας κραδασμός στο κοινό νόμισμα και τις αγορές. Αλλά είπαμε. Άλλο αγγλοσάξωνες, άλλο τριτοκοσμικοί του νότου που θέλουν να έχουν και δημοκρατικές πολυτέλειες. Τι κι αν κορυφαίες διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας, στήριξαν με θέρμη το δικαίωμα των ελλήνων να αποφασίζουν δημοκρατικά για τις κορυφαίες αποφάσεις που τους αφορούν.
Το ντόπιο σύστημα που άρχισε να βλέπει πως το πάρτι της ασυδοσίας έφθανε στο τέλος του – είτε των θαλασσοδανείων του «υγιούς» ιδιωτικού, αλλά στην ουσία κρατικοδίαιτου τομέα, είτε το ανεξέλεγκτο των τραπεζιτών που απαιτούσαν προνομιούχες μετοχές μετά την ανακεφαλαιοποίηση, ώστε οι πολίτες να επωμισθούν το κόστος και αυτοί να μείνουν αλώβητοι από την κρίση-, βρήκε ευκαιρία να απαλλαγεί από τον απρόβλεπτο και κυρίως απείθαρχο στα αιτήματά του Παπανδρέου. Και ενώ ο πρωθυπουργός μιας ευρωπαϊκής χώρας υφίστατο άγρια και αψυχολόγητη επίθεση από το διευθυντήριο, οι εγχώριοι «δημοκράτες» συντάσσονταν με τους αντιπάλους, κατά του εκλεγμένου πρωθυπουργού τους. Το τι γράφηκε και το τι ειπώθηκε εκείνη την περίοδο είναι γνωστά σε όλους. Βέβαια το συγκεκριμένο περιστατικό της καθαίρεσης Παπανδρέου με τον τρόπο που έγινε, κατά τους ευαίσθητους «πατριώτες» που μέχρι εκείνη τη στιγμή κραύγαζαν για παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, δεν ήταν βίαιη παρέμβαση στην κυριαρχία μιας χώρας, απλώς «ο Παπανδρέου πλήρωσε την επιλογή του…».
Η απόλυτη υποκρισία και φυσικά η τρομαγμένη υποτέλεια σε όλο της το μεγαλείο που συμπυκνώνεται στη φράση: Δεν μας νοιάζουν οι δημοκρατικές επιλογές και τα δημοψηφίσματα, αρκεί να μην εξαγριώσουμε τους εταίρους μας, οι οποίοι σημειώνουμε πως σύμφωνα με μαρτυρία του τότε πρωθυπουργού, είχαν ενημερωθεί και είχαν συμφωνήσει όταν κάποιο διάστημα πριν τις Κάνες είχε εκφράσει την πρόθεσή του στους δύο ηγέτες του Γαλλογερμανικού άξονα. Το αν ήταν ορθή επιλογή ή κίνηση υψηλού ρίσκου του Παπανδρέου που ευρισκόμενος υπό ασφυκτική πολιτική αλλά και ψυχολογική πίεση αναζήτησε διέξοδο στη βούληση των πολιτών θα το αποφασίσει νηφάλια όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου η ιστορία, όταν αναλυθεί με ψυχραιμία αυτή η περίοδος της επέλασης στην Ευρώπη του ισοπεδωτικού απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού των αριθμών. Όμως εκείνο που πρέπει να επισημανθεί και αφορά τη χώρα μας είναι ότι πρώτη φορά στην ιστορία της, εκείνοι που υπονόμευαν την προσπάθεια διάσωσής της εμφανίζονταν ως πατριώτες και εκείνοι που πάσχιζαν να τη σώσουν σπιλώνονταν ως ενδοτικοί.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
