Στην εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, (ίσως ακόμα και την εποχή του Κώστα Καραμανλή του νεότερου…), αν πρότεινε κανείς κοινή συνεδρίαση υπουργικών συμβουλίων Ελλάδας – Ισραήλ το λιγότερο θα ήταν να τον περάσουν για τρελό… Ο ελληνικός πληθυσμός είχε “εκπαιδευτεί” σε αισθήματα συμπάθειας έναντι του βασανισμένου Παλαιστινιακού λαού και η πατριωτική ορθοδοξία κάθε πιστού στελέχους του ΠΑΣΟΚ απαιτούσε σεβασμό και τιμή στο Γιασέρ Αραφάτ.
Βεβαίως, όπως και πολλά άλλα κομματικά …ήθη και έθιμα, άλλαξαν με την έλευση του Γιώργου Παπανδρέου. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν δίστασε ευθύς εξαρχής να δείξει με ποιους ήταν αποφασισμένος να συστρατευθεί. Θεωρητικά, η εξωτερική πολιτική ήταν το δυνατό του σημείο και τα ανοίγματα προς το Ισραήλ θεωρήθηκαν ως κινήσεις υψηλής πολιτικής που, υπό προϋποθέσεις και συνθήκες, θα μπορούσαν να διασφαλίσουν τα εθνικά συμφέροντα.
Υπήρχε μάλιστα και μια αίσθηση πως ισραηλινή βοήθεια θα υπήρχε και στο θέμα της κρίσης χρέους, αλλά ως φαίνεται είναι μια αίσθηση που διαψεύδεται από την πραγματικότητα… Μένει, ωστόσο, να πλανάται μια άλλη. Η δημιουργία ενός άξονα συνεργασίας και ασφάλειας μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ που θα αναχαιτίσει την τουρκική επιθετικότητα και θα αντιταχθεί στον διαχρονικό τουρκικό επεκτατισμό. Πρόκειται για αίσθηση που στηρίζεται στη θεμελιώδη και λογική αρχή των διεθνών σχέσεων, “ο εχθρός τού εχθρού μου, φίλος μου”. Με την Τουρκία να βρίσκεται σε ανοικτή αντιπαράθεση με το Ισραήλ, το λογικό που θα περίμενε κανείς είναι η στροφή της Αθήνας και της Λευκωσίας προς το Τελαβίβ. Άλλωστε, υπάρχει και …χρυσή ταμπακιέρα με το αέριο, ίσως και τα πετρέλαια της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Το θέμα ωστόσο είναι πως η παραπάνω θεμελιώδη αρχή ισχύει και αντίστροφα. Δηλαδή, “ο φίλος του εχθρού μου και δικός μου εχθρός”. Με απλά λόγια, ο εναγκαλισμός της Αθήνας με το Τελαβίβ μπορεί να κρύβει κινδύνους για τη χώρα σε μια περίοδο που διέρχεται τη σημαντικότερη κρίση στην σύγχρονη ιστορία της. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την έμμεση ή άμεση εμπλοκή στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής. Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται. Όχι μόνο λόγο της αστάθειας στα αραβικά καθεστώτα, αλλά κυρίως λόγο της πολεμικής ατμόσφαιρας που καλλιεργείται μεταξύ Ιράν και Δύσης.
Μάλιστα, αν ευδοκιμήσει η πίεση του εβραϊκού λόμπι προς τον Μπαράκ Ομπάμα (ενόψει προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ γίνεται μεγαλύτερη) για προληπτικό κτύπημα στο Ιράν προτού η Τεχεράνη ολοκληρώσει το πυρηνικό της πρόγραμμα, δεν αποκλείεται να δούμε την Ελλάδα να μένει από …πετρέλαιο, καθώς το Ιράν είναι ο κυριότερος προμηθευτής – χώρια που δέχεται και πίστωση…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
