Το αιφνίδιο εθνικιστικό παραλήρημα του Σαλί Μπερίσα, αλλά και η αναγνώριση της Παλαιστινιακής Αρχής ως κράτος παρατηρητής του ΟΗΕ αποτελούν επιπλέον αφορμές που επιβάλουν τον επαναπροσδιορισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Ποιο θα είναι το περιεχόμενο του δεν είναι αρμοδιότητα της στήλης να το προτείνει – προς τούτο, υποτίθεται υπάρχουν οι διπλωματικές υπηρεσίες και τα διάφορα think tanks που διοχετεύουν, με το αζημίωτο, επιστημονικές αναλύσεις το υπουργείο Εξωτερικών.
Είναι όμως σκόπιμο να επισημανθεί πως σε ένα εξαιρετικά ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να εξαντλείται σε επικοινωνιακού χαρακτήρα χειρισμούς του τύπου “ακυρώνω την επίσκεψη” στα Τίρανα ή υποστηρίζω διπλωματικά το αίτημα των “παραδοσιακών” φίλων Παλαιστινίων για δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.
Είναι κατανοητό σε πρωτοετή φοιτητή διεθνών σχέσεων πως όταν τα πνεύματα οξύνονται και εσύ βρίσκεσαι στο επίκεντρο της όξυνσης δεν μπορείς να διεκδικείς “ουδετερότητα” σε μια λογική “να τα έχουμε καλά με όλους”. Πρέπει να διαλέγεις και τους φίλους και τους εχθρούς. Τόσο απλά.
Σε ό,τι αφορά στις ελληνο-αλβανικές σχέσεις έχει αποδειχθεί πως μια “πολιτικά ορθή” διπλωματική αντιμετώπιση των Τιράνων – στην κορωνίδα της οποίας η “Βόρειος Ήπειρος” θεωρείται κακή έκφραση και η “Νότιας Αλβανία” καλή – δεν είναι και τόσο αποδοτική. Η αλβανική ηγεσία θυμίζει περισσότερο μια ανικανοποίητη σύζυγο που όσα περισσότερα της προσφέρεις τόσα περισσότερα σού ζητά – εν προκειμένω ο θυμόσοφος λαός θα χρησιμοποιούσε τη γνωστή παροιμία “δώσε θάρρος στο χωριάτη…”. Φράση που θα μπορούσε κάλλιστα να συνιστά απάντηση στη γαλλική έκφραση που χλευαστικά χρησιμοποίησε ο Μπερίσα έναντι της Αθήνας “οι φίλοι λάμπουν δια της απουσίας τους”…
Οι Αμερικάνοι θα το έλεγαν διαφορετικά: “look who’s talking”. Και δεν θα είχαν άδικο για έναν πολιτικό ηγέτη που έκανε πολιτική καριέρα στήνοντας μαφιόζικα κόλπα με “πυραμίδες” ή επενδύοντας στον άκρατο εθνικισμό, ο οποίος ως γνωστό συγκινεί ακόμα τους βαλκανικούς λαούς. Και βεβαίως έναν τέτοιο τύπο πολιτικού δεν τον αντιμετωπίζεις με δηλώσεις όπως η χθεσινή του Δημήτρη Αβραμόπουλου “οι πολιτικοί δεν σκέπτονται και μιλούν κοιτώντας εκατό χρόνια πίσω, αλλά βλέποντας εκατό χρόνια μπροστά” (!). Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν εκτιμήσεις πως μέχρι τις αλβανικές εκλογές ο Μπερίσα θα συνεχίσει το ίδιο βιολί…
Σε ό,τι αφορά τώρα στις ελληνο-αραβικές σχέσεις τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα. Μπορεί η Αθήνα να επιλέγει μια πολιτική “ισορροπίας” προτάσσοντας το σεβασμό των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, πλην όμως αυτό μπορεί να το κάνει η Γαλλία ή η Ρωσία και όχι κατ’ ανάγκη η Ελλάδα, την ώρα που εξετάζεται σοβαρά η δημιουργία κοινού μετώπου Αθηνών-Τελαβίβ-Λευκωσία στον ενεργειακό και τον αμυντικό τομέα…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
