Η παρελκυστική πολιτική που επί χρόνια ακολουθούσε η Λευκωσία στη διεθνή σκακιέρα εξαντλήθηκε τις προηγούμενες μέρες. Η κυπριακή πολιτική ηγεσία οδηγήθηκε στο σημείο να αποφασίσει σε ποια βάρκα επιλέγει να πλεύσει τα επόμενα χρόνια. Αποδείχθηκε πως το να πατά κανείς σε πολλές βάρκες είναι μια πρακτική, αν όχι επικίνδυνη, τουλάχιστον αδιέξοδη.
Το αδιέξοδο έγινε εμφανές μετά το “ηρωικό ΟΧΙ” των Κυπρίων στην πρόταση των Δυτικών για φορολόγηση των καταθέσεων. Οι Κύπριοι αποφάσισαν με κριτήρια το συναισθηματισμό που προκαλεί ο ασαφής προσδιορισμός της έννοιας “εθνική αξιοπρέπεια”, την ψευδαίσθηση της πολύπλευρης και πολυεπίπεδης ρωσικής στήριξης και την πεποίθηση ότι ο κίνδυνος πτώσης/χρεοκοπίας ενός κράτους-μέλους της ΕΕ θα συνεπάγονταν συστημικό κίνδυνο για την Ευρωζώνη η οποία θα εξαναγκαζόταν να μεταβάλει τη στάση της.
Το πρόβλημα που αναδεικνύεται τώρα είναι η διαφαινόμενη απουσία plan B στην περίπτωση που η “αντίσταση (“μπλόφα” ή “εκβιασμός” κατά άλλους) της κυπριακής ηγεσίας δεν έπιανε. Διότι, ορθώς η Λευκωσία έσπευσε να υπερασπίσει τον τραπεζικό της τομέα (από τον οποίο αναπνέει η κυπριακή οικονομία και ζουν χιλιάδες κυπριακά νοικοκυριά) στην στυγνή απόφαση του Βερολίνου να τον διαλύσει για να μεταφερθούν τα κεφάλαια σε τραπεζικούς παραδείσους που το ίδιο ελέγχει. Όμως, το ζήτημα είναι πως το έκανε.
Και εδώ αναδεικνύεται ένα άλλο πρόβλημα που έγκειται στη στρατηγική συνεννόηση Αθηνών – Λευκωσίας για τον τρόπο της κοινής συμμετοχής τους στο ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι που εξελίσσεται στην περιοχή. Πρόκειται για παιχνίδι υψηλού επιπέδου που, ως φαίνεται, υπερβαίνει τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής και της κυπριακής ηγεσίας και την εμφανής αδυναμίας τους να διαμορφώσουν μια εθνική στρατηγική που θα αποτρέπει τετελεσμένα (όπως η πρόσφατη απόφαση του Eurogroup) ή στην χειρότερη περίπτωση να μειώνει τις αρνητικές τους επιπτώσεις.
Είναι λοιπόν ακριβώς αυτή η αδυναμία που δεν επιτρέπει την άσκηση “παρελκυστικής πολιτικής” και εξωθεί εκ των πραγμάτων τις δυο χώρες να αναζητούν τη βέλτιστη ενσωμάτωση τους σε συγκεκριμένα διεθνοπολιτικά κέντρα αποφάσεων. Με απλά λόγια, θεμιτό θα ήταν τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος να ασκούν μια “εθνικά ανεξάρτητη” εξωτερική πολιτική, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους ρόλους ρυθμιστή των γεωπολιτικών ανακατατάξεων στη Νοτιο-ανατολική Μεσόγειο. Πλην όμως, στην πράξη διαπιστώνεται πως δεν διαθέτουν τα εχέγγυα ή δεν έχουν δημιουργήσει την απαιτούμενη υποδομή για να διαδραματίσουν αυτό το ρόλο.
Αποτέλεσμα να ακολουθούν και όχι να συνδιαμορφώνουν τις αποφάσεις που άλλοι τελικώς, λαμβάνουν για λογαριασμό τους. Εν προκειμένου δε, πικρή αλήθεια είναι πως η κατάρρευση ή μη της Κύπρου δεν εξαρτάται πλέον, ούτε από τη Λευκωσία, ούτε, πολύ περισσότερο, από την Αθήνα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
