Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι Έλληνες παρακολουθούν με “κομμένη την ανάσα” την εξέλιξη της Συνόδου Κορύφης και την …κατά τα φαινόμενα, προσπάθεια του γαλλο-γερμανικού να επιβάλλει το σχέδιο του στις χώρες της Ευρωζώνης. Κι αυτό διότι, ό,τι ήταν να συμβεί στη χώρα έχει ήδη συμβεί, και ό,τι μένει να συμβεί φαίνεται προαποφασισμένο, με την ελληνική πολιτική ηγεσία (προηγούμενη, νυν και επόμενη) να επηρεάζει ελάχιστα τις ευρωπαϊκές αποφάσεις – πόσο μάλλον η ελληνική κοινωνία…
Εκείνο λοιπόν που συγκεντρώνει κάποιο ενδιαφέρον είναι αν και κατά πόσο η Ελλάδα, από πειραματόζωο της Ευρώπης, θα γίνει μαμμή της ιστορίας της Ενωμένης Ευρώπης. Με τις ελάχιστες γνώσεις επί των χρηματοπιστωτικών, ο απλός πολίτης αντιλαμβάνεται το διακύβευμα της εν εξελίξει Συνόδου, ως την προσπάθεια των Μερκοζί να θεσμοποιήσουν, μέσω της αλλαγής των Ευρωπαϊκών συνθηκών, τη δημοσιονομική πειθαρχία, όπερ και σημαίνει την υποχρέωση των κρατών μελών να επιτυγχάνουν πλεονασματικούς (έστω ελλειμματικούς έως το 3%) προϋπολογισμούς. Αλλιώς, θα αντιμετωπίζουν την τιμωρία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου – με ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό συμβαίνει ήδη. Υπό το φόβο της τυπικής πτώχευσης και της εξόδου της χώρας από τη ζώνης του ευρώ, οι πολίτες έχουν δει τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται και να υπερφορολογούνται, το ρευστό να εξαφανίζεται από την αγορά, το κράτος Πρόνοιας να διαλύεται, το κράτος σταδιακά να μειώνεται. Στην κοινή αντίληψη πραγματοποιείται βιαίως μια αντιστροφή: Από την φτωχή Ελλάδα με τους πλούσιους κατοίκους να περάσουμε στην πλούσια Ελλάδας με πάμπτωχους έως πεινασμένους κατοίκους! Το κατά πόσο, το ελληνικό παράδειγμα θα ακολουθήσουν κι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί θα το δείξει η …ευρωπαϊκή ιστορία.
Το έτερο μεγάλο προς συζήτηση θέμα είναι ο τρόπος ενίσχυσης των νεοσύστατων εργαλείων της Ευρώπης του EFSF και του ESM να παρεμβαίνουν στις αγορές για να περιορίζουν την εξάπλωση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Ούτε όμως αυτό ενδιαφέρει τόσο τους Έλληνες. Εκτός αγορών εδώ και καιρό η Ελλάδα, χρησιμοποιεί ήδη και αυτούς τους μηχανισμούς για να δανείζεται, ώστε να συντηρεί στοιχειωδώς ένα μέρος του πληθυσμού της (μισθωτούς του Δημοσίου και συνταξιούχους), αλλά κυρίως για να αποπληρώνει τα δανεικά. Αν αυτοί οι μηχανισμού απονεκρωθούν η Ελλάδα θα χάσει μια πηγή δανειοδότησης. Σε κάθε περίπτωση όμως τα δανεικά θα πρέπει να επιστραφούν…
Το άλλο θέμα είναι πως τα κράτη μέλη θα συναινέσουν σε μεταβολή των συνθηκών χωρίς τη χρονοβόρα διαδικασία εγκρίσεων από εθνικά κοινοβούλια ή δημοψηφίσματα. Και εδώ η απάντηση έχει άρωμα ελληνικό. Φόβος χρεοκοπίας και (συγ)κυβερνήσεις τεχνοκρατών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
