Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή το Βρετανικό δημοψήφισμα, και την απόφαση για Brexit, νιώθω ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, ως προς την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε προς την κατεύθυνση της ομοσπονδοποίησης, είτε προς αυτήν της διάλυσης με την σημερινή της μορφή.
Οι Βρετανοί αποχώρησαν, συνειδητά και με επίγνωση των δυσκολιών, γιατί δεν επιθυμούσαν να παραδώσουν τα ηνία της χώρας τους σε έναν υπερεθνικό οργανισμό, όπως η ΕΕ, πολλώ δε μάλλον που ηγεμονεύεται από τους Γερμανούς. Δεν απέρριψαν λόγω της λιτότητας την Ευρώπη, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά γιατί διαφωνούν με πολιτικές εκχώρησης εθνικών εξουσιών, όπως π.χ. η αντιμετώπιση του προσφυγικού/μεταναστευτικού. Ταυτόχρονα, αναπτύσσεται μία «επιδημία» δημοψηφισμάτων και σε άλλες χώρες, με σαφή διάθεση αμφισβήτησης των πολιτικών της ΕΕ, οι οποίες μάλιστα είναι σε αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα κάθε χώρας.
Δυστυχώς, οι επίσημες αρχές της ΕΕ απαντούν σε αυτά τα κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα με τρόπο σπασμωδικό έως και εκδικητικό: οι Βρετανοί αντιμετωπίζονται με εχθρότητα, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που προαναγγέλουν δημοψηφίσματα για το μεταναστευτικό με περιφρόνηση, και η Ιταλία, λόγω της κρίσης των πιστωτικών της ιδρυμάτων, αντιμετωπίζεται με σαφή διάθεση ηγεμόνευσης και ταπείνωσης εκ μέρους της Γερμανικής Ευρώπης. Η εικόνα προς τρίτους, είναι ότι η ΕΕ μετά τους Έλληνες, θα αντιμετωπίσει ως πειραματόζωα και τους Ιταλούς, ως προς την αντιμετώπιση της τραπεζικής κρίσης, με επαπειλούμενο κούρεμα καταθέσεων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σαφέστατα πλέον δίνει την εικόνα ενός απρόσωπου, ξεκομμένου από τους λαούς γραφειοκρατικού οργανισμού, που προσιδιάζει περισσότερο στο σοβιετικό μοντέλο, παρά σε αυτό της ελεύθερης οικονομίας και αγοράς.
Αποτέλεσμα αυτών, είναι να αναπτύσσεται παντού ένας νέος Ευρωσκεπτικισμός, που αμφισβητεί ευθέως την εκχώρηση εξουσιών από το εθνικό κράτος, προς μια Ευρώπη, που υποτιμά και περιφρονεί τον ρόλο του εθνικού αισθήματος, και της τοπικής ιδιοσυγκρασίας. Ο νέος Ευρωσκεπτικισμός έχει σαφώς δεξιό πρόσημο, και εισπράττει την λαική οργή, ιδίως μετά την διάψευση των προσδοκιών από την Αριστερά. Δεν αντιτίθεται τόσο στην οικονομική πολιτική, όσο στην μείωση της σημασίας της κρατικής οντότητας, και διεκδικεί «ανεξαρτησία», από τα «δεσμά» της Ευρώπης. Πιθανολογώ ότι θα ζήσουμε ραγδαία άνοδο εθνικιστικών και αντιευρωπαϊκών κινημάτων, τα οποία δεν θα ανακόπτονται με την συνήθη ρητορεία περί «λαϊκιστών», αλλά με πολιτικές άκριτης ενθάρρυνσης της εθνικής ταυτότητας, και όχι άκριτης προσκόλλησης σε μία Ευρώπη, που δεν υπάρχει πλέον.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
