Τελικά άλλος περίμενε να δει την πόρτα της εξόδου απ’ την Ευρωζώνη και άλλος την βλέπει τώρα! Μέχρι λίγο πριν τη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών διακινούνταν σενάρια και φήμες για ενδεχόμενο “όχι” του Λουκά Παπαδήμου στο σχέδιο των Μερκοζί – κάτι που θα σήμανε την αυτόματη έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Τελικώς, το “όχι” δεν το είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Το είπε ο Βρετανός. Ο Ντέιβιντ Κάμερον απλώς αρνήθηκε να παραχωρήσει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς την εποπτεία και τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών του Σίτι του Λονδίνου, καθώς κάτι τέτοιο αντίκειται στα βρετανικά συμφέροντα. Ο Νικολά Σαρκοζί δεν χρειάστηκε πολύ για να του πει “λυπάμαι”. Αρνήθηκε να δεχθεί την βρετανική εξαίρεση που ζήτησε ο Ντέιβιντ Κάμερον, λέγοντας πως “…δεν μπορούμε να δεχθούμε κάτι τέτοιο. Αντιθέτως θεωρούμε ότι τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οφείλονται ακριβώς στην έλλειψη ρυθμιστικών κανόνων”.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής με την οποία ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της ΕΕ. Σε αυτό το νέο κεφάλαιο, η Βρετανία θα είναι απούσα. Οι Ευρωπαίοι φαίνονται αποφασισμένοι να συνεχίσουν την πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση χωρίς τη Βρετανία. Μικρό, μεγάλο το κακό, θα φανεί στο μέλλον. Πάντως, ο Κάμερον ευχήθηκε “καλή τύχη στην ευρωζώνη στην επίλυση των προβλημάτων της”… Μια ευχή την οποία, ανεξαρτήτως των μεγάλων δόσεων βρετανικού φλέγματος που την διακατέχει, η Ευρώπη θα τη χρειαστεί.
Διότι, τα προβλήματα δεν λύθηκαν με τις αποφάσεις της Συνόδου. Δόθηκε μια κατεύθυνση των λύσεων, η οποία ουδείς τελικά γνωρίζει αν θα είναι και η σωστή. Η …ένσταση καταγράφεται στην απουσία του όρου, νέο “κοινωνικό συμβόλαιο” και στην αντικατάσταση από το νεοπαγή, ευρωπαϊκό όρο, “δημοσιονομικό συμβόλαιο” και ό,τι το περιλαμβάνει. Ή μάλλον ό,τι δεν περιλαμβάνει. Δηλαδή τον ανθρώπινο παράγοντα.
Οι Ευρωπαίοι μιλούν πια για δημοσιονομική πειθαρχία, “πλεονασματικούς και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς”, “ετήσιο διαρθρωτικό έλλειμμα που δεν θα υπερβαίνει το 0,5% του ονομαστικού ΑΕΠ”, “εργαλεία σταθεροποίησης”, “ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας των κρατών μελών”, για “κανόνες” που θα περιληφθούν “στα εθνικά νομικά συστήματα των κρατών μελών σε συνταγματικό ή ισοδύναμο επίπεδο” (βλ. περαιτέρω εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας).
Βέβαια, η έλλειψη κοινωνικών αναφορών στις αποφάσεις της Συνόδου δεν ήταν ο λόγος αποχώρησης της Βρετανίας. Αλλά μάλλον η επιβεβαίωση ενός ακήρυχτου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη και μετρά ήδη ανθρώπινες απώλειες σε όλο το μήκος και της πλάτος της Ευρώπης στην οποία ανήκει και η Ελλάδα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
