Ο τρόπος που χειρίστηκε το οικονομικό πρόβλημα της Κύπρου η Ευρωπαϊκή Ένωση και για να είμαστε ακριβείς η Γερμανία, δείχνει ανάγλυφα πως αντιλαμβάνονται οι σύγχρονοι βορειοευρωπαίοι πολιτικοί το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον.
Τι έπραξαν στην κυπριακή κρίση; Λάσπη, κατασυκοφάντηση, εκβιασμούς με αποκορύφωμα την καταστροφική από πλευράς ψυχολογίας των επενδυτών επιμονή για φορολόγηση των καταθέσεων. Η δήλωση μάλιστα του Β. Σόιμπλε ότι η Κύπρος δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο για την σταθερότητα της Ευρωζώνης κατέδειξε διάφανα το τι θα ακολουθούσε. Προφανώς οι σύγχρονοι ηγέτες της «Γερμανικής Ευρώπης», θυμούνται την αλληλεγγύη προς εκείνους τους εταίρους που αποτελούν κίνδυνο για το σύστημα, αλλιώς τους τιμωρούν παραδειγματικά.
Στην περίπτωση της Ελλάδας που το μέγεθός της μπορεί να είναι μικρό, δεν είναι όμως αμελητέο, απέλυσαν τον τότε πρωθυπουργό όταν «τόλμησε» να αναγγείλει το αυτονόητο για μια δημοκρατία, ένα δημοψήφισμα, καθώς θεωρήθηκε συστημικός κίνδυνος. Στην περίπτωση της Μεγαλονήσου που κατά την εκτίμησή τους ο κίνδυνος ήταν ανύπαρκτος, κάτι για το οποίο αμφιβάλουν πάντως οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι του πλανήτη, ξεπέρασαν κάθε όριο. Κατ’ αρχήν εξευτέλισαν χωρίς ενδοιασμό τον νεοεκλεγέντα ομοϊδεάτη τους και επιλογή που στήριξαν φανερά, πρόεδρο Αναστασιάδη. Γιατί πριν αλέκτορα φωνήσαι τρεις τον εξανάγκασαν να πάρει πίσω τις προεκλογικές διαβεβαιώσεις του για άρνηση υπογραφής οποιοδήποτε μνημονίου που θα περιείχε κούρεμα καταθέσεων.
Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν πως η σκλήρυνση της στάσης της Ευρώπης έχει σαν στόχο την αποδέσμευση της Κύπρου από το ρωσικό κεφάλαιο και από τα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή. Αν ισχύει κάτι τέτοιο η κοντόφθαλμη και άτσαλη ευρωπαϊκή πολιτική πέτυχε ακριβώς το αντίθετο. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως η πολιτική του «σοκ και δέος» είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στους Γερμανούς ψηφοφόρους εν όψει των εκλογών τον προσεχή Σεπτέμβριο. Και η πολιτική του Βερολίνου σχεδιάζεται κυρίως με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό.
Μάλιστα ελάχιστα έχει περάσει στη γερμανική κοινή γνώμη πως τα χρήματα των διασώσεων είναι δανεικά και με επικερδή επιτόκια για τους δανειστές, σε σύγκριση με αυτά που δανείζεται η χώρα τους. Άρα δεν είναι ακριβές ότι τις διασώσεις τις πληρώνουν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Ακριβές αντίθετα είναι πως η τιμωρητική διάθεση των προτεσταντών του Βορρά προς τους «σπάταλους και διεφθαρμένους» νότιους είναι μια επικίνδυνη προπαγάνδα που διακινείται από τις βορειοευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ, με κυρίαρχο άξονα εφαρμογής κυρίως τη Γερμανία. Μια προπαγάνδα που λειτουργεί ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας στην εύθραυστη πλέον συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ή μήπως αυτό είναι το επιδιωκόμενο; Γιατί η αλαζονεία και οι κοντόφθαλμες αποφάσεις της γερμανικής ηγεσίας που αλλού οδηγούν;