Επιτέλους μετά από πολλά χρόνια “ψαρέματος στα θολά νερά” του “μεσαίου χώρου”, η ελληνική Δεξιά, αποκτά ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και αριθμό. Ουδέποτε ο Αντώνης Σαμαράς έκρυψε την πρόθεσή του να στρέψει τη ΝΔ προς τα δεξιά. Απόλυτα συνεπής με τα όσα τόνιζε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής μάχης για την ηγεσία του κόμματος, εφαρμόζει, σήμερα, στην πράξη τη στρατηγική που τον οδήγησε στη μεγάλη νίκη της 29ης Νοεμβρίου. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι απολύτως πεπεισμένος που η στρατηγική του είναι σωστή. Άλλωστε, το πάθημα του έγινε μάθημα. Ήταν, τότε, με το εγχείρημα της Πολιτικής Άνοιξης όταν ο Αντώνης Σαμαράς δίστασε να διατυπώσει καθαρό δεξιό λόγο.
Από τότε όμως πέρασαν πολλά χρόνια. Μεσολάβησε η οκταετής “εκσυγχρονιστική” διακυβέρνηση που δημιούργησε αμφιβολίες για τη “σοσιαλιστική” καθαρότητα του Κινήματος και μπέρδεψε το εκλογικό σώμα με αρκετές από τις “φιλελεύθερες” επιλογές που ακολούθησε. Το σταδιακό ξεθώριασμα των ιδεολογικών διαχωριστικών γραμμών, οδήγησε σε μια απολιτίκ κατάσταση που επέτρεψε στον ηθικολογικό – πλην ιδεολογικά θολό – πολιτικό λόγο του Κώστα Καραμανλή να επικρατήσει.
Όταν μετά από πεντέμισι χρόνια “νέας διακυβέρνησης” κατέστη σαφές ότι η “ηθική στην πολιτική” δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική, καθώς η ηθική δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτονόητη προϋπόθεση άσκησης πολιτικής, το “σύστημα Καραμανλή” κατέρρευσε.
Ωστόσο, το ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο στηρίζονταν παρέμεινε. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να το αναδείξει και να επιχειρήσει να το απαλλάξει από τα συμπτώματα και τις παθογένειες του μακρινού, αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος… Έτσι, “καθαρό”, επιχειρεί σήμερα να επαναφέρει στο προσκήνιο το ιδεολογικό στίγμα της Δεξιάς, θέτοντάς το στη κρίση των δεξιών ψηφοφόρων ως προϋπόθεση επιβίωσης και (επανα)κυριαρχίας της ΝΔ και στην κρίση των πολιτών, ως αναγκαιότητα για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος.