«Η Ελλάδα με το μνημόνιο μπαίνει σε ένα σπιράλ θανάτου», είχε δηλώσει ο γερόλυκος του τζογαδόρικου καπιταλισμού, ο Τζωτζ Σόρος, που την ίδια εποχή υπήρξε συνομιλητής του πρωθυπουργού. Ηταν τότε που και η Βάσω Παπανδρέου, δήλωνε ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, ενώ την ίδια στιγμή, αναφερόμενη στην νεωτερικές εμμονές του πρωθυπουργού για το open gov, ενώ η χώρα βούλιαζε, με καυστικό τρόπο έλεγε «καίγεται το σπίτι μας και μεις συζητάμε γιατί διαρρύθμιση του σαλονιού μας».
Δεν ξέρουμε αν ο πρωθυπουργός ρώτησε τον πολύπειρο συνομιλητή του Σόρος, κατά τις δύο τουλάχιστον συναντήσεις που είχε μαζί του, να του εξηγήσει αυτά περί του σπιράλ. Σίγουρα πάντως δεν κάλεσε την Βάσω, πρώην υπουργό του δικού του κόμματος, πρώην πετυχημένη επίτροπο της Ε.Ε., αλλά προφανώς βαθύ ΠΑΣΟΚ το οποίο απεχθάνεται η νεοτερικότητα του κ. Παπανδρέου, να την ρωτήσει γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα. Ούτε κάλεσε τους πρώην υπουργούς Οικονομίας και Οικονομικών του κόμματός του, τον Αλέκο Παπαδόπουλο (έσωσε την Ελλάδα από χρεωκοπία το 1993), τον Γιάννο Παπαντωνίου, ή ακόμα και τον Δημήτρη Τσοβόλα (μη γελάτε επειδή ο εν λόγω ταυτοποιήθηκε με το ακραίο λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ, καθώς τον συνοδεύει η φράση που εκστόμισε ο Αντρέας στο Περιστέρι «Τσοβόλα δώστα όλα», σε ανταπόδοση ενός συνθήματος του πλήθους, η λόγω του γκροτέσκο της ομιλίας του.
Ο Τσοβόλας υπήρξε από τους πιο επιτυχημένους υπουργούς Οικονομικών μεταπολιτευτικά, στην συλλογή φόρων). Εντάξει, θα υπάρξει η ένσταση ότι και αυτοί συνέβαλαν στη βύθιση της χώρας. Η απάντηση είναι ότι ήταν αξιωματούχοι του δικού του κόμματος και συμπύκνωναν την κυβερνητική – θεσμική μνήμη του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ. Είχαν αντιμετωπίσει προβλήματα κυβερνησιμότητας, είχαν περάσει μπόρες, είχαν συγκρουστεί, και σε τελευταία ανάλυση, είχαν διαχειρισθεί το κράτος και τα χρέη του, πότε με σταθεροποιητικά προγράμματα, πότε με τις καταγγελλόμενες ως αντιλαϊκές πολιτικές, χωρίς να το πτωχεύσουν.
Αντιθέτως ο κ. Παπανδρέου, περιστοιχισμένος από ένα κύκλο φίλων του και συγγενών του,( τους «θυρωρούς κατά την έκφραση του Φλωρίδη), σε ιντερνετικές επαφές με διεθνή γκλαμουράτα πρόσωπα (και νομπελίστες, τους οποίους ουδέποτε άκουσε επί της ουσίας), περιδιάβαινε τον πλανήτη σε ένα αέναο εναέριο στροβίλισμα, καταγράφοντας ρεκόρ πτήσεων, πιστεύοντας ότι οι προσωπικές του σχέσεις με τους ισχυρούς του πλανήτη, θα του προσπόριζαν ευνοϊκά αποτελέσματα για τη χώρα.
Και μετά την ένταξή μας στο μνημόνιο, σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, άρχισε τις ατέλειωτες συσκέψεις, με τυπικά υπουργικά συμβούλια, άτυπα υπουργικά, διαθεσμικά ( υπουργοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη), κατ ιδίαν επαφές με υπουργούς, συνεδριάσεις Κοινοβουλευτικής Ομάδας, διεθνή τηλεφωνήματα κλπ. Όλα αυτά αποτύπωναν μια πυρετώδη κινητικότητα χωρίς αποτελεσματικότητα («τι κάνετε στο υπουργικό;», ρώτησα κάποτε έναν υπουργό. «Συζητάμε» ήταν η απάντηση με μια απαξιωτική κίνηση του κεφαλιού. Όταν σε έξι μήνες τον ξαναρώτησα, «Ακούμε τον Παπακωνσταντίνου να αραδιάζει νούμερα», ήταν η απάντηση!)
Ο κ. Παπανδρέου δεν συνειδητοποίησε το μέγεθος του προβλήματος, δεν συνειδητοποίησε σε ποια ιστορική καμπή έβαζε την χώρα- άλλωστε η κουλτούρα του δεν τον βοηθούσε σε αυτό. Τον προσανατόλιζε σε γενικόλογες μεταμοντερνιές, περί Πράσινης Ανάπτυξης, περί ΜΚΟ, περί κοινωνίας των πολιτών ή δημοψηφισμάτων (όλα τα είχε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε). Φυσικά καλά και άγια όλα τα προηγούμενα, αλλά κατάλληλα για κοινωνίες χορτασμένες, για κοινωνίες που έχουν λύσει τα βιοποριστικά τους προβλήματα, που έχουν σταθεροποιήσει τους θεσμούς τους, που έχουν την πολυτέλεια αναζήτησης νέων μορφών κοινωνικής έκφρασης, και όχι για κοινωνίες που βυθίζονται στο βάραθρο της ανέχειας και της διεθνούς επετείας…
Η ιστορική γνώση λέει ότι η πρόσδεση στα μνημόνια του ΔΝΤ δεν είναι εξ´ ορισμού προοίμιο δυστυχίας και οικονομικής απίσχνανσης. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των χωρών της Νοτιοανατολκής Ασίας με τους πειθαρχημένους λαούς και τις έντιμες ηγεσίες, που χτύπησαν καίρια τον παρασιτισμό και την ανομία (σε σημείο που ο λαοί επείσθησαν και συναίνεσαν – οι γυναίκες της Ταϋλάνδης π.χ. έδιναν τα χρυσαφικά τους να βοηθήσουν το κράτος να ξεπεράσουν την πτώχευση!). Υπήρξαν άλλες, όμως, με γνωστότερη σε όλους μας, την Αργεντινή, στην οποία προσομοιάζουμε, πέραν της ψυχοσύνθεσης, και στην πολιτική κουλτούρα ( πάνδημος κληρονομημένος λαϊκισμός από τον Περόν και την Εβίτα η Αργεντινή, από τον Αντρέα και την καθ´ ημάς Αριστερά, η Ελλάδα), που δυστύχησαν….
Ο κ. Παπανδρέου μετά του κ. Παπακωνσταντίνου, δεν διαπραγματεύτηκαν τους όρους του μνημονίου, όταν μπορούσαν εκβιάζοντας την τρόικα με το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», καθώς κινδύνευαν οι τράπεζες των «αλλοφύλων» από τα ελληνικά ομόλογα. Δεν συνειδητοποίησαν ότι ένα θηριώδες έλλειμμα 15,5% δεν μπορεί να συρρικνωθεί σε τόσο σύντομο διάστημα, χωρίς να τσακίσει την κοινωνία (σ.σ. το παράδειγμα της Πορτογαλίας που πολλοί μνημονιακοί επικαλούνται επειδή τα πάει καλά, αν και πρόσφατα χρειάστηκε να πάρει νέα μέτρα, δεν ισχύει. Η Πορτογαλία είχε έλλειμμα 9 % και χρέος το 90% του ΑΕΠ. Αν είχαμε εμείς αυτούς τους αριθμούς θα χειροκροτούσε ο πλανήτης με την πρωτοφανή μείωση του ελλείμματος που πετύχαμε τον πρώτο χρόνο).
Τα νέα μέτρα θα φέρουν νέα ύφεση, νέα συρρίκνωση, καθώς δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να κατανοήσει ότι οι περικοπές στον Δημόσιο Τομέα, είχαν ευθεία αντανάκλαση στην συρρίκνωση του ιδιωτικού και την αύξηση των απολύσεων, λόγω, δυστυχώς, καταναλωτικής δομής της Οικονομίας.
Ωστόσο πέραν αυτών, των δικών μας δημοσιογραφικών – άρα λαϊκών και απλοϊκών ενστάσεων – υπάρχουν κάποιες ελληνικές ιδιαιτερότητας που θα έπρεπε να είχαν υπολογισθεί από την Τρόικα, και τις οποίες εμβριθείς αναλυτές συνυπολογίζουν.
Για παράδειγμα το …ιερόν κονκλάβιο της διεθνούς γεωστρατηγικής, το Stratfor, καταλογίζει άγνοια στο Βερολίνο, καθώς τα ελληνικά δεδομένα και η… γεωγραφία είναι οι δύο παράγοντες που θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην καταστροφή, και καθιστούν την έξοδο από την κρίση αδύνατη, με τα όσα της έχει επιβάλλει η τρόικα: «Η γεωγραφική διαμόρφωση της Ελλάδας με την κατάτμηση του εδάφους σε νησιωτικά συμπλέγματα και βουνά, σε συνδυασμό με την κατανομή του πληθυσμού δεν επιτρέπει να υπάρξουν οικονομίες κλίμακος από αυτές που φαντάζεται η Γερμανία ότι μπορούν να υπάρξουν.
Η Ελλάδα χρειάζεται πολλά αεροδρόμια και πολύ υψηλό κόστος κατασκευής τους στις απομακρυσμένες νησιωτικές περιοχές, η Ελλάδα χρειάζεται πολλά σχολεία με ελάχιστους μαθητές και πολλούς δασκάλους, πολλούς γιατρούς και ιατρικά κέντρα, γενικά πολλές δημόσιες υπηρεσίες για εξυπηρέτηση μικρού, αναλογικά, αριθμού πολιτών σε απομακρυσμένες ορεινές και νησιωτικές περιοχές (….).
Το αποτέλεσμα είναι η πολιτική που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από την τρόϊκα να οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα, καθώς οι ανάγκες δημοσίων δαπανών είναι πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι σε μια κεντροευρωπαϊκή ή βόρεια χώρα».
Αλλά αυτά δεν συνυπολογίζονται στο μάνιουαλ των τεχνοκρατών της Τρόικας. Αυτοί τα λεφτά τους μας δανείζουν, ώστε μέσω ημών να επιστραφούν στις τράπεζές τους, προκειμένου να μην καταστραφούν. Η ελληνική κοινωνία τι τους νοιάζει αν καταστραφεί; …δικιά τους είναι;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
