Είτε οι προσπάθειες που έγιναν για συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων ήταν υποκριτικές είτε κάποιοι το εννοούσαν όταν μιλούσαν για συναίνεση, ένα είναι βέβαιο: το «εθνικό μέτωπο» απέναντι στην κρίση μας τελείωσε.
Πολλά είναι τα δείγματα που συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση και έχουν ως βάση την αμοιβαία καχυποψία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.
Κατ’ αρχήν η σκλήρυνση της στάσης του πρωθυπουργού απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση, αμέσως μετά το κλείδωμα της απόφασης των Βρυξελλών που σκόρπισε ανακούφιση στα κυβερνητικά στελέχη, ήταν ένα πρώτο δείγμα. Ακολούθησε η αναβολή της ενημέρωσης των πολιτικών αρχηγών, και η κλιμάκωση στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπου ο Γ. Παπανδρέου εξαπέλυσε επίθεση κατά της ΝΔ για μικροκομματική πολιτική, σημειώνοντας ότι ο αρχηγός της επιδιώκει να γίνει πρωθυπουργός ακόμη και σε μια «Ελλάδα της Δραχμής».
Την ίδια στιγμή η αξιωματική αντιπολίτευση με χαρακτηριστική καθυστέρηση, έκρινε μάλλον αρνητικά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, ερχόμενη σε αντίθεση όχι μόνο με το σύνολο εταίρων και συμμάχων, αλλά και με το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων οικονομολόγων θεωρώντας προφανώς ότι μη μπαίνοντας στο κάδρο της μάχης κατά του χρέους, δεν θα μοιραστεί και την φθορά από τα επώδυνα μέτρα που λαμβάνονται απ’ την κυβέρνηση.
Φυσικά η στάση της υπαγορεύεται και από το γεγονός ότι έχει εγκλωβιστεί σε μια πολιτική αντιμνημονιακή, που στηρίζεται στη σκληρή ρητορεία κατά της συνταγής στήριξης της οικονομίας και «των αδιέξοδων σκληρών μέτρων», ενώ τα περισσότερα απ’ αυτά κυρίως όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις υπάρχουν στο πρόγραμμά της, κάτι που την κάνει να ισορροπεί πάνω σε πολιτικές αντιφάσεις. Η έλασσον αντιπολίτευση είτε από το φόβο του εκλογικού αιφνιδιασμού, είτε λόγω αντιευρωπαϊκης ιδεολογίας, στάθηκε και αυτή επικριτική στην απόφαση των εταίρων για νέα βοήθεια και μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση παίρνει το μέρος κάθε συντεχνίας, που πλήττεται ή θεωρεί ότι πλήττεται από τις αλλαγές που η κατάσταση της οικονομίας επιβάλλει να γίνουν στη χώρα.
Όπως όλα δείχνουν μπαίνουμε σε μια περίοδο πολιτικών εντάσεων που θα κορυφωθούν μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, οι οποίες είναι βέβαιο ότι θα ακολουθηθούν από κοινωνικές εντάσεις που θα προκαλούν, είτε η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου, είτε οι πολιτικές υποκινήσεις. Από το μέγεθος αυτών των εντάσεων θα κριθεί κατά πόσον ο τόπος θα συρθεί σε αναγκαστικές εκλογές το φθινόπωρο που ενώ όλοι δεν τις θέλουν, αν σπρώξουν τα πράγματα στα άκρα, τελικά δεν θα μπορέσουν να τις αποφύγουν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
