ΣΤΡΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΧΑΛΙ ΣΤΟΥΣ “ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ”

Αυτά ισχύουν στη Ρουμανία. Ένα …πακέτο τσιγάρα δρόμος απ’ την Ελλάδα. Εκεί η «ευελιξία στην απασχόληση» ισχύει. Εδώ κάποια εργασιακά δικαιώματα ακόμα τηρούνται. Όχι για πολύ όμως. Ο πόρτα του «εργασιακού Μεσαίωνα» έχει ανοίξει. Θέλοντας και μη οι Έλληνες εξωθούνται να την διαβούν. Είναι ίσως η βασικότερη προϋπόθεση για να γίνουν «επενδύσεις» στην Ελλάδα. Αλλά σε μια «κινεζοποιημένη αγορά εργασίας» και ποιος δεν θα επένδυε;Τέτοιες επενδύσεις ονειρεύεται η πολιτική τάξη; Σίγουρα πάντως τέτοιες επενδύσεις θέλουν να κάνουν οι ξένοι δανειστές. Κι είναι λογικό. Το ελληνικό «οικόπεδο» είναι ακόμα ακριβό. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων δεν έχουν αρχίσει ακόμα να ξεπουλούν κοψοχρονιά. Που θα πάει θα γίνει κι αυτό. Επ’ αόριστον θα ισχύει το τέλος στα ακίνητα. Μέχρι κι ο Πάγκαλος που δεν θα βρίσκει χρήματα να το πληρώσει, θα αναγκαστεί να πουλήσει κάτι απ’ όσα κληρονόμησε.

Κάπως έτσι με φθηνή γη και φθηνή εργασία θα έλθουν. Θα σωθεί έτσι η χώρα από το δημοσιονομικό εκτροχιασμό; Θα πληρώσει, έτσι, τα χρέη της; Τι θα εισπράττει το κράτος απ’ όλη αυτή την επιχειρηματική δραστηριότητα; Η ΝΔ που φλερτάρει με την εξουσία, απαντά: « Όχι φόρους». Ιδού και η τρίτη απαραίτητη προϋπόθεση για να έρθουν οι «ξένες επενδύσεις». Για να μεταβιβαστούν στους ιδιώτες οι υπηρεσίες και οι παραγωγές που το «κακό» κράτος (αλλά ποιο κράτος; το πελατειακό που αλόγιστα σπατάλησε πόρους και ελπίδες και σήμερα καταρρέει) δεν μπορεί να προσφέρει.

Όχι, δεν εμφορούμαστε από όψιμο κρατισμό. Αλλά, η κοινωνία (όχι μόνο η ελληνική…) απαιτεί δικαιοσύνη. Και στην Ευρώπη, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, χύθηκε πολύ αίμα για να υπάρξει μια στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη.

Για να συμβεί αυτό απαιτείται μια ισορροπία. Ένας χρυσός συμβιβασμός μεταξύ κράτους και ιδιωτικού τομέα, μια αγαστή συνεργασία με κοινό τόπο την ευημερία του συνόλου της κοινωνίας.

Μόνον έτσι θα διασφαλιστεί η κοινωνική ειρήνη. Μόνον έτσι η Ευρώπη θα συνεχίσει να υπάρχει χωρίς πολέμους και αιματοχυσίες που άφησαν το τραγικό τους αποτύπωμα στις αρχές και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Αν οδηγηθεί σε «λύσεις» που ουδεμία σχέση έχουν με το φιλελευθερισμό που ως ιδεολογία και πρακτική εξασφάλισε στην Ευρώπη την πιο μακρά ειρηνική περίοδο της Ιστορίας της και την πρόοδο των ευρωπαϊκών λαών, η κατάρρευση της δεν θα αργήσει να επέλθει.