Ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας δεν περίμενε τα αναθεωρημένα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας να του πουν πως η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση από το 2008. Σε πληθώρα επιχειρήσεων η κρίση ήταν παρούσα ήδη από το 2007, ενώ όσοι δεν ήθελαν να το πιστέψουν ή να το παραδεχθούν το αντιλήφθηκαν το 2008 με την πτώση της Lehman Brothers και την απότομη διακοπή της παροχής ρευστότητας από τις τράπεζες που άφησε ανολοκλήρωτα, κυριολεκτικά στα παρά πέντε, έτοιμα ή εν εξελίξει επιχειρηματικά projects.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Ο ιδιωτικός τομέας άρχισε να λειτουργεί σε καθεστώς κρίσης. Αρκετές επιχειρήσεις ξαναείδαν τα βιβλία τους, προχώρησαν σε αναδιαρθρώσεις και οικονομίες κλίμακας, περιέκοψαν μισθούς εργαζομένων ή απέλυσαν προσωπικό (ο αριθμός των 700.000 ανέργων του ιδιωτικού τομέα είναι ένας ήπιος υπολογισμός), άλλες έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τα οφέλη του άρθρου 99, άλλες έκλεισαν και όσοι επιχειρηματίες είχαν προσωπικές αποταμιεύσεις υπό το καθεστώς πανικού και αισθήματος αυτοσυντήρησης άρχισαν να μεταφέρουν τα χρήματα τους σε ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού – αν και το ακριβές ποσό παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστο, δίνοντας τροφή σε φανταστικά σενάρια που εξυπηρετούν ποικίλες σκοπιμότητες…
Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση ήταν γνωστή στον πολιτικό κόσμο της χώρας. Τα ηγετικά κλιμάκια και των δυο κομμάτων είχαν πλήρη εικόνα από τα στοιχεία που παρουσίαζαν οι παραγωγοί φορείς. Ουδείς όμως μιλούσε για το δράμα χιλιάδων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και την ασφυξία που οδηγούνται η αγορά. Η ΝΔ υποκρινόταν πως όλα βαίνουν καλώς, προσπαθώντας με κάθε τρόπο, αλχημεία και δανεικά να εξυπηρετήσει την εκλογική της πελατεία ενόψει των εκλογών που δεν θα αργούσαν. Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του καλλιεργούσε την ψευδαίσθηση πως η κατάσταση θα διορθώνονταν όταν αναλάμβανε την εξουσία, υποσχόμενο πως «λεφτά υπάρχουν», αλλά η κακή διαχείριση της ΝΔ δεν μπορούσε να τα βρει ή να τα αξιοποιήσει.Κάπως έτσι η χώρα βούλιαζε και στην προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να διασωθεί, όχι μόνο εμπορεύονταν ελπίδες στο ανυποψίαστο ακόμα εκλογικό πελατολόγιο του δημοσίου τομέα, αλλά δαιμονοποιούσε συλλήβδην την επιχειρηματική δράση. Η δε επιχειρηματίες παρουσιάζονταν ως ανάλγητοι και φοροκλέφτες, την ίδια στιγμή που υποκρύπτονταν ότι το 68% του συνολικού φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων έχει καταβληθεί από μεγάλες και οργανωμένες επιχειρήσεις με το φόρο στα διανεμόμενα μερίσματα να αυξάνεται την τελευταία διετία στο 45% και μία ειδική εισφορά στα κέρδη που ξεκίνησε το 2009 και έγινε μόνιμη να αποδίδει στη διετία 2009/2010 €1,8 δισ. – ποσό μεγαλύτερο από αυτό που εξοικονομήθηκε με τη μείωση των αμοιβών και επιδομάτων στον δημόσιο τομέα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
