Στα …σκουπίδια βρήκε η κυβέρνηση το κλειδί για να ανοίξει την πίσω πόρτα των ιδιωτικοποιήσεων που μεταξύ άλλων ζητά η Τρόικα. Επικοινωνιακά έχει λόγους να το κάνει.
Κάπως έτσι, η «μάχη» κυβέρνησης και συνδικάτων επιχειρείται να δοθεί στο πεδίο των σκουπιδιών. Οι απεργοί και καταληψίες θα πρέπει να νικηθούν για να δοθεί ένα αποφασιστικό μήνυμα, πως «οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται»… Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες διαφορές.
Κατ’ αρχήν δεν πρόκειται για μάχη κυβέρνηση-συνδικάτων. Με άλλους λόγους ΔΕΝ μιλάμε για συνδικαλιστικό αγώνα – αγώνα μιας συντεχνίας που διεκδικεί τα δίκαια αιτήματα της στο πλαίσιο ενός συντεταγμένου πολιτικού πλαισίου, όπου η συνδικαλιστική δράση προϋποθέτει ομαλές συνταγματικές συνθήκες οι οποίες και προσδιορίζουν τη μορφή και τα όρια της διεκδίκησης. Μιλάμε, μάλλον, για πολιτικό αγώνα που δίνουν από κοινού συνδικάτα, αγανακτισμένοι, άνεργοι, η πλειονότητα των κοινωνικών τάξεων, απέναντι σε ένα πλαίσιο πολιτικής που επιβάλλεται έξωθεν – παραβιάζοντας, σε αρκετές περιπτώσεις, βασικές συνταγματικές πρόνοιες.
Κατά δεύτερο, η εφαρμογή των νόμων δυσχεραίνει όταν, η συνταγματικότητα των νομοθετικών πράξεων της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αμφισβητείται, και τα Μνημόνια συνιστούν ενδείξεις συνταγματικής εκτροπής. Πόσο μάλλον όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το εκλογικό σώμα (εξ ου κι οι συνεχείς παραιτήσεις και αποχωρήσεις βουλευτών της), γεγονός που δεν επιβεβαιώνει απλώς την κρίση αντιπροσώπευσης, αλλά θέτει σε αμφισβήτηση και τη πολιτική νομιμοποίηση των αποφάσεων της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Άρα, η υπεράσπιση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων…
Συνεπώς, η μάχη των …σκουπιδιών δεν συνιστά μια απλή σύγκρουση της κυβέρνησης με εργαζομένους στην καθαριότητα των δήμων, όπως εμφανίζεται. Αν δεν λειτουργήσει ως καταλύτης πολιτικών εξελίξεων (εκλογές), κινδυνεύει, αναλόγως των κυβερνητικών χειρισμών, να μεταλλαχθεί σε προάγγελο ευρύτερης κοινωνικής εξέγερσης…