Ας υποθέσουμε ότι η …θεραπευτική αγωγή της Τρόικας είναι η ενδεδειγμένη για να βγάλει την Ελλάδα απ’ την εντατική. Πως όλο αυτό το …κοκτέιλ φαρμάκων που ξεκινά απ’ την υπερφορολόγηση επιχειρήσεων και νοικοκυριών, περνά απ’ τη διάλυση των εργασιακών κεκτημένων και καταλήγει στην εντατικοποίηση των αποκρατικοποιήσεων, μπορεί και το υπέρογκο δημόσιο χρέος να εξυπηρετήσει και τις προϋποθέσεις για την παραγωγή πλεονάσματος να δημιουργήσει για να εισέλθει, κάποια στιγμή, η Ελλάδα σε τροχιά ανάκαμψης.
Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος θα εφαρμόσει την θεραπεία. Διότι όπως πολύ καλά αναγνωρίζουν οι περισσότεροι η υλοποίηση αυτού του υπεραισιόδοξου προγράμματος προϋποθέτει α. ένα απόλυτα οργανωμένο κράτος για να εφαρμόσει τις αλλαγές, β. ένα πολιτικό κόσμο που θα έχει το σθένος να προχωρήσει σε δραστικές περικοπές του πελατειακού κράτους και γ. και σημαντικότερο μια μεσαία ή μικρομεσαία τάξη με αρκετές αποταμιεύσεις για να χρηματοδοτήσει το κόστος. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι συντρέχουν οι παραπάνω προϋποθέσεις;
Η ύπαρξη ενός οργανωμένου κράτους είναι το μεγάλο ζητούμενο. Όχι τώρα, εδώ και δεκαετίες. Συνιστά μια απ’ τις σημαντικές παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Παθογένεια, η οποία επιδεινώνεται από τη “λευκή απεργία” που προβαίνει πληθώρα δημοσίων υπαλλήλων, καθώς βλέπουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται βιαίως, επιβαρύνονται με επιπλέον εργασία λόγω της αποπομπής των συμβασιούχων και πλέον απειλούνται με απόλυση.
Ζητούμενο επίσης είναι η απαγκίστρωση του πολιτικού κόσμου απ’ τους “πελάτες” (σημ: φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου για τους ψηφοφόρους) του. Είναι γνωστό και το παραδέχονται όλοι πως οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν τη βασική δεξαμενή ψηφοφόρων των δυο κομμάτων εξουσίας. Μάλιστα, τα πέντε τελευταία χρόνια που η ΝΔ κυβέρνησε τη χώρα, ο αριθμός του διπλασιάστηκε σε μια προσπάθεια να αλωθεί το κράτος ΠΑΣΟΚ και να επανιδρυθεί το κράτος της ΝΔ. Θα ήταν, ίσως, μια λύση για το ΠΑΣΟΚ αν η ΝΔ συναινούσε στο Μεσοπρόθεσμο υπό την έννοια ότι θα επιμερίζονταν το πολιτικό κόστος. Πλην όμως τέτοια …προσφορά απ’ τον Αντώνη Σαμαρά ο Γιώργος Παπανδρέου, όσο κι αν το επιθυμεί, δεν φαίνεται να την παίρνει.
Όσο δε για τη μεσαία ή/και μικρομεσαία τάξη που καλείται τώρα να πληρώσει το κόστος, η απάντηση είναι πως εκ του μη έχοντος ουκ αν λάβεις. Διότι, οι προνοητικοί που αποταμίευσαν φρόντισαν να φυγαδεύσουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό και θα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να αποφύγουν την τσιμπίδα του, έτσι κι αλλιώς, αναποτελεσματικού φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Οι υπόλοιποι είναι καταχρεωμένοι στις τράπεζες, δίνουν καθημερινά αγώνα διατήρηση των κεκτημένων, ίσως κι επιβίωσης και είναι μάλλον αδύνατο να συνεισφέρουν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
