Το κλείσιμο της ΕΡΤ μπορεί να είναι η λύδια λίθος για το άμεσο κλείσιμο και άλλων οργανισμών του Δημοσίου. Η δε είσοδος σημαντικού αριθμού εργαζομένων της στην εφεδρεία το προανάκρουσμα της άρσης της μονιμότητας στο Δημόσιο.
Πέραν των παραπάνω όμως, το θέμα έχει κυρίως και την πολιτική του διάσταση, την οποία βεβαίως η συνδικαλιστική ηγεσία των εργαζομένων της ΕΡΤ είτε δεν αντιλαμβάνεται, είτε αδυνατεί να αναδείξει. Χρειάζεται ή μη η ύπαρξη ενός ισχυρού κρατικού φορέα ενημέρωσης; Κι αν ναι ποιος ο τρόπος να λειτουργεί αυτόνομα και ανεξάρτητα σεβόμενη απόλυτα τους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της αντικειμενικής ενημέρωσης χωρίς τις παρεμβάσεις και τις εξαρτήσεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.
Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι αυτονόητη. Ασφαλώς και η ύπαρξη της κρατικής τηλεόρασης είναι αναγκαία. Στην Ιταλία, υπάρχει η RAI και κρατά τα σκήπτρα. Μάλιστα, διοίκηση και εργαζόμενοι αντιστέκονται με πείσμα στην προσπάθεια του ιδιοκτήτη πολλών τηλεοπτικών σταθμών και πρωθυπουργού να την σπιλώσει και να την κλείσει. Στη Βρετανία υπάρχει το BBC κ.ο.κ. Οργανισμοί που λειτουργούν υποδειγματικά και προάγουν στο μέτρο του δυνατού την αντικειμενική ενημέρωση, τον πολιτισμό και ό,τι τέλος πάντων δεν είναι «εμπορικό» για να διατίθεται στην ιδιωτική τηλεόραση.
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι εξίσου αυτονόητη. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τρόπος για να υπάρξει ένας ισχυρός κρατικός φορέας ενημέρωσης κατά το πρότυπο της RAI ή του BBC. Γιατί απλά δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να υπάρξει. Γιατί η εκάστοτε εξουσία την αντιλαμβάνεται ως λάφυρο και γιατί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι προθυμοποιούνται να συνδιαλλέγονται μαζί της. Και γιατί όπως έλεγε ο αείμνηστος Δημήτρης Μαρούδας όταν του πρότειναν κάποτε τη αναμόρφωση της ΕΡΤ, «για να γίνει η ΕΡΤ BCC, πρέπει να γίνουν οι Έλληνες Βρετανοί»…