Οι νέες προκλητικές δηλώσεις του Θόδωρου Πάγκαλου για τα τάνκς ως προστάτες των χρεωκοπημένων τραπεζών από την αγανάκτηση των απαυδισμένων καταθετών είναι λογικό να προκαλέσουν οργή κι αγανάκτηση, αλλά πρωτίστως εκείνο που θα πρέπει να τονισθεί είναι πως συνιστούν μία προσβολή στην ίδια τη νοημοσύνη των ακροατών του.
Ιδίως, το ανασκευαστικό τμήμα των δηλώσεων τούτων, με αναφορές τάχα στην κατάσταση στην Αργεντινή κι όχι στην ντόπια κατάσταση.
Η αναφορά τούτη στην Αργεντινή, γνώμη μου είναι πως αποτελεί κι αντανακλά μία τρισχειρώτερη προοπτική των δηλώσεων τούτων. Διότι, μη γνωρίζοντας εάν αποτελεί κάποιο lapsus lingua, ή μία προμελετημένη νύξη, η επίκληση του παραδείγματος της Αργεντινής είναι πέρα ως πέρα άστοχη (στην καλλίτερη περίπτωση) και υστερόβουλα δολερή. Και τούτο γιατί ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δηλώνοντας –και μάλιστα κατηγορώντας τους συναδέλφους του ως απληροφόρητους–πως στην Αργεντινή σημειώθηκαν επεισόδια, ξεσηκωμός, πάλη με τον στρατό και 42 νεκρούς, απέκρυψε (;) πως τούτα τα έκτροπα δε σημειώθηκαν μετά την κήρυξη χρεωκοπίας στη νοτιοαμερικάνικη χώρα.
Τα επεισόδια, οι λεηλασίες, οι δηώσεις και οι φόνοι, διαπράχθηκαν όταν το ευγενές ΔΝΤ εξανάγκασε την κυβέρνηση να πληρώσει τα χρεωστούμενα από την καταστροφική πολιτική που την ώθησε να εφαρμώσει, προκειμένου να επιστρέψει στην “ανάπτυξη. Οι πολύχρονες μειώσεις στους μισθούς, η πρόσδεση του πέσου σε απόλυτη ισοτιμία με το δολάριο και το μεγάλο εξωτερικό χρέος ελέω του Ταμείου, δεν είχαν άλλο αποτέλεσμα από τη μαζική φυγή των επενδυτών και μεγαλοκαταθετών . Ο υπεύθυνος για το οικονομικό ‘θαύμα’ της Αργεντινής, ο πολύς υπουργός Οικονομικών Ντομίνγο Καβάλιο (Άτι, στα ισπανικά) εφάρμοσε τον νόμο γνωστό ως ‘Κοραλίτο’ (φράκτη) που απαγόρευε τις αναλήψεις κάτω από την πίεση του ΔΝΤ που γύρευε να δεσμεύσει εν τέλει τις καταθέσεις και τα περιουσιακά στοιχεία της Αργεντινής.
Τότε ήταν που ξεσηκώθηκε ο κόσμος στη χώρα (οδηγώντας τον τοτινό πρόεδρο Ντε λα Ρούα στη φυγή μ’ ελικόπτερο) κι όχι όταν ο επόμενος πρόεδρος Ντουάλδε κήρυξε τη χώρα σε χρεωκοπία, παγώνοντας ΟΛΕΣ τις πληρωμές στο τοκογλυφικό ΔΝΤ και στους αρπακτικούς δανειστές και τους κερδοσκόπους –μ’αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα η οικονομία της χώρας να μπορέσει ν’ ανασάνει και ν’ ανακάμψει. Επιπλέον, εκείνο που ο Πάγκαλος υπέκρυψε ήταν πως το κίνημα του ‘Αργεντινάσο’ αποτέλεσε μία από τις βρυσομάνες για τα μεγάλα παγκόσμια κινήματα ανυπακοής και κοινωνικών διεκδικήσεων.
Και φυσικά αποσιώπησε πως τους φόνους τους διέταξε ο Ντε Λα Ρούα, επιτρέποντας στα πλαίσια της Κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης στον στρατό να πυροβολήσει τα πλήθη. Και ούτε αποκάλυψε πως τα πάντα εξομαλύνθηκαν κι η οικονομία, όταν οι κατοπινές κυβερνήσεις έπαψαν να ικανοποιούν τα τοκογλυφικά δάνεια και το τεχνηέντως διογκωμένο εξωτερικό χρέος και αποκατέστησαν μισθούς και καταθέσεις.
Την πτυχή τούτη, είτε επέλεξε ν’ αποκρύψει ο Πάγκαλος, ενδεχομένως βιαστικά προκειμένου να καλύψει το προηγούμενο ολίσθημά του για έξοδο των τάνκς να προστατεύσουν τις ουχί χρεωκοπημένες, αλλά μάλλον ευνοημένες από την κρίση και τα μη αποδιδόμενα στην κατανάλωση και την ανάπτυξη πακέτα στήριξής τους τράπεζες, είτε διότι μέσα στη γενικώτερα διαπιστωμένη ημιμάθεια και πρακτική ανικανότητά του και τούτο το χώνεψε (;) κακώς.
Βεβαίως, η ακρίβεια των γεγονότων δεν βολεύει την εξέλιξη των γεγονότων που επιθυμεί να δρομολογήσει η ενεστώσα κυβέρνηση. Δεν είναι δυνατόν να επαναφέρει στη μνήμη του κόσμου τον ρόλο που διεδραμάτισε το ΔΝΤ στην Αργεντινή και τη δόλια καταπάτηση και κατοχή που είχε επιχειρήσει στη χώρα. Μία καταπάτηση και κατοχή που επιδιώκει και σήμερα στην Ελλάδα, πάλι με τη σύμφωνη γνώμη της ευνοϊκής κυβέρνησης, αλλά σήμερα με προσωπείο που επιχειρεί να φανεί συμπαθέστερο: του συμπάσχοντος αρωγού κι όχι του τεχνοκράτη δανειστή.
Σήμερα, ό,τι το ΔΝΤ στην Αργεντινή επέβαλε ως στυγνή δανειακή σύμβαση που πρέπει να τηρηθεί, προβάλλεται ως εθνικό καθήκον να μη βουλιάξει η χώρα, την ώρα που είναι επεξεργασμένο ήδη το σενάριο να ληφθούν τα δάνεια (τα οποία θα έχουν εξασφαλίσει την μακροετή υποδούλωση) και να συμπιεσθούν οι μισθοί, να απαλλοτριωθούν τα κρατικά αποθέματα κι οι πόροι και να καταργηθούν όλα τα δικαιώματα, προκειμένου να παρουσιασθεί ανάπτυξη μέσα από την παραγωγή χάριν μικρού κόστους και το κέρδος (όχι βέβαια των ντόπιων, αλλά των ξένων κεφαλαιούχων που θα έχουν αγοράσει τα πάντα σε τιμή ευκαιρείας).
Δυστυχώς για τον κύριο Πάγκαλο είναι παραπάνω από σαφές πως τα κονδύλια των δόσεων θα δωθούν ανεξάρτητα της προσχηματικά απαιτούμενης συναίνεσης–που θα εδραίωνε την κατήφεια της υποδούλωσης–γιατί αποτελούν το εχέγγυο της δέσμευσής μας να εκποιήσουμε ο,τιδήποτε κρατικό παραμένει κι ότι θα διατηρήσουμε χαμηλά ημερομίσθια. Και πάνω σ’ αυτό, δε θα πρέπει να περιμένουμε πως θα είναι ελεήμονες, θα στέρξουν οι προστάτες μας και τη χρεωκοπία για να επιτύχουν ακόμη καλλίτερα αποτελέσματα. Ο Μαρξ δεν θα μπορούσε με πιό εύστοχο τρόπο να χαρακτηρίσει εκείνο που σήμερα διαπιστώνουμε αναντίρρητα: “το κράτος είναι το διοικητικό συμβούλιο του Κεφαλαίου”.
Η κυβερνήσεις της Ευρώπης των μεγάλων εταιρειών, τραπεζών και βιομηχανιών, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, πλέον με διάττορο και εντελώς απροκάλυπτο τρόπο το επιβεβαιώνουν: ας στοχασθεί κάποιος τη σπουδή τους να εμπλέξουν και τους ιδιώτες στην “στήριξη” της Ελλάδος. Επιβεβαιώνονται εξάλλου και οι Τόνι Νέγκρι και Μάικλ Χαρντ που στο “Αυτοκρατορία” τους τόνιζαν πως πλέον στην άνευ ορίων διευρυμένη/ παγκοσμιοποιημένη –αλλά πάντοτε δυσλειτουργική αγορά–πλέον υπό τον έλεγχο του Διεθνούς Κεφαλαίου και της κερδοσκοπίας των Αγορών δεν κάμπτονται μόνον επιχειρήσεις, όπως γινόταν παλαιώτερα, αλλά ολάκερα κράτη, που καθίστανται υποζύγια και δούλοι τους. Δούλοι, που όπως στην Εγελιανή διαλεκτική θέση τους προς τον Κύριο, θα πρέπει να αισθάνονται ευτυχισμένοι για τη δουλεία τους, καθότι σ’ αυτήν κατορθώνουν ν’ αναγνωρίσουν και αντιλαμβάνονται την ‘ουσία’ τους και την ύπαρξή τους…τόσο καλά.
Βέβαια ο κος Πάγκαλος έχει κι ένα ελαφρυντικό: η φιλαλήθεια δεν ήταν πάντοτε κι εκείνο που τον χαρακτήριζε. Απεναντίας, εκείνο το χαρακτηριστικό που άμεσα αναδύεται στον νου του καθενός στη σκέψη του ανδρός αυτού είναι αυτό του Bullshiting, της κακεντρεχούς ‘μπουρδολογίας’, ακριβώς όπως την αναλύει στο εύστοχο δοκίμιό του ο Χάρι Φράνκφουρτ On Bullshit. Μίας μπουρδολογίας, αερολογίας, που όμως συγγενεύει άμεσα με το ψεύδος και την απάτη, γιατί ακριβώς δεν είναι μία απλή ευήθεια, ή μία βιαστική σκέψη, αλλά είναι μία σκόπιμη ενέργεια, μία βουλητική παραποίηση με πρόθεση να παραπλανήσει (στο σημείο αυτό, τα έργα και οι ημέρες του Παγκάλου αντιστοιχούν ένα προς ένα και στους τύπους που επεξεργάζεται στο βιβλίο του περί Αγυρτείας και ο Τζ. Μπλακ). Αναμφίβολα, ο κος Πάγκαλος, όλα τούτα τα χρόνια έχει αναδειχθεί στον αναντίρρητο ‘μαιτρ’ της πολιτικής μπουρδολογίας και γενικώς της αερολογίας σ’ όλες τις μορφές της.
Ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο φημισμένος επιγραμματογράφος της αρχαιότητος, πέρα από τις δάφνες των ηρωϊκών κατορθωμάτων των Ελλήνων στους Περσικούς Πολέμους, έχει διασώσει επίσης και πολλά σκώμματα, ως ηθικοπλαστικά παραδείγματα χαρακτήρων (προς αποφυγήν) για τις επόμενες γενεές. Θυμούμαι πως ένα από αυτά, που αναφερόταν στον γνωστό υπέρβολο ολυμπιονίκη Τιμοκρέοντα, τον οποίον για τα φοβερά ελαττώματά του βδελύσσονταν οι πάντες, έλεγε τα εξής : “Πολλά φαγών, πολλά πιών και πολλά κακ’ είπων, ενθάδε κείμαι Τιμοκρέων ο Ρόδιος”. Δεν γνωρίζω εάν τούτο θυμίζει κάποιον, ή εάν κάποια στιγμή στη μελλοντική ιστορία, κάποιος μέλλει να χαρακτηρισθεί με παρόμοιο τρόπο. Οψόμεθα….
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
