Στην Ελλάδα, η λέξη συναίνεση είναι άγνωστη στο πολιτικό προσωπικό. Άγνωστες είναι κι οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Όμως, η κουβέντα έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια – πλέον μπαίνει τίθεται και ως ερώτημα στις δημοσκοπήσεις…
Θα ήταν λοιπόν καλύτερο για τη χώρα η συγκυβέρνηση των δυο μεγάλων κομμάτων, κατά το πρότυπο της Γερμανίας; Θα ήταν καλύτερο αν προέκυπτε μια οικουμενική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση “τεχνοκρατών” ή “εκ προσωπικοτήτων”;
Ουδείς μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Είναι όμως βέβαιο πως το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι φθαρμένο και πως η υπάρχουσα πολιτική τάξη αδυνατεί να βγάλει τη χώρα απ’ την κρίση, πόσο μάλλον να εγγυηθεί ένα καλύτερο αύριο για τους Έλληνες. Με απλά λόγια, δεν μπορεί να απαιτεί κανείς να λύσουν το σημερινό πρόβλημα εκείνοι που το δημιούργησαν.
Σωστά! Αν λοιπόν δεν μπορούν αυτοί, τότε ποιοι;Δυστυχώς για τη χώρα, απάντηση δεν υπάρχει.
Ιδεατά θα μπορούσε να υπάρξει ένα νέο κόμμα, με εντελώς νέα πρόσωπα που βασικό στόχο θα είχε τη συγκρότηση ενός λειτουργικού και αποτελεσματικού κράτους όπου θα τηρούνται οι νόμοι και θα το εμπιστεύονται οι πολίτες. Όπως, κατά βάση, ισχύει σε όλα τα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη.
Αλήθεια όμως, υπάρχει τέτοια προοπτική στον ορίζοντα; Κυοφορείται κάποιο νέο κόμμα στους κόλπους της πολιτικής, επιχειρηματικής και τραπεζικής ελίτ της χώρας; Ελάχιστοι γνωρίζουν.
Πλην όμως οι περισσότεροι που δεν γνωρίζουν, αναγνωρίζουν πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι τεχνοκρατικό για να ανατεθεί σε τεχνοκράτες. Είναι κυρίως πολιτικό. Είναι πρόβλημα κουλτούρας, νοοτροπίας, αξιών. Είναι πρόβλημα κακής ψυχολογίας, έλλειψης έμπνευσης, δημιουργικότητας, προοπτικής. Είναι πρόβλημα μιας κοινωνίας που δείχνει απογοητευμένη, κουρασμένη, παραιτημένη. Είναι πρόβλημα ενός λαού που δείχνει να έχει καταθέσει τα όπλα, έτοιμος να δεχθεί ό,τι του επιφυλάσσει η μοίρα.
Κοντολογίς! Οι αριθμοί κούρασαν. Οι “οικονομολόγοι” μπέρδεψαν και προκάλεσαν σύγχυση. Οι πολίτες αναζητούν ένα όραμα να ταυτιστούν. Μια (νέα) ιδέα να πιστέψουν. Για ένα κοινό στόχο να αγωνιστούν.
Για όσο διάστημα ακόμα θα συνεχίζεται η αναζήτηση, το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει χρέος να υπερβεί τον κακό του εαυτό. Να βρει ένα βασικό κώδικα επικοινωνίας με σκοπό τη μέγιστη δυνατή συναίνεση σε ένα πλαίσιο πολιτικής συμφωνίας που θα εγγυάται ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης στα ασθενή κοινωνικά στρώματα, θα εξασφαλίζει την επιβίωση της μεσαίας τάξης και θα απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.
Η Πορτογαλία με υπηρεσιακή κυβέρνηση το πέτυχε εν μέρει, ξεκινώντας απ’ τα βασικά. Αφού άντεξε όσο μπόρεσε την πίεση των “αγορών”, εξαναγκάστηκε να μπει στον ευρωπαϊκό μηχανισμό βοήθειας, χωρίς όμως να δεχθεί περικοπή 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς να επιβληθεί οριζόντια μείωση μισθών του Δημοσίου.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
