ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΕ …ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΦΕΔΡΕΙΑ

Το σημαντικότερο είναι πως φαίνεται να αδιαφορούν για το κατά πόσο η κυβέρνηση θα απορροφήσει κι αυτή τη φορά τη κοινωνική δυσαρέσκεια και το κυριότερο αν καταφέρει να πείσει τους βουλευτές της πλειοψηφίας να υπερψηφίσουν τα νέα μέτρα. Προφανώς, η προσπάθεια της κυβέρνησης να αποφύγει τη λήψη νέων επώδυνων αποφάσεων, προτάσσοντας ως επιχειρήματα το ενδεχόμενο πτώσης της κυβέρνησης ή, ακόμα σοβαρότερα, τον κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης, έπεσε στο κενό.Η Τρόικα με ισχυρό χαρτί την καταβολή της 6ης δόσης, πιέζει όσο μπορεί για την υλοποίηση του προγράμματος, αδιαφορεί για τις κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχει και αφήνει στο εγχώριο πολιτικό σύστημα να διαχειριστεί την «καυτή πατάτα» μιας πιθανής χρεοκοπίας, εξόδου από το ευρώ, «κουρέματος» του χρέους ή οτιδήποτε άλλο προκύψει στο προσεχές μέλλον.

Πλέον, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να στραφεί στο εσωτερικό της χώρας. Οι πόρτες των δανειστών έκλεισαν. Κατανόηση δε δείχνουν. Εμπιστοσύνη στο πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν έχουν. Ούτε λίγο, ούτε πολύ το έχουν βάλει σε καθεστώς εφεδρείας…

Για αυτό και ζητούν επιτακτικά επιπλέον να εγκαταστήσουν μόνιμα στην Αθήνα μια επιτροπή που θα κάνει φύλο και φτερά τα βιβλία του κράτους, θα ελέγχει τους κρατικούς μηχανισμούς και θα παρακολουθεί στενά την εφαρμογή του προγράμματος. Θέλουν να διασφαλίσουν τα χρήματα τους, νοιάζονται ώστε ο «ιός» της ελληνικής κρίσης να μη μολύνει την ευρωζώνη και μεριμνούν ώστε να διαμορφώσουν ένα επιχειρηματικό περιβάλλον που θα διευκολύνει μελλοντικές (αποικιακού χαρακτήρα, μάλλον) ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα. Κι αυτά πρέπει να γίνουν τώρα και κατά τρόπου που καμία κυβέρνηση μελλοντικά να είναι σε θέση να ανατρέψει.

Έτσι, μετά την πρωτοφανή φοροεπιδρομή στα εισοδήματα εργαζομένων και επιχειρήσεων, οι απαιτήσεις της Τρόικας για επέκταση του Ενιαίου Μισθολογίου, αλλά κυρίως η απελευθέρωση των συμβάσεων και η αναδιαπραγμάτευση από πλευράς των κοινωνικών εταίρων της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης για μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα τουλάχιστον κατά 20%, δημιουργούν «κόκκινες γραμμές» για το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του.

Πλέον δεν είναι υπόθεση μόνο της κυβέρνησης να διασφαλίσει πως το μέλλον της χώρας θα καθορίζεται και από Έλληνες! Είναι ανάγκη του πολιτικού κόσμου, της επιχειρηματικής ελίτ και των κοινωνικών δυνάμεων να προχωρήσουν σε ένα εθνικό και κοινωνικό συμβιβασμό, να σχεδιάσουν από κοινού το μέλλον της χώρας.