Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το πακέτο βοήθειας που δόθηκε στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση του οικονομικού της προβλήματος είναι και γενναίο και υπό προϋποθέσεις ικανό να τη βοηθήσει να ξαναβρεί το δρόμο της. Το ύψος του δανείου που φθάνει περίπου στα δύο τρίτα του συνολικού χρέους, με την παράλληλη μείωση του επιτοκίου και την επιμήκυνση αποπληρωμής είναι σίγουρα μεγάλη ανάσα.
Οι εταίροι μας, είτε λόγω της αρχικής χαρακτηριστικής βραδύτητας που επέδειξαν, είτε λόγω του φόβου της επέκτασης της κρίσης, είτε λόγω ενοχών για την αποτυχημένη συνταγή του πρώτου μνημονίου, είτε επειδή η κυβέρνηση τους έπεισε στις διαπραγματεύσεις, κινήθηκαν δυναμικά στην περίπτωση της χώρας μας. Αυτό φυσικά θα αρκούσε, αν δεν υπήρχε η ζώνη του ευρώ και το πείραμα της διάσωσης περιοριζόταν στην μικρή και για τα μεγέθη της Ε.Ε., ασήμαντης οικονομίας της Ελλάδας, που αποτελεί για την ευρωπαϊκή οικονομία μόλις το 2% του ΑΕΠ της.
Όμως τα προβλήματα της Ευρώπης δυστυχώς για αυτήν δεν περιορίζονται ούτε στην καθυβριζόμενη για αρκετό καιρό χώρα μας, ούτε φυσικά στο σπάταλο και ανοργάνωτο Νότο που τον τρέφει ο πλούσιος Βορράς. Είναι γενικά παραδεκτό πως για πολλά χρόνια, τα προϊόντα των πλούσιων χωρών της Ευρώπης τα κατανάλωναν οι φτωχές χώρες του νότου των οποίων τα ελλείμματα, μεταφράζονταν για τις ισχυρές χώρες πλεονάσματα. Και αυτά γιατί αντί η Eυρωζώνη να στηρίζει τη συνολική παραγωγή της και να προωθεί συλλογικά τα προϊόντα της εκτός ευρωζώνης, κατέληξε σε μια χαλαρή εσωτερική αγορά που κάποιοι εκμεταλλευόμενοι τις κοινοτικές δεσμεύσεις των εταίρων τους πουλούσαν τα προϊόντα τους σχεδόν με το ζόρι.
Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε καθώς οι παραγωγικοί και εξαγωγικοί γίγαντες της Ασίας, Κίνα και Ινδία, άρχισαν να βομβαρδίζουν τις αγορές με προϊόντα που κατασκεύαζαν οι ίδιες εταιρίες της δύσης που μετακόμισαν εκεί, σε τιμές μάλιστα ιδιαίτερα χαμηλές, η οικονομία της Ευρώπης βρέθηκε απροετοίμαστη και έχασε τη γη κάτω απ’ τα πόδια της. Η λιτότητα που αναγκαστικά άρχισε να επιβάλλει στους εταίρους μπορεί να είναι ένα μέτρο προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο πρόκειται για ένα αμυντικό μέτρο. Αν δεν προχωρήσει άμεσα η Οικονομική Διακυβέρνηση, με συντονισμό όλων των εταίρων της Eυρωζώνης, ώστε να αναστραφεί το κλίμα με γενναίες μεταρρυθμίσεις σε κάθε χώρα παράλληλα με την προώθηση συνολικού ευρωπαϊκού αναπτυξιακού προγράμματος, οι αγορές θα παραμένουν δύσπιστες και νευρικές. Και η ανασφάλειά τους αυτή είναι αυτή τη στιγμή ένας έστω και ανορθόδοξος μοχλός πίεσης για μια Eυρώπη πιο δεμένη πιο λειτουργική και κυρίως πιο αλληλέγγυα.