Γλιτώσαμε την χρεοκοπία, αλλά εκτός από το μνημόνιο 2, με τα “σκληρότερα” κι “επαχθέστερα”, μέτρα, έρχονται κι οι τεχνοκράτες.
Το σενάριο δεν είναι καινούργιο. Συζητείται εντόνως και διακινείται εντέχνως το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών που θα αντικαταστήσουν ή θα αναπληρώσουν υπουργούς που δεν εφαρμόζουν τη “συνταγή” εξόδου απ’ την κρίση που προτείνουν οι δανειστές.
Έτσι αν, ο Δημήτρης Δρούτσας φάνηκε να παραβιάζει ανοικτές θύρες, την πολιτική διάσταση του θέματος ανέδειξε ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Αξιοποιώντας έξυπνα τη συγκυρία της παρουσίας του κινήματος των “αγανακτισμένων”, ο Αντιπρόεδρος έριξε την πρώτη βολή. “Κινήματα χωρίς ιδεολογία και οργάνωση, δηλαδή κινήματα που βασίζονται σε ένα συναίσθημα, σε μια στιγμή οργής, δυο πράγματα μπορούν να προσφέρουν: είτε ενός είδους ανώδυνη και αναποτελεσματική τελικά εκτόνωση, που δεν ενδιαφέρει καν την πολιτική αυτή καθαυτή, είτε ανοίγουν το δρόμο σε οργανωμένες μειοψηφίες για την κατάληψη της εξουσίας με αντιδημοκρατικές μεθόδους”. (Έθνος της Κυριακής, 29.05.2011).
Προφανώς, η πρόθεση του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης δεν ήταν να κρίνει απλώς ως αντιδημοκρατική τη συμπεριφορά των “αγανακτισμένων” και ως εκ τούτου να προκαλέσει τις δημοκρατικές ευαισθησίες των συγκεντρωμένων στις πλατείες. Η στόχευση του έμπειρου πολιτικού ήταν διαφορετική. Αφορούσε, μάλλον, στις εύλογες επιφυλάξεις του για τη δημιουργία μιας “κυβέρνησης τεχνοκρατών”, ως “λύση” στο πρόβλημα που υποτίθεται παρήγαγαν και αδυνατούν να επιλύσουν “ανίκανοι”, “απρόθυμοι” ή επιρρεπείς στο πολιτικό κόστος, πολιτικοί. Για αυτό και σε άλλο σημείο της συνέντευξης του επισημαίνει πως “…σε καμία περίπτωση η άσκηση της εξουσίας δεν μπορεί να αφεθεί σε πρόσωπα ή θεσμούς που δεν έχουν άμεση λαϊκή νομιμοποίηση”.
Ωστόσο, το ερώτημα είναι αν και κατά πόσο η άσκηση της εξουσίας δεν γίνεται ήδη από πρόσωπα ή θεσμούς που δεν έχουν άμεση λαϊκή νομιμοποίηση… Αν και κατά πόσο η πολιτική ηγεσία δεν τελεί ήδη υπό το καθεστώς μια ιδιότυπης ομηρίας “οργανωμένων μειοψηφιών” που ο Θεόδωρος Πάγκαλος ανέφερε χωρίς να κατονομάσει…
Στην απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων συναντά, μάλλον, κανείς και το ουσιαστικό αίτιο της κρίσης πολιτικής ηγεσίας που βιώνει όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά η ανθρωπότητα στο σύνολο της. Μιας κρίσης, τα αίτια της οποίας σχετίζονται άμεσα – αν δεν ταυτίζονται – με εκείνα της κρίσης χρέους που μαστίζει τις περισσότερες οικονομίες της Δύσης, ανατρέπει κοινωνικές βεβαιότητες και κεκτημένα και δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοινωνικό κοκτέιλ που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα θεμέλια των δυτικών κοινωνιών όπως δομήθηκαν μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
