Μαζί του κλείνει μια εποχή. Κλείνει ένας ολόκληρος κύκλος ιστορίας και μεγάλων οραμάτων. Ο Λάκης Σάντας, δεν ήταν απλά μια εμβληματική μορφή της μεγάλης και ηρωικής Αντίστασης του λαού απέναντι στους κατακτητές Ναζί. Ήταν ένας σεμνός άνθρωπος, χωρίς έπαρση και αλαζονεία.
Ήταν αυτής της περήφανης γενιάς που δεν έσκυψε το κεφάλι, αγωνίστηκε για μεγάλα ιδανικά και στη συνέχεια δούλεψε παρά τις κακουχίες και τα μεγάλα προβλήματα για να ορθοποδήσει η χώρα και ο ταλαιπωρημένος από την κατοχή, τον εμφύλιο και τις διώξεις λαός.
Ο Λάκης Σάντας, ποτέ δεν διανοήθηκε να εξαργυρώσει την μεγάλη στιγμή περηφάνιας που έδωσε στον υπόδουλο Ελληνικό λαό, όταν μαζί με την άλλη μεγάλη προσωπικότητα της Αντίστασης τον Μανώλη Γλέζο, κατέβασαν την σημαία με την σβάστικα από την Ακρόπολη και ύψωσαν την γαλανόλευκη.
Όταν τα χρόνια που μεσολάβησαν από την μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα , βλέπεις τον κάθε περίεργο «πολυλογά» να πουλά πνεύμα αντίστασης κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών και να εξαργυρώνει τα «μπλα – μπλα» του με διαρκή «αναρρίχηση» σε αξιώματα , με την παροχή παχυλών μισθών και άλλων γνωστών καταστάσεων, τότε νοιώθεις το πραγματικό βάρος και την «μεγάλη περπατησιά» ανθρώπων σαν τον Σάντα .
Δεν κυνήγησε ποτέ του την δημοσιότητα ή την επίδειξη , σεμνός εργατικός και κυρίως αυθεντικός ο Λάκης Σάντας ,πάντα έλεγε πως δεν ήταν μόνο αυτός «η Αντίσταση» .
Για να σκεφτούμε πόσους και πόσους «αντιστασιακούς» ακούσαμε ή γνωρίσαμε να περιφέρονται αυτά τα χρόνια και να «μονοπωλούν» την ιστορία είτε του Πολυτεχνείου , είτε της αντίστασης κατά της Χούντας. Και πόσοι από αυτούς βρέθηκαν σε δημόσια αξιώματα , μόνο και μόνο επειδή «εμπορεύτηκαν» μια κουβέντα τους κατά της Δικτατορίας. Όχι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που πράγματι έμειναν όρθιοι εκείνα τα δύσκολα χρόνια της Χούντας και δεν έπαιξαν τη ζωή τους «κορώνα γράμματα». Μόνο που αυτοί οι «ανώνυμοι»-επειδή δεν πόζαραν στα λαϊφ στάϊλ περιοδικά και δεν «διαφημίστηκαν» από τα συγκροτήματα- συνέχισαν τον αγώνα τους τον καθημερινό – δύσκολο και μεγάλο- για να προχωρήσουν στη ζωή , χωρίς να σκεφτούν να «πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Απέναντι στους κάθε λογής «καρακλοκένταυρους» που μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε , υπάρχουν οι γνήσιοι και ταπεινοί , σαν τον Λάκη Σάντα , για να θυμίζουν ότι ιδανικά πάντα υπάρχουν , ότι μπορούμε να είμαστε όρθιοι ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες , χωρίς υστεροβουλίες.
Ο Λάκης Σάντας έφυγε στα 89 του χρόνια (το Σάββατο 30 Απριλίου 2011) , ένα περίπου μήνα πριν και συμπληρωθούν 70 χρόνια από την «αποκαθήλωση» της «σβάστικας» από τον βράχο της Ακρόπολης και την έπαρση στη θέση της «γαλανόλευκης».
Ο Απόστολος Φιλίππου Σάντας γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1922 στη Λευκάδα. Το 1934, η οικογένεια του εγκαθίσταται στην Αθήνα. Τελειώνει το γυμνάσιο το 1940 και εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σημάδεψε τις μνήμες και τις καρδιές όλων μας (ακόμα και αυτών που μάθαμε εκ των υστέρων) όταν τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941, θα κατεβάσει, μαζί με το φίλο του Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης.
Εξήντα έξη χρόνια μετά από αυτή την κορυφαία πράξη αντίστασης απέναντι στους Ναζί , η Ελληνική Βουλή τιμώντας τους Μανώλη Γλέζο και Λάκη Σάντα , χαρακτήρισε την πράξη τους ως «πρώτη ανάσα της αντίστασης.
Ο Σάντας δεν σταματά εκεί και όπως και ο Γλέζος συνεχίζουν την αντίσταση κατά των κατακτητών .
.Το 1942 εντάσσεται στο ΕΑΜ και λίγο αργότερα στην ΕΠΟΝ και βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην Αιτωλοακαρνανία, στη Φθιώτιδα και στην Αττικοβοιωτία και το 1944 τραυματίστηκε. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία, το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια, απ’ όπου το 1948 στέλνεται στην Μακρόνησο. Θα διαφύγει στην Ιταλία και θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στον Καναδά, όπου θα ζήσει μέχρι το 1962. Το 1963 θα επιστρέψει στην Ελλάδα.
Ο Λάκης Σάντας δεν αντιστάθηκε μόνο στον κατακτητή . «Αντιστάθηκε» και στην εύκολη και εφήμερ «δόξα» και υπερπροβολή . «Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, “ανώνυμοι”», έλεγε.
Εξιστορώντας το εγχείρημα υποστολής της σημαίας στον Ηλία Πετρόπουλο, είχε πει: «Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε. Και τότε… το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε! Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε. Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο. Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε. Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ’ αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας».
Η Ελλάδα δεν έβγαλε μόνο «Καρακλοκένταυρους» της εξουσίας , έβγαλε και ανθρώπους με ιδανικά και όραμα . Ανθρώπους σαν τον Λάκη Σάντα …που θα λείψουν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
