Δυο είναι σήμερα τα βασικά πολιτικά ερωτήματα, η απάντηση των οποίων θα καθορίσει το μέλλον της χώρας και των Ελλήνων. Το πρώτο αφορά στο πως θα επιτευχθεί – αν επιτευχθεί – η ανασύσταση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Και το δεύτερο στο πως θα διατηρηθεί – αν διατηρηθεί – η κοινωνική ειρήνη και σταθερότητα.
Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας αποκαλύπτονται σήμερα και λαμβάνουν τεράστιες διαστάσεις, υπό το φως μιας νέας πραγματικότητας που επιβλήθηκε στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα τα τελευταία χρόνια. Από τη στιγμή που τα δημοσιονομικά των κρατών έγιναν «στοίχημα» των διεθνών κερδοσκόπων. Από τη στιγμή που η «παγκοσμιοποίηση» επέβαλε την άρση των εμποδίων στη κίνηση του κεφαλαίου, νομιμοποιώντας το ανεξέλεγκτο κέρδος, ήταν ζήτημα χρόνου, η Ελλάδα να βρεθεί εκτεθειμένη και ανέτοιμη στο κέντρο του τυφώνα, καθώς τα χρόνια της ένταξής της στην ΕΕ, όχι μόνο δεν κατάφερε να ενισχύσει και θωρακίσει τον παραγωγικό της ιστό, αλλά να διαλύσει κι εκείνον τον υποτυπώδη που διέθετε.
Συνεπώς, το «μοιραίο» ήταν φυσιολογικό να προκύψει σε μια οικονομία που στήριζε την «ανάπτυξη» της στη φούσκα των ακινήτων και της κατανάλωσης. Και προφανώς, το «μοιραίο» πλήττει κυρίως τη μεγάλη μάζα των πολιτών που πίστεψαν στη φούσκα κι όχι βεβαίως τους ελάχιστους που επωφελήθηκαν απ’ αυτή…
Το ερώτημα λοιπόν σήμερα είναι το πώς στο μέλλον η Ελλάδα θα ξαναγίνει παραγωγική, (και αν θα είναι οι Έλληνες που θα επιλέξουν τον τρόπο…), ώστε αρχικά να καταναλώνει όσα παράγει (για να μην έχει ελλείμματα) και δευτερευόντως να εξάγει όσα της περισσεύουν (για να δημιουργεί πλεονάσματα). Πρόκειται για απλούς κανόνες της αγοράς και της λογικής, αλλά και για το «στόχο της ανταγωνιστικότητας» που όλοι επικαλούνται.
Το ζήτημα όμως είναι τα μέσα προς την επίτευξη του στόχου. Πίσω στις βασικές θεωρίες της οικονομίας και της κοινωνιολογίας δηλαδή, και στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής και με ποιο τρόπο επιμερίζει τον παραγόμενο πλούτου, ώστε να διατηρείται η κοινωνική συνοχή.
Το ζήτημα όμως είναι τα μέσα προς την επίτευξη του στόχου. Πίσω στις βασικές θεωρίες της οικονομίας και της κοινωνιολογίας δηλαδή, και στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής και με ποιο τρόπο επιμερίζει τον παραγόμενο πλούτου, ώστε να διατηρείται η κοινωνική συνοχή.
Με την Ελλάδα στο «πυρήνα της Ευρωζώνης» (και το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο που συνεπάγεται η παραμονή της) και με την Τρόικα να γνωρίζει και ελέγχει τα πάντα, («καθεστώς δημοσιονομικής κατοχής» το χαρακτήρισε ο Ευάγγελος Βενιζέλος) είναι λογικό ότι η παραχώρηση των μέσων παραγωγής παραμένει επιλογή των ξένων δανειστών. Όπως, επίσης λογικά, στη διακριτική τους ευχέρεια θα είναι και το τι θα παράγεται στην Ελλάδα, σε ποιο ποσοστό και σε ποιους θα επιμερίζεται ο παραγόμενος πλούτος, ώστε να διατηρείται έστω και οριακά η κοινωνική συνοχή. Είναι αυτό που ο Γιώργος Παπανδρέου περιέγραψε ως «χώρα περιορισμένης κυριαρχίας»…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
