Αν αντιμετωπίσουμε τις κινήσεις και τις μετατοπίσεις την Γερμανικής πλευράς στο θέμα των επανορθώσεων από την σκοπιά της επικοινωνιακής διαχείρισης γίνεται πιο εύκολο να ερμηνεύσουμε τι ακριβώς συμβαίνει και που βαθμηδόν οδηγούμαστε.
Από την Ελληνική πλευρά, μία μερίδα των όσων ασχολούνται εμφατικά με το θέμα του Κατοχικού Δανείου, τον τελευταίο χρόνο, έχει αποδυθεί σε μία αριθμολογία που επικεντρώθηκε γύρω από τον υπολογισμό του Δανείου, γιατί υποτίθεται ότι είναι πιο εύκολο να διεκδικηθεί, εν μέρη αυτό σιγονταρίστηκε και από την γερμανική πλευρά που άφησε να φανεί ότι για το δάνειο ίσως να μπορούσε να γίνει κάποια συζήτηση, χωρίς βέβαια να γίνονται αποδεκτά υψηλά επίπεδα αποτίμησης.
Η αριθμολογία γύρω από την αποτίμηση του δανείου κινήθηκε γύρω από εξαιρετικά υψηλά νούμερα 300δις και βάλε.
Πριν λίγους μήνες ξεκίνησε μία σειρά δημοσιευμάτων αυστριακών και γερμανικών εφημερίδων με αφορμή διαρροή του πορίσματος «Καρακούση» (που τελικά δημοσιεύτηκε στο Κυριακάτικο Βήμα, ως ένθετο βιβλίο, στις 8/3/2015) και ξαφνικά η συζήτηση για το Δάνειο προσγειώθηκε στα 11δις, αυτή ήταν η καμπή, ύστερα ακολούθησε μία σειρά ακραία αντιθετικών δημοσιευμάτων στον Γερμανικό τύπο σε ένα εύρος από την πλήρη αποδοχή των ελληνικών απαιτήσεων στο σύνολο τους (Spiegel, 23/2/2015, σελ. 26-27), μέχρι την πλήρη άρνηση.
Μερικοί προσπαθήσαμε να αντιδράσουμε (Σ. Θεοδωρόπουλος, Χ. Σταμούλη, Μ. Χαρίτος) εγκαίρως και να μετατοπίσουμε την συζήτηση στο μέγεθος της καταστροφής, στον ανθρώπινο πόνο, στα κυνικά αίτια και στο μέγεθος της ναζιστικής θηριωδίας για να μην εγκλωβισθεί η υπόθεσε στην αριθμολογία γύρω από δις ευρώ.
Η συζήτηση για ποσά θα γίνει όταν η Γερμανία θα έχει κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και αυτό θα γίνει όταν γίνουν διεθνώς γνωστές οι εκατόμβες των άγνωστων μέχρι στιγμής θυμάτων του ναζισμού στην κατοχική Ελλάδα και έτσι αυξηθεί το βάρος της ηθικής πίεσης. Γι
[quote text_size=”small”]
ατί εν πολλοίς η καταστροφή της Ελλάδος δεν είναι διεθνώς γνωστή στο μέγεθος και στο εύρος που έλαβε χώρα. Στην πραγματικότητα πολύ λίγα είναι γνωστά, Δίστομο, Καλάβρυτα, Κάνδανος (και πρόσφατα λόγω της επίσκεψης Γκάουκ οι Λυγκιάδες) που όσο και αν είναι εμβληματικά και ενδεικτικά δεν δίνουν εικόνα για την έκταση της σχεδόν ολικής καταστροφής που επέδρασε στο σύνολο της εθνικής μας ύπαρξης, υλικής, πνευματικής και ψυχικής.
[/quote]
Πριν μερικές μέρες η Γερμανική πλευρά άλλαξε τα θέματα της συζήτησης, από την μία ξεκίνησε την φιλολογία ότι ένας φάκελος (ο R27320) που βρέθηκε στα αρχεία του υπουργείου εξωτερικών της Γερμανίας αμφισβητεί πλήρως την ύπαρξη Δανείου και από την άλλη διοχετεύεται η ιδέα της αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου στην βάση της γνωστής Δικαστικής διεκδίκησης.
Για την παγκόσμια κοινή γνώμη μία συζήτηση για δις ευρώ που αφορούν μακρινές κατοχικές συμβάσεις δανείων δεν έχει συναισθηματική επίδραση, αντίθετα η αποδοχή της ευθύνης και η έκφραση διάθεσης για την απόδοση ατομικών αποζημιώσεων στο «διάσημο» Δίστομο (λόγω του ρεπορτάζ στο περιοδικό Life της 27ης Νοεμβρίου 1944, που περιέχει και την φωτογραφία-σύμβολο της Μ. Παντίσκα) έχει με ελάχιστο κόστος άμεση συναισθηματική επίδραση, και βέβαια ταιριάζει με το επιχείρημα που παράλληλα διατυπώνετε εκ μέρους της Γερμανικής πλευράς: τα λεφτά στα θύματα και όχι στο αφερέγγυο ελληνικό κράτος.
Και βέβαια ας κρατάμε και γι’ αυτά τα ποσά μικρό καλάθι, όποτε η Γερμανία συμβιβάστηκε το έκανε πολύ αργά και με μεγάλες εκπτώσεις επί των αρχικών απαιτήσεων.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η γερμανική πλευρά θα κάτσει στο τραπέζι μόνον όταν η ηθική ζημία από την ακατάπαυστη δημοσιοποίηση του μεγέθους της καταστροφής. με κάθε δυνατό μέσον, δεν θα μπορεί να συμμαζευτεί και στην πραγματικότητα δεν πρέπει ποτέ να ανασταλεί, η μνήμη των θυμάτων δεν μπορεί να περιπέσει στην λήθη όποια και αν είναι η χρηματική αποζημίωση, αυτή γίνεται αποδεκτή επί δεν υπάρχει άλλος πολιτισμένος τρόπος να αντισταθμιστεί η απώλεια.
Αντίθετα η αριθμολογία που αφορά δισεκατομμύρια ευρώ της, όταν τα πραγματικά δεδομένα της καταστροφής είναι ελάχιστα γνωστά, επιτρέπει την ηθική αμφισημία γύρω από την γερμανική ευθύνη, που πρωτίστως αφορά στις εκατόμβες των θυμάτων και στην σχεδόν ολική καταστροφή των όρων ύπαρξης των όσων επέζησαν.
[quote text_size=”small”]
Η αριθμολογία επίσης ευνοεί την φθορά τις ελληνικής εικόνας στην βάση ενός «συμψηφιστικού» συλλογισμού που μας αδικεί: χρωστάνε πολλά και γι’ αυτό τώρα ανασύρουν από την ναφθαλίνη παλιές ξεχασμένες υποθέσεις.
[/quote]
Το αποτέλεσμα είναι διπλό σπιλώνεται η μνήμη των θυμάτων, αδικαίωτων επί 70 χρόνια και ταυτόχρονα αμαυρώνεται η εικόνα του ελληνικού λαού στο σήμερα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
