Μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ενδυνάμωση του σύγχρονου πολιτισμού…..
Η ευρωπαϊκή επανάσταση, για να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας, θα πρέπει να είναι σοσιαλιστική…..
Η πραγματική θεμελιώδης αρχή του σοσιαλισμού, από την οποία η γενική κολεκτιβοποίηση δεν ήταν παρά ένα βιαστικό και λανθασμένο συμπέρασμα, είναι ότι οι οικονομικές δυνάμεις δεν κυριαρχούν στους ανθρώπους, αλλά – όπως συμβαίνει και με τις φυσικές δυνάμεις – υπακούουν, κατευθύνονται και ελέγχονται από αυτούς με τον πιο λογικό τρόπο για να μην πέφτουν θύματά τους οι μεγάλες μάζες. (Αποσπάσματα από το μανιφέστο του Ventotene που συνέγραψαν, στα μέσα του 1941, στο ομώνυμο νησάκι της Ιταλίας οι εξόριστοι από το φασιστικό καθεστώς Altiero Spinelli and Ernesto Rossi.
Ο Altiero Spinelli θεωρείται ένας από τους «ιδρυτές πατέρες» (founding fathers) που έθεσαν τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.
Επειδή δεν στερείται σημασίας, πολιτικά αλλά και θρησκευτικά οι οκτώ ιδρυτές πατέρες μπορούν να καταταγούν ως εξής: Konrad Adenauer (Γερμανία), Joseph Bech (Λουξεμβούργο), Alcide de Gaspari (Ιταλία), Jean Monnet & Robert Shuman (Γαλλία), καθολικοί και Χριστιανοδημοκράτες, Johan Willem Beyen (Ολλανδία) προτεστάντης και πολιτικά ανεξάρτητος, ενώ μη θρησκευόμενοι ήσαν ο Βέλγος σοσιαλιστής Paul-Henri Spaak και ο κομμουνιστής Altiero Spinelli.
Σήμερα η καταγωγή του Ευρωπαϊκού εγχειρήματος φέρεται να αναζητά τις ρίζες της περισσότερο στο συντηρητικό όραμα του Αυστριακού κόμη Richard Coudenhove-Kalergi (1894–1972) παρά στο δημοκρατικό και σοσιαλιστικό όραμα του Spinelli.
[quote text_size=”small”]
Μπορεί όμως η Ευρώπη να συνεχίσει μία πορεία συνεχούς μεγέθυνσης του Δημοκρατικού Ελλείμματος περιορίζοντας διαρκώς την συζήτηση στα ζητήματα της μείωσης των Δημοσιονομικών Ελλειμμάτων και μάλιστα όταν η Ευρώπη όπως και ευρύτερα ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος βυθίζεται στο χρέος (του δημόσιου, του ιδιωτικού τομέα και των νοικοκυριών) που ανεξέλεγκτα μεγεθύνεται παρά τις περιοριστικές πολιτικές που ασκήθηκαν;
[/quote]
Η Ευρώπη κινδυνεύει να κατατεμαχιστεί λόγω ακαμψίας, παρά τις Γερμανικές φιλοδοξίες να διατηρηθεί ως ενιαίος οικονομικός χώρος, και αν συνεχίσουμε σ΄ αυτό τον δρόμο μοιραία θα οδηγηθούμε σε νέους κακοφορμισμένους εθνικισμούς.
Η αλλαγή στην Ελλάδα και το πανευρωπαϊκό κύμα συμπαράστασης μας κάνουν να ελπίζουμε ότι μια άλλη πορεία είναι εφικτή, μία πορεία που αν θα ήθελε να αναζητήσει ιστορικές ομοιότητες και παραδείγματα θα έπρεπε να στραφεί όχι τόσο προς τον 20ο αιώνα της αλληλοσφαγής των ευρωπαϊκών εθνών, αλλά στην Γαλλική επανάσταση και στις Μεγάλες Επαναστατικές παραδόσεις του 19 αιώνα.
Αυτό που έχει ανάγκη η Ευρώπη δεν είναι μια βύθιση σε φοβικούς εθνικισμούς και στον ρεβανσισμό που βαθμιαία κατέλαβε το κέντρο της Ευρώπης από το 1871 μέχρι την έναρξη του μακελειού που ξεκίνησε με τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά στην ζωογόνο αλληλεγγύη των λαών που τόσο αξιοπρόσεκτα εκδηλώθηκε με τα γεγονότα του 1848.
Δυστυχώς για όλους η Γερμανία στην προσπάθεια της να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη δεν μπορεί να αναφερθεί ή να συνεισφέρει κάτι θετικό σε ζητήματα δημοκρατικής θεμελίωσης. Η πορεία της ανάδυσης του Γερμανικού έθνους στα χρόνια μετά την Γαλλική επανάσταση είναι μία πορεία στην οποία το δημοκρατικό στοιχείο δεν έχει παρά ελάχιστη συμβολή, η σύγχρονη γερμανική ιστορία είναι αποτέλεσμα πολιτικών που ασκήθηκαν εκ των άνω προς τα κάτω. 25 χρόνια μετά την Γερμανική ενοποίηση ο Βασικός Νόμος του 1949 ή όποιο άλλο συνταγματικό κείμενο ήθελε προκύψει, δεν έχει ακόμη τεθεί στην κρίση του λαού της όπως το άρθρο 146 στην αρχική του διατύπωση όριζε. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς γιατί ο εκλεκτός του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, ο κύριος Γιούνγκερ πρώην, πρωθυπουργός του Δουκάτου του Λουξεμβούργου απορεί με την απαίτηση του Ελληνικού λαού να αλλάζουν οι πολιτικές ακολουθώντας την εκδήλωσης της λαϊκής βούλησης.
[quote text_size=”small”]
Η Γερμανική ιστορία δεν καταγράφει παρά τις ήττες του λαϊκού παράγοντα και την πρωτοκαθεδρία των ολιγαρχικών στοιχείων που σε κάθε ιστορική φάση ανταπεξέρχονται βάζοντας στο περιθώριο τα όποια σκιρτήματα του Γερμανικού λαού.
[/quote]
Ο τρόπος με τον οποίο μπήκε βαθμηδόν στο περιθώριο η εθνοσυνέλευση των γερμανικών κρατών που προήλθε από τα επαναστατικά γεγονότα του 1948 παραχωρώντας ολοκληρωτικά την διαχείριση του αιτήματος για εθνική ενότητα στην Πρωσική Μοναρχία είναι χαρακτηριστική, υποδειγματικό είναι το γεγονός της απόρριψης του στέμματος που πρόσφερε η Εθνοσυνέλευση στον Πρώσο Μονάρχη, ο οποίος λίγο αργότερα έγραφε σε γαλαζοαίματο συγγενή, ότι ένιωσε βαθύτατα προσβεβλημένος που του προσφέρθηκε ένα στέμμα «ντροπιασμένο από την βρώμα της επανάστασης, μολυσμένο με χώμα και λάσπη».
Αντίθετα στην σύγχρονη Ελληνική ιστορία, παρά της ολιγαρχικές οπισθοδρομήσεις, η συμβολή του λαϊκού παράγοντα είναι παρούσα σε όλες τις μεγάλες στιγμές της σύγχρονης ιστορικής πορείας ξεκινώντας από την εναρκτήρια πράξη αμφισβήτησης του status quo που εγκαθίδρυσε η Ιερά Συμμαχία με την παράτολμη και πέρα από κάθε πρόβλεψη Επανάσταση του 1821. Αυτό είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος, δεν είναι δημιούργημα της θέλησης ενός μονάρχη ή κάποιας συνθήκης μεταξύ γαλαζοαίματων.
Αυτό το δημοκρατικό δυναμικό της σύγχρονης Ελληνικής πολιτείας αποτελεί το κακό που προσπαθεί η Ευρώπη των ολιγαρχιών και των τραπεζιτών να τσακίσει ή έστω να τσαλακώσει πριν μεταδώσει το μόλυσμα σε όλη την Ευρώπη. Ίσως κάποιο φάντασμα να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη που ακόμη δεν είναι ευδιάκριτο πλην όμως όχι και ανύπαρκτο…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
