Την Παρασκευή το βράδυ, έγινε η βράβευση για τα περιφερειακά μέσα ενημέρωσης. Πολύς κόσμος, χαμόγελα, ικανοποίηση από το σύνολο των παρευρισκομένων κι ένα ωραίο party στο roof του GazArte, από αυτά που ακολουθούν μια τέτοια βραδιά.
Στο ενάμιση λεπτό που (δικαιωματικά) είχα το λόγο παραλαμβάνοντας το ένα από τα αρκετά βραβεία που μας απονεμήθηκαν
ένιωσα την υποχρέωση να μιλήσω για τους ανθρώπους των μέσων της περιφέρειας αλλά και για τους επιχειρηματίες αυτών. Συμπλήρωσα άλλωστε 30 χρόνια στο χώρο.
Ξεκίνησα μαθητής Γυμνασίου να κάνω ραδιόφωνο το καλοκαίρι του 1987 και λίγο αργότερα να γράφω. Σήμερα είμαι στα 43, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο χώρο μας, σε όλους τους κλάδους (έντυπη και ηλεκτρονική
ενημέρωση). Τα πράγματα τα τελευταία χρόνια έγιναν ακόμη πιο δύσκολα για μας.
ΟΥΤΕ ΑΛΗΤΕΣ ΟΥΤΕ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ
Πολλοί τηλεθεατές μας, ακροατές και αναγνώστες μας, πιστεύουν ότι το επάγγελμα είναι εξουσία. Πως σε γεμίζει λεφτά και μια καλή ποιότητα ζωής. Δυστυχώς όμως για την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αυτό είναι απλά ένας ακόμη μύθος και ειδικά για όλους όσοι εργάζονται όπως κι εγώ στην περιφέρεια. Η πραγματικότητα απέχει πολύ.
Πολλοί συνήθισαν να μας αποκαλούν “Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι”.
Ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος και φιλοξενεί κάθε “καρυδιάς καρύδι”. Βλέπετε κάποιοι έντεχνα δεν φρόντισαν να τον θωρακίσουν και να τον πιστοποιήσουν για αυτούς που μπαινοβγαίνουν, γιατί απλά επίσης βόλευε. Πολλοί μας αποκαλούν “4η εξουσία”, ξεχνώντας ότι δεν νομοθετούμε. Και δεν διαθέτουμε καμία άλλη μορφή εξουσίας (εκτελεστική δικαστική)
Μύθοι …
Επίσης για πολλούς, πολλά από τα καθημερινά κακώς κείμενα, φέρει ευθύνη ο κλάδος. Όμως όταν πας στο παραβάν να επιλέξεις και να εκλέξεις ξεχνάς περίτεχνα πώς είσαι μόνος χωρίς κανένα δημοσιογράφο να ψηφίζει για σένα. Στην ουσία είμαστε σκληρά εργαζόμενοι που δεν έχουμε ωράρια. Σ ένα εξαιρετικά τοξικό περιβάλλον με χαμηλές έως και εξευτελιστικές αμοιβές καθυστερούμενα και οφειλόμενα μεροκάματα που πολλοί δεν θα πάρουν ποτέ.
ΒΡΆΒΕΥΣΗ ΕΛΠΙΔΑΣ
Όχι μόνο γιατί υπάρχουν κι εδώ κάποιες περιπτώσεις με τσαρλατάνους εργοδότες. Αλλά γιατί ίσως κάποιοι πραγματικά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις από κάθε λογής βάρος που άλλοτε η αγορά άλλοτε η πολιτεία τους επέβαλλε.
Η βράβευση λοιπόν αυτή για μένα προσωπικά είμαι μια διάκρισή αντοχής επιμονής και υπομονής. Θα έλεγα και ελπίδας.
Ελπίδας πως θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε γνωρίζοντας ότι αυτά που απολέσαμε δεν θα τα ξανακερδίσουμε μάλλον ποτέ. Καλούμεστε να κάνουμε επιπλέον δουλειές και όσων έφυγαν και δεν θα επιστρέψουν ποτέ ξανά στο χώρο. Να είμαστε διπλοθεσίτες για να συμπληρώσουμε το εισόδημα κάνοντας και κάποιες φορές το “ψώνιο” μας.
Τα φετινά βραβεία θέλω να τα αφιερώσω, αλλά και να τα μοιραστώ με όλους όσοι δεν συμμετείχαν ή δεν έλαβαν κάποια διάκριση.
Και φυσικά σε όλους εκείνους που είτε από την Περιφέρεια δίνουν την πρώτη είδηση πολλές φορές στην Αθήνα είτε πάλεψαν να συνεχίσουν απλά να είναι δίπλα μας. Στον χώρο της ενημέρωσης αυτά τα τελευταία σκληρά και συνάμα άδικα χρόνια για μας.
Και του χρόνου.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Κωνσταντίνου Συλιγάρδρου στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
