Με αφορμή τον ερχομό του στην Πάτρα την Τρίτη 28 Μαρτίου για την παρουσίαση στις 8.30 μ.μ. στο Ποπ Χορν (Κολοκοτρώνη 65) της νέας του ποιητικής συλλογής «Η απιστία των άστρων», ο ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος, performer, καθηγητής Αισθητικής και Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, Δημοσθένης Δαββέτας μίλησε στην εφημερίδα «Πελοπόννησο» για την ιστορία πίσω από το τελευταίο του βιβλίο.
Κάποτε ένα 10χρονο αγόρι, που κοιτάζει μονίμως τον ουρανό, βλέπει ένα λαμπρό πεφταστέρι -Αφροδίτη τ’ όνομά του-, να προσγειώνεται στο διπλανό σπίτι. Το κοριτσάκι που μένει εκεί το λένε κι αυτό Αφροδίτη, κι ανάμεσα στα δυο παιδιά γεννιέται ένας τρυφερός έρωτας. Ονειρεύονται να γίνουν αυτή αστρονόμος κι αυτός ποιητής. Η μετακόμιση της οικογένειάς της τους χωρίζει, αλλά το αγόρι την αναζητά πάντα -ως φοιτητής στο εξωτερικό, ως καθηγητής φιλοσοφίας, ως συγγραφέας… Επιστρέφοντας στα 40-45 του στην Ελλάδα και την Κέρκυρα, συναντά σε μια μουσική εκδήλωση μια γυναίκα, στο πρόσωπο της οποίας αναγνωρίζει την Αφροδίτη. Πιστεύει ότι είναι αυτή, κι ας μην τη λένε έτσι, και δημιουργείται μεταξύ τους μια λίγο απρόοπτη, λίγο παρανοϊκή σχέση. Κι όταν αυτή τελειώνει κάπως άσχημα, ο άντρας τα βάζει με τα αστέρια, που δεν του έδειξαν τη σωστή αγάπη. Προϊόν της διαμαρτυρίας του, η «Απιστία των άστρων».
ΤΟ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ
Ολοι νομίζουν ότι η «Απιστία των άστρων» είναι αυτοβιογραφική. Η ποίηση, όμως, είναι μίγμα του αυτοβιογραφικού και του φανταστικού. Ως ποιητής και συγγραφέας αλλά και ως αρθρογράφος σε ελληνικές και γαλλικές εφημερίδες, έχω μια εμμονή να στηρίζομαι σε βιωματικά, πραγματικά γεγονότα. Το ίδιο το γεγονός, όμως, από τη στιγμή που το φέρνεις στη μνήμη σου και το γράφεις, μεταβάλλεται, γίνεται η αρχαιολογία του πραγματικού. Κάνεις έρευνα πάνω στο πραγματικό, γι’ αυτό και λέω ότι είναι μίγμα πραγματικού και φανταστικού.
ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΓΩΝΙΑ
Η «Απιστία των άστρων» είναι το δεύτερο μέρος της «Τριλογίας των άστρων», η οποία αναφέρεται στον έρωτα του συγκεκριμένου υποκειμένου για το σύμπαν, τα αστέρια, τους πλανήτες, γι’ αυτόν τον τέλειο, τον άριστο ουρανό που έλεγε ο Αριστοτέλης, και στο πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, μελετώντας και παρατηρώντας τον έναστρο ουρανό. Είναι ποιήματα κυρίως υπαρξιακής αγωνίας, όπως έγραψαν μεγάλοι κριτικοί στο εξωτερικό και ειδικά ο σπουδαίος γλύπτης Τόνι Κραγκ.
ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Προσπαθώ, μέσω διάφορων δρόμων, να ενωθώ με τον κόσμο, γιατί θεωρώ ότι έχω κοπεί από τον ουρανό. Ο ένας δρόμος που χρησιμοποιώ για την επίτευξη αυτής της ένωσης είναι η ποίηση, άλλος το διήγημα ή το μυθιστόρημα, άλλος η ζωγραφική, ένας άλλος η φιλοσοφική ερμηνεία των γεγονότων και ταυτόχρονα η πολιτική. Ως υποψήφιος ευρωβουλευτής συγκέντρωσα 40.000 σταυρούς χωρίς καμιά στήριξη από κομματικούς μηχανισμούς ή χορηγούς. Η πολιτική για μένα είναι αυτό που λέει ο Αριστοτέλης: Η υψίστη των τεχνών. Βέβαια, ένας λογικός άνθρωπος θα αναρωτηθεί πού βλέπω την υψίστη των τεχνών στα όσα γίνονται στο Κοινοβούλιο και γύρω μας. Θα συμφωνήσω, βεβαίως, ότι υπάρχει τεράστια βρομιά στην πολιτική. Από κει και πέρα, όμως, το να το παραδεχτώ, να γυρίσω στη γωνιά μου και να βολευτώ με την αγιοσύνη του ανθρώπου της τέχνης, σημαίνει ότι δεν αμφισβητώ τα όρια του εαυτού μου. Μένω, δηλαδή, σε μια εικόνα που είναι αποδεκτή και εκτιμάται. Στόχος μου, όμως, είναι να μπορέσω, ζώντας στην κοινωνία, να ξαναενώσω τον ουρανό με τον άνθρωπο. Σε προσωπικό, λοιπόν, επίπεδο, αυτό γίνεται μέσα από τον συνδυασμό πολιτικής και τέχνης. Ξαναγυρίζω στις μεγάλες μου αγάπες: Τον Σοπενχάουερ, που έλεγε ότι η τέχνη μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από την απαισιοδοξία. Τον Νίτσε που έλεγε ότι πρέπει να ζούμε σαν καλλιτέχνες και τον Φερνάντο Πεσόα που έλεγε ότι και μόνο ότι υπάρχει τέχνη είναι η απόδειξη ότι η ζωή από μόνη της δεν φτάνει. Και βέβαια, στον κατεξοχήν αγαπημένο μου Καβάφη.
* Στην εκδήλωση, που διοργάνωσαν οι εκδόσεις «Βακχικόν» και το βιβλιοπωλείο «Anima Libri», για το βιβλίο μίλησε ο πρ. πρύτανης και καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών Γιώργος Παναγιωτάκης. Ποιήματα διάβασε ο συγγραφέας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
