Τον μικρό πρίγκιπα τον γνώρισα στο δημοτικό. Σε μια παράσταση που είχαν κάνει τα παιδιά της θεατρικής ομάδας. Είμαι σίγουρη ότι τότε μου είχε περάσει αδιάφορο όχι γιατί τα παιδιά δεν είχαν υποκριτικό ταλέντο. Αντιθέτως. Υποθέτω όμως, επειδή τότε δεν έψαχνα να βρω τι αξίζει πραγματικά στη ζωή γιατί ήξερα(ένα μικρό παιδί ξέρει πολλά περισσότερα από τους μεγάλους) και ούτε ήμουν μέλος στον κόσμο των μεγάλων- ήμουν πολύ αθώα για την εισαγωγή μου σε αυτόν τον κόσμο-.
Τον κόσμο των μεγάλων δεν τον έχω ζήσει μακροχρόνια. Έτσι και αλλιώς δεν ήμουν ποτέ από τα παιδάκια που θέλαν να μεγαλώσουν. Μου άρεσε η ηλικία που ήμουν και την αποδεχόμουν. Με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Έτσι και αλλιώς είχα ψυχανεμιστεί ότι ο κόσμος των μεγάλων δεν ήταν και τόσο υπέροχος. Και μάλλον ήταν εκ βαθέως σάπιος και προβληματικός.
Με την ενηλικίωση μου και τον απότομο εξαναγκασμό μου στο να μεγαλώσω και να αναλάβω σταδιακά τις ευθύνες μου ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου. Τι έχω να αντιμετωπίσω και τι όπλα θα πρέπει να βρω για να ανταπεξέλθω σε αυτό που ονομάζουν οι μεγάλοι ενήλικη ζωή. Τα πράγματα όμως ήταν εντελώς διαφορετικά. Γύρω μου είδα μεγάλους ηλικιακά, αλλά νοητικά να υπόκεινται σε βρεφική ηλικία. Είδα μεγάλους με κακία στο βλέμμα και στην ψυχή. Είδα μεγάλους που προσπάθησαν να επιρρίψουν τις ευθύνες σε άλλους. Είδα μεγάλους που το χρήμα είχε μόνο αξία για αυτούς και όχι η ανθρώπινη ψυχή. Είδα μεγάλους που με το ψέμα στην ψυχή θέλησαν να κοροϊδέψουν τους άλλους. Θα μπορούσα να γράψω τόμους με βιβλία από είδη μεγάλων που υπάρχουν αλλά είμαι βέβαιη ότι έχετε και εσείς συναντήσει αρκετούς και καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ και τι θα επακολουθούσε αν έμπαινα στην διαδικασία να τα καταγράψω όλα.
Εκεί κάπου. Στην αναζήτηση να βρω κάτι να απαλύνω τον πόνο μου, Βρέθηκα μπροστά στον Μικρό Πρίγκιπα του Antoine de Saint-Exupéry. Στην ζωή μου δεν πίστεψα και πολύ στις συμπτώσεις, σε όλα υπάρχει κάποιο νόημα θεωρώ, έτσι και αυτό δεν το θεώρησα σύμπτωση. Και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν ήταν.
Ο μικρός πρίγκιπας λένε ότι είναι ένα παραμύθι για παιδιά. Εσφαλμένα. Δεν είναι μόνο για τα παιδιά. Για την ακρίβεια δεν θεωρώ ότι τα παιδιά τον έχουν και τόσο ανάγκη. Νομίζω οι μεγάλοι το έχουν ως επί το πλείστον ανάγκη και πρέπει να το διαβάσουν. Αλλά αυτό είναι το θέμα. Για τους μεγάλους αυτό είναι ένα βιβλίο παιδικό ,αφενός γιατί ξέχασαν ότι μέσα τους υπάρχει ένα μικρό παιδί που έχει ανάγκη από στοργή και αγάπη και αφετέρου γιατί ψάχνουν την πολυπλοκότητα αφού δεν θυμούνται ότι η απλότητα κρύβει όλη την μαγεία.
Για αυτούς όλους τους λόγους και άλλους πολλούς θα ήθελα να παρουσιάσω 14 μαθήματα ζωής που προσφέρει ο συγγραφέας εκτός από εκείνα που έρχονται στον νου του εκάστοτε όταν ακούνε τις μαγικές λέξεις «μικρός πρίγκιπας».
Ανοίγω το βιβλίο στην αφιέρωση που θαρρώ ότι είναι ένα κομμάτι που λέει πολλά για τον συγγραφέα του εκάστοτε βιβλίου. Και βρίσκω την μεγαλύτερη αλήθεια που εμπεριέχεται σε όσα βιβλία και να έχω διαβάσει μέχρι τώρα και σε όλες τις φιλοσοφίες που έχω ακούσει.
Στον Λεόν Βερτ
Ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά, που έχω αφιερώσει το βιβλίο σ’ έναν μεγάλο. Έχω έναν σοβαρό λόγο: αυτός ο μεγάλος είναι ο καλύτερος μου φίλος που έχω στον κόσμο. Έχω και μια άλλη δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος μπορεί να τα καταλαβαίνει όλα, ακόμα και τα βιβλία για τα παιδιά. Έχω επίσης και μια τρίτη δικαιολογία: αυτός ο μεγάλος κατοικεί στην Γαλλία, όπου πεινά και κρυώνει. Έχει οπωσδήποτε ανάγκη παρηγοριάς. Αν όλες αυτές οι δικαιολογίες δεν επαρκούν, θέλω ν’ αφιερώσω αυτό το βιβλίο στο παιδί που υπήρξε άλλοτε αυτός ο μεγάλος. Όλοι οι μεγάλοι ήταν στην αρχή παιδιά. (Λίγοι όμως απ’ αυτούς το θυμούνται.) Διορθώνω, λοιπόν, την αφιέρωσή μου:
Στον Λεόν Βερτ όταν ήταν μικρό παιδί
Με αυτή λοιπόν την δυναμική και υπέροχη εισαγωγή ο συγγραφέας υπόσχεται ένα βιβλίο γεμάτο ηθικά, πνευματικά και κοινωνικά μηνύματα που όποιος είναι έτοιμος να τα υποδεχτεί θα τα αναγνωρίσει.
1ο Μάθημα : ο αφηγητής μιλάει για ένα σχέδιο που έμαθε όταν ήταν μικρός να καλλιτεχνεί. Το σχέδιο ήταν ένας βόας που χώνευε έναν ελέφαντα. Οι μεγάλοι βέβαια καθώς έχουν έλλειψη φαντασίας σε έναν μεγάλο βαθμό το θεώρησαν ως ένα καπέλο. Και όταν τους έγινε η επεξήγηση για το σχέδιο η παρότρυνσή τους ήταν ν’ αφήσει κατά μέρος τα σχέδια του βόα , κλειστά ή ανοιχτά, και να κοιτάξει καλύτερα τα μαθήματά του: τη γεωγραφία, την ιστορία, την αριθμητική και την γραμματική. Έτσι και από αυτό μόνο το συμβάν μπορεί εύκολα κάποιος να κατανοήσει ότι οι μεγάλοι δεν έχουν χρόνο για να μάθουν στο παιδί να εκφράζεται όπως θέλει, ούτε έχουν χρόνο για το παιδί. Απλά το μόνο που κάνουν είναι να το προγραμματίζουν όπως θέλουν οι ίδιοι. Και αυτό δεν το κάνουν μόνο στους μικρούς μου φίλους. Αυτό το κάνουν και στους εαυτούς τους και στους μεγάλους μου φίλους. Δεν ψάχνουν να βρουν εκ βαθέως τι τους ταιριάζει αλλά προγραμματίζουν τους εαυτούς τους να γίνουν ένα με την μάζα. Θέλουν ο άλλος να πηγαίνει με τα νερά του και ποτέ μα ποτέ να μην παρεκκλίνει από το ρέμα.
2ο Μάθημα: γίνεται η γνωριμία με τον μικρό πρίγκιπα. Μας περιγράφει το σοκ που του προκάλεσε αυτή η αναπάντεχη συνάντηση. Ο μικρός πρίγκιπας ζητάει να του σχεδιάσει ένα πρόβατο και εκεί ο συγγραφέας μας δίνει μια ακόμα αλήθεια της ζωής. «Όταν το μυστήριο είναι πολύ εντυπωσιακό, δεν τολμάς να μην υπακούσεις». Πόσες σπαζοκεφαλιές θα είχαμε γλιτώσει αν καταλαβαίναμε αυτά τα απλά λόγια. Όταν κάτι μας προκαλεί μυστήριο , μας έρχεται η επιθυμία της ανακάλυψης. Και αυτό ως επί το πλείστον μας οδεύει σε δρόμους που δεν είχαμε ξαναβρεθεί και σε πολλά αδιέξοδα. Και όταν βρίσκεσαι σε δρόμους που δεν έχεις υπάρξει, κάνεις βήματα που δεν έχεις ξανακάνει.
3ο Μάθημα: Ο συγγραφέας αναφέρει σε κάποιον διάλογο με τον μικρό πρίγκιπα : «θέλω να παίρνουν τις δυστυχίες μου στα σοβαρά». Αυτό είναι το πρόβλημα με τους μεγάλους. Θεωρούν ότι είναι γεμάτοι δυστυχίες και απαιτούν από τους άλλους να τους πάρουν στα σοβαρά. Χωρίς να έχουν σκεφτεί ότι αυτό που μπορεί να θεωρούν δυστυχία για αυτούς για τους άλλους είναι κάτι το μηδαμινό. Ο καθένας κουβαλάει τον δικό του Γολγοθά.
4ο Μάθημα: Ο πιλότος μας λέει λεπτομέρειες για τον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα – τον αστεροειδή Β612. Ο λόγος του δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Είναι σαφής και κατανοητός. Μας κάνει μια σοβαρή επεξήγηση για το λόγο που μας δίνει τις λεπτομέρειες αναφέροντας ότι:
« Αν σας διηγήθηκα όλες αυτές τις λεπτομέρειες για τον αστεροειδή Β612 και αν σας εμπιστεύτηκα το νούμερό του, είναι εξαιτίας των μεγάλων. Οι μεγάλοι αγαπούν τα ψηφία. Όταν τους μιλάτε για έναν καινούργιο φίλο, δεν ρωτούν ποτέ για το ουσιώδες. Ποτέ δεν σου λένε: «πώς είναι ο ήχος της φωνής του; Τι παιχνίδια προτιμά; Συλλέγει πεταλούδες;» Και σε ρωτούν: «Πόσων χρονών είναι; Πόσα αδέλφια έχει; Πόσο ζυγίζει; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;» Τότε μόνο πιστεύουν ότι τον γνωρίζουν. Αν πείτε στους μεγάλους: «Είδα ένα ωραίο σπίτι με ροζ τούβλα, γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στην στέγη…» δεν θα μπορέσουν να φανταστούν αυτό το σπίτι. Πρέπει να τους πείτε: « Είδα ένα σπίτι των εκατό χιλιάδων φράγκων». Τότε αναφωνούν: «Τι ωραίο που είναι!»
Έτσι αν τους πεις: « Η απόδειξη ότι ο μικρός πρίγκιπας υπήρξε είναι πώς ήταν γοητευτικός, πως γελούσε και πως ήθελε ένα πρόβατο. Και όταν κανείς θέλει ένα πρόβατο, είναι απόδειξη πώς υπάρχει», θα σηκώσουν τους ώμους και θα σε μεταχειριστούν σαν παιδί! Αν όμως τους πεις: «Ο πλανήτης από όπου ερχόταν είναι ο αστεροειδής Β612», τότε θα πειστούν και θα σε αφήσουν ήσυχο με τις ερωτήσεις τους. Τέτοιοι είναι. Μην τους κρατάτε κακία. Τα παιδιά οφείλουν να δείχνουν μεγάλη επιείκεια στους μεγάλους.
Αλλά, βέβαια, εμείς που καταλαβαίνουμε τη ζωή περιγελούμε τους αριθμούς! Θα ήθελα αυτή η ιστορία να άρχιζε σαν παραμύθι. Θα ήθελα δηλαδή να έλεγα:
«Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας, που κατοικούσε σε έναν πλανήτη μόλις πιο μεγάλο από εκείνον και που είχε ανάγκη από έναν φίλο…». Για όσους καταλαβαίνουν τη ζωή, αυτό θα φαινόταν πολύ πιο αληθινό.
Γιατί δεν μου αρέσει να διαβάζουν το βιβλίο μου επιπόλαια. Νιώθω μεγάλη λύπη να διηγούμαι αυτές τις αναμνήσεις. Πάνε κιόλας έξι χρόνια που ο φίλος μου έφυγε με το πρόβατό του. Αν δοκιμάζω εδώ να τον περιγράψω, είναι για να μην τον ξεχάσω. Είναι θλιβερό να ξεχνάς έναν φίλο. Και μπορεί να γίνω σαν τους μεγάλους, που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για τους αριθμούς.
….
Τέλος, θα κάνω λάθος σ’ ορισμένες λεπτομέρειες πιο σημαντικές. Αυτό όμως θα πρέπει να μου το συγχωρέσετε. Ο φίλος μου δεν έδινε ποτέ εξηγήσεις. Με θεωρούσε ίσως όμοιο με τον εαυτό του. Αλλά εγώ, δυστυχώς, δεν έχω την ικανότητα να βλέπω τα πράγματα μέσα από τις κάσες. Είμαι λίγο σαν τους μεγάλους. Πρέπει να αγρυπνώ.»
5ο Μάθημα: Θα αρκεστώ να αναφερθώ στο μήνυμα το κεντρικό. Πολλοί κακοί άνθρωποι και πολλά κακά συναισθήματα θα γεννηθούν μέσα σου. Το θέμα είναι να τα ξεριζώσεις από την ζωή σου σύντομα πριν σου προκαλέσουν χάος, κούραση και γενικότερα αρνητικά συναισθήματα. Γιατί αν μολυνθείς μετέπειτα η ίαση είναι δύσκολη υπόθεση.
6ο Μάθημα: «Ξέρεις… όταν είναι κανείς πολύ θλιμμένος, αγαπάει τα ηλιοβασιλέματα». Η πραγματικότητα είναι αυτή. Η επαφή με την φύση , σώζει την ψυχή. Και κάποιος που είναι στεναχωρημένος θέλει να πάρει τα βουνά για να βρει την ησυχία του και τον εαυτό του. Όσο δύει και ανατείλει ο ήλιος όλα τα προβλήματα μπορούν να ξεπεραστούν.
7ο Μάθημα: Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σκηνή που διαδραματίζεται ανάμεσα στον μικρό πρίγκιπα και τον αφηγητή.. Ο μικρός πρίγκιπας θέτει μια ερώτηση για τα άνθη και τα πρόβατα. Μια ερώτηση που ο αφηγητής θεωρεί ανιαρή και ανούσια. Έτσι του απαντάει σε μια στιγμή φανερά εκνευρισμένος: «..Εγώ τώρα είμαι απασχολημένος με σοβαρά πράγματα». Και η απάντηση ήταν αποστομωτική και σκληρή: «Μιλάς όπως οι μεγάλοι! … Τα συγχέεις όλα…ανακατεύεις τα πάντα!». Η πραγματικότητα είναι ότι οι μεγάλοι δεν ασχολούνται με τα απλά πράγματα. Ψάχνουν την πολυπλοκότητα. Γιατί με την πολυπλοκότητα νομίζουν ότι είναι αξιόλογοι. Έτσι είναι ο κόσμος των μεγάλων. Σπάνια θα ασχοληθούν με κάποιο ουσιώδες θέμα. Την περισσότερη ώρα τους θα αναλωθούν σε μικροπρέπειες και ασημαντότητες.
8ο Μάθημα: Ο αφηγητής μας μιλάει για την γνωριμία του μικρού πρίγκιπα με το άνθος του, τον μοναδικό του φίλο, τον συγκάτοικό του στον μικρό πλανήτη του. Και εκεί όπως αναφέρεται αυτή η πρώτη γνωριμία ο μικρός πρίγκιπας δυστυχώς (όπως καταλαβαίνει στην πορεία) ¨..παρά την καλή θέληση και την αγάπη του, άρχισε γρήγορα να έχει αμφιβολίες γι’ αυτό. Είχε πάρει στα σοβαρά λόγια χωρίς σημασία και είχε γίνει πολύ δυστυχισμένος». Και κάπως έτσι γίνεται κατανοητό ότι εμείς οι άνθρωποι παίρνουμε στα σοβαρά τα λόγια και όχι τις πράξεις. Μένουμε στο «φαίνεσθαι» και δεν κοιτάμε το «είναι». Και έπειτα ο μικρός πρίγκιπας λέει: « Δεν μπόρεσα τότε να καταλάβω τίποτα! Θα έπρεπε να το είχα κρίνει τότε από τις πράξεις του και όχι από τα λόγια του. Με αρωμάτιζε και με φώτιζε. Δεν θα έπρεπε ποτέ να φύγω από κοντά του! Θα ‘πρεπε να είχα μαντέψει την τρυφερότητά του, πίσω από τις φτωχές του πανουργίες. Τα άνθη είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πολύ μικρός για να ξέρω να τ’ αγαπώ.». Δεν χρειάζεται επεξήγηση. Τα συμπεράσματα είναι ευνόητα.
9ο Μάθημα: Ο αποχωρισμός. Ο αποχωρισμός είναι το πιο δύσκολο. Ειδικά όταν υπάρχει πολύ αγάπη. Σε οποιονδήποτε τομέα. Ο αποχωρισμός είναι ότι πιο βάναυσο. Να πρέπει να αφήσεις αυτόν ή αυτό που αγαπάς και να φύγεις. Ωστόσο ο κάθε άνθρωπος αποχωρίζεται με διαφορετικό τρόπο. Και όταν αγαπάς θέλεις να βλέπεις τον άλλον ελεύθερο και δυνατό. Ακόμα και αν αυτό σου δημιουργεί ξερίζωμα στην καρδιά. Έτσι λοιπόν και το όμορφο άνθος έπρεπε να αφήσει τον μικρό πρίγκιπα να φύγει. Όχι γιατί το ήθελε αλλά επειδή τον αγαπούσε ειλικρινά. «Μη χασομεράς, είναι ενοχλητικό. Έχεις αποφασίσει να φύγεις. Πήγαινε.» « Δεν ήθελε να το δω να κλαίει. Ήταν πάρα πολύ περήφανο..» .
10ο Μάθημα: Το ταξίδι του μικρού πρίγκιπα ξεκινάει και βρίσκεται στον πλανήτη με τον βασιλιά. Μέσα στη συνομιλία που έχει ο βασιλιάς με τον μικρό πρίγκιπα υποδεικνύει ο πρώτος στον δεύτερο μια μεγάλη σοφία: « Θα κρίνεις (τότε) τον εαυτό σου.. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνει κάποιος τον εαυτό του παρά τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις καλά τον εαυτό σου, τότε θα πεις πως είσαι ένας αληθινός σοφός.» Ένα μη σύνηθες φαινόμενο την ανθρώπινης φύσεως. Το μόνο που ξέρει ένας άνθρωπος καλά είναι να κρίνει και να δικάζει τους άλλους αλλά ποτέ τον εαυτό του. Για τον εαυτό του βρίσκει ένα σωρό δικαιολογίες. Για τους άλλους λιθοβολεί με λέξεις και στήνει σε τοίχους όντας ένας δικαστής αμείλικτος.
11ο Μάθημα : Επόμενος προορισμός η χώρα του ματαιόδοξου. Ένας ματαιόδοξος ζητάει συνεχώς τον θαυμασμό και για αυτό δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος με τίποτα και πάνω από όλα με τον εαυτό του. Στηρίζεται πάντα στους άλλους. Ποιος ο σκοπός;; Μόνο ένας ματαιόδοξος ξέρει. « Σε θαυμάζω, είπε ο μικρός πρίγκιπας, σηκώνοντας λίγο τους ώμους, αλλά τι μπορεί να σ’ ενδιαφέρει αυτό;». Ο άνθρωπος που ζητάει την αποδοχή από τους άλλους είναι καταδικασμένος για δύο τιμωρίες. Η μία τιμωρία είναι ότι θα ελέγχετε πάντα ψυχολογικά(και όχι μόνο) από τους άλλους και η δεύτερη θα είναι ότι θα είναι πάντα ανικανοποίητος και λυπημένος. Εφόσον δεν θα μπορεί ποτέ να νιώσει καλά μόνος με τον εαυτό του.
12ο Μάθημα: Η σύντομη επίσκεψη του ήρωά μας στον πλανήτη του μπεκρή. Οι μεγάλοι συνηθίζουν μεγαλώνοντας να αποκτάνε εξαρτήσεις. Γιατί ενδόμυχα κάτι δεν τους αρέσει και δεν μπαίνουν στην διαδικασία να ψάξουν την πηγή του κακού. Κάλλιστα πολλές φορές τις ίδιες τους τις εξαρτήσεις τις μισούν. Στην ερώτηση του μικρού πρίγκιπα του γιατί ο μπεκρής πίνει και τι θέλει να ξεχάσει η απάντηση που έλαβε ήταν απλή και περιεκτική: «Ντρέπομαι που πίνω!». Και έπειτα ήρθε η σιωπή.
13ο Μάθημα: Ο μικρός μας φίλος βρίσκεται στον πλανήτη ενός επιχειρηματία. Ο επιχειρηματίας αυτό δεν ασχολείται με τίποτα άλλο εκτός από το να μετράει τα αστέρια , να τα καταγράφει και να βάζει το χαρτάκι αυτό σε ένα συρτάρι. Αυτό είναι μια κλασσική συμπεριφορά ενός μεγάλου. Ένας μεγάλος θα θέλει να είναι ισχυρός, να έχει ένα κύρος στην κοινωνία αλλά δυστυχώς προσπαθεί να το αποκτήσει μέσα από αδιάφορες και ανούσιες αναζητήσεις. Εμμένει πάντα προσκολλημένος στο δήθεν, σπάνια στην ουσία. Οι μεγάλοι ασχολούνται με ανούσια και μικρά πράγματα και ξεχνάνε να ασχοληθούν με τα μεγάλα και τα σημαντικά. «Ο μικρός πρίγκιπας είχε για τα σοβαρά πράγματα ιδέες πολύ διαφορετικές από τις ιδέες των μεγάλων.».
14ο Μάθημα: Βρισκόμαστε στον πλανήτη του φανοκόρου. Αυτός ο άνθρωπος έκανε την δουλειά του προσηλωμένος και έχοντας την ως προτεραιότητα. Ωστόσο ο δυστυχής φανοκόρος είχε μείνει τόσο στάσιμος που πλέον τον είχε φάει η δουλειά. Γιατί οι συνθήκες εργασίας άλλαξαν και αυτός χρόνο για τον εαυτό του δεν είχε. Καμία μέρα δεν είναι ίδια με την άλλη ωστόσο τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι επιμένουμε να τις βρίσκουμε όλες ίδιες και μέσα στην ρουτίνα. Αν κοιτάξουμε όμως στο κοντινό παρελθόν θα αναγνωρίσουμε ότι τίποτα δεν είναι ίδιο. Μολονότι όμως αυτού του γεγονότος ο μικρός πρίγκιπας ομολόγησε ότι θα ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει φίλο από αυτούς που συνάντησε και ο λόγος είναι πολύ απλός και ειλικρινής «Αυτόν εδώ θα τον περιφρονούσαν όλοι οι άλλοι: ο βασιλιάς, ο ματαιόδοξος, ο μπεκρής, ο επιχειρηματίας. Ωστόσο είναι ο μόνος που δεν μου φαίνεται γελοίος. Ίσως γιατί ασχολείται με άλλο πράγμα και όχι με τον εαυτό του». Και ο νοών.. νοείτω.
Ο μικρός πρίγκιπας λοιπόν είναι ένα βιβλίο το οποίο είναι ένα όμορφο ανάγνωσμα για τα παιδιά αλλά μια σημαντική υπενθύμιση για τους μεγάλους. Μέσα στις λέξεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας κρύβονται και πολλές άλλες αλήθειες. Έτσι και αλλιώς το όμορφο με τα βιβλία είναι ότι ταξιδεύουν το καθένα σε διαφορετικούς προορισμούς και ότι ο καθένας εκλαμβάνει τα μηνύματα που έχει περισσότερο ανάγκη. Όλοι έχουμε την ανάγκη να γινόμαστε παιδιά κάποιες στιγμές και να ξαναγυρίζουμε έστω και για λίγα δεύτερα στο μυαλό μας στα χρόνια της αθωότητας, της ξεγνοιασιάς και της αγάπης. Δεν είναι στην ουσία του τόσο κακό ούτε ανούσιο, αντιθέτως είναι άλγος και βοηθός στην ψυχή του εκάστοτε.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
