της ΛΗΔΑΣ ΚΟΖΑΚΗ
Τα μάτια μου είναι ακόμα υγρά από αυτό που είδα. Δεν ξέρω αν ήρθε η ώρα το μαύρο να καταπιεί το κόκκινο ή αν ακόμα το κόκκινο εξακολουθεί να καταπίνει το μαύρο.
Μπορεί να μην βυθίστηκα σε ένα συγκεκριμένο έργο του Ρόθκο, αλλά βυθίστηκα μέσα στον ίδιο το Μαρκ Ρόθκο, μέσα στη ζωή και το έργο του.
Θαύμασα το πνεύμα και τη διάννοιά του αλλά και την τιτάνεια εγωμανία του.
Θαύμασα το Σταμάτη Φασουλή σε μια εξαιρετική ερμηνεία, που έδωσε όλο το απαιτούμενο βάρος για να υποδυθεί μια τέτοια προσωπικότητα.
Μια ερμηνεία βαθιά και δυνατή, ακέραιη, μεγάλη, όπως ακριβώς της έπρεπε.
Θαύμασα και τον Οδυσσέα Παπασπυρόπουλο στο ρόλο του βοηθού του Ρόθκο, Κεν που πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή σαν ένα μικρό αγόρι με φόβο, απορία και δίψα στα μάτια του και μέσα σε δύο ώρες ή σε δύο χρόνια από αγόρι έγινε άντρας, από φοβισμένος έγινε γενναίος και από ζωγράφος έγινε καλλιτέχνης.
Επάνω στη σκηνή το παλιό συμβιώνει με το καινούριο, ο Ρόθκο και ο βοηθός του, ο αφηρημένος εξπρεσσιονισμός και η ποπ αρτ, το πάθος αλλά και η λογική, όπως ακριβώς το κόκκινο και το μάυρο στους πίνακες του Ρόθκο, το κόκκινο και το μαύρο μέσα μας.
Έτσι όπως τα δύο χρώματα συμβιώνουν στους πίνακες του Ρόθκο έτσι και ο Σταμάτης Φασουλής με τον Οδυσσέα Παπασπυρόπουλο συμβίωσαν αρμονικά πάνω στην ίδια σκηνή, χωρίς να υποσκιάζεται κανείς αλλά αντιθέτως να δίνουν και οι δυο εξίσου δυνατές ερμηνείες κάνοντας αυτή την παράσταση ένα ζωντανό πίνακα του Ρόθκο που όλοι πρέπει να δουν και να θαυμάσουν.
* Κριτική για την παράσταση “Κόκκινο”, Θέατρο “Δημήτρης Χορν”, σε μετάφραση – σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και ερμηνεία Σταμάτη Φασουλή-Οδυσσέα Παπασπυρόπουλου.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
