Άρχισα κάθε μέρα να ακούω όλο και περισσότερα για πράγματα που αφαιρούν το προνόμιο κάποιων να ισχυρίζονται ότι έχουν το ηθικό πλεονέκτημα.
Κρίμα.
Μπορεί να ασκώ κριτική (δημοσιογραφικά) ενίοτε σκληρή στην κυβέρνηση όπως οφείλω να κάνω κι όπως έκανα και με όλους τους προηγούμενους, όμως ακόμη κάπου, κατά βάθος είχα μια μικρή ελπίδα να σπάσουν αυγά… να γίνει μια μικρή επανάσταση για το γαμώτο, για την τιμή των όπλων.
Κάποιοι με στόμφο επαναλαμβάνουν ότι “έχουμε ένα κόσμο ν αλλάξουμε”…
Δυστυχώς ακόμη και από κάποιες μικρές εξαιρέσεις προσώπων που περίμενες να κάνουν την διαφορά ή την αλλαγή, να ναι ρε παιδί μου, η εξαίρεση του κανόνα, διαπιστώνεις ότι όχι μόνο πρόκειται για μια απ τα ίδια,αλλά πολύ περισσότερο για ακριβώς το ίδιο πράγμα και μάλιστα χωρίς καν μια “πρωτοτυπία”.
Αυτός ο τόπος σύντροφοι ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ.
Ρεβάνς θέλει να πάρει στο τσιμπούσι και στην μοιρασιά. Και δεν μιλάω σε κεντρικό επίπεδο μόνο, αλλά και σε τοπικό…
Κάτι περίεργα ταξίδια με εξωτερικούς “αδιευκρίνιστους” συμβούλους, μιας και δεν ομιλούμε και ξένες γλώσσες και πρέπει να πάμε στας Ευρώπας της συντηρητικής νομενκλατούρας με εξειδικευμένα αντικείμενα, και θα χάσκουμε σαν χάνοι, μικρομπίζνες που ξορκίζαμε με φίλους και συντρόφους που τόσα χρόνια έβλεπαν τους άλλους να βουτάνε το χέρι στο μέλι και να φοράνε HERMES και έλεγες γιατί ρε εκείνοι και όχι εγώ…
Ρουσφετάκια σε περίεργες υποθέσεις με άρωμα γνωστών και μη εξαιρετέων νταβατζήδων όπου καταλύεται η νομιμότητα, κουκουλώματα, διορισμοί και αναθέσεις, εντολές μεγαλοσυμφερόντων άνωθεν για κάτι λιμανιώτικες δουλίτσες (λύματα…) που εκτελούνται κατά γράμμα μην τυχόν και χαθεί η καρέκλα, πάλι ημέτεροι, ξανά παιδιά, οι γνωστοί κουμπάροι κλπ…
Ξαναζεσταμένο φαγητό.
Φακές που ψήθηκαν μεσημέρι, έγιναν δεύτερη φορά φακόρυζο και αυτό το ξαναζεσταίνεις για να το φας βραδινό.
* Το σκίτσο είναι του Θοδωρή Μακρή