Είναι άξια συμπάθειας κάθε προσπάθεια κατανόησης της κυβερνητικής πρακτικής. Τα ερωτήματα καθημερινά και οι απορίες πολλές. Μα τι κάνουν; Τι θέλουν; Τι επιδιώκουν; Γιατί καθυστερούν την αξιολόγηση; Και αν τελικά δεχθούν και υπογράψουν αυτά εναντίον των οποίων πομπωδώς διαφωνούν, τι αυτό μπορεί να σημαίνει; Τι ακριβώς συντελείται στον πυρήνα της συνείδησης της κυβερνητικής ομάδας;
Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ διακυβέρνησης και εξουσίας. Η διακυβέρνηση είναι μια πεζή έννοια. Εχει κανόνες. Εχει διάρκεια. Απαιτεί και ένα κάποιο αποτέλεσμα. Η εξουσία είναι μια ευρύτερη έννοια. Δεν υπόκειται στον πεζό περιορισμό των κανόνων της αστικής αντίληψης. Είναι μια απόπειρα σύνδεσης με την Ιστορία.
Αυτό διεκδικούν οι κυβερνητικοί. Μια θέση στην Ιστορία. Φιλόσοφοι και μεγάλοι στοχαστές δοκιμάστηκαν πραγματικά στην προσπάθειά τους να βάλουν σε λέξεις το πνεύμα της Ιστορίας. Υπάρχει, λέει, ένα «πνεύμα της Ιστορίας», που νομοτελειακά την οδηγεί και την ορίζει. Πρόκειται για κατασκευή του νου, που επιχειρεί να συλλάβει το ασύλληπτο της ατομικής και συλλογικής ύπαρξης και να περιγράψει το ακατάληπτό της στον ατίθασο χρόνο.
Στον οικισμό «Ελλάς», οι κυβερνητικοί βλέπουν τον εαυτό τους ως το ενσαρκωμένο πνεύμα της Ιστορίας. Διαλέγονται μαζί του. Είναι πέρα από τα τρέχοντα προβλήματα. Τα μικρά ή μεγάλα μέτωπα της απασχόλησης, της ανεργίας, της φορολόγησης, της μείωσης των εισοδημάτων, μισθών και συντάξεων. Είναι οι εκφραστές της μεγάλης πνοής. Βλέπουν τον εαυτό τους στη μεγάλη σκηνή του ιστορικού θεάτρου. Συντελεστές του ιστορικού γίγνεσθαι. Κληρονόμους των μεγάλων ονομάτων, πλάστες μιας νέας εποχής.
Δεν μπορούν να κατανοηθούν διαφορετικά οι τοποθετήσεις του κ. Δραγασάκη, οι ιδιότυπες περιπλανήσεις του κ. Τσακαλώτου, από το βήμα της Βουλής στους δρόμους και από τους δρόμους στο βήμα της Βουλής και η επαναστατικότητα φυσικά του κ. Τσίπρα, για την οποία δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης!
Εάν αυτά ισχύουν, καμιά άμεση ελπίδα κανονικότητας δεν υπάρχει για τη χώρα. Η κυβέρνηση θα παραμείνει μια αυτοαναφορική οντότητα και θα εμφανίζεται ενώπιόν μας, άλλοτε με τον σημερινό και άλλοτε με τον παλαιό εαυτό της. Εξάλλου το πνεύμα διατηρεί πάντα την άυλη υπόστασή του, «πέρα από την αναγκαιότητα», όπως θα έλεγαν οι διανοούμενοι του πολιτικού αυτού χώρου. Υπό το πνεύμα της Ιστορίας, θα καθαγιάζονται πάντα οι πράξεις και οι στάσεις.
Με μια μετάθεση στο μέλλον, τους παρακολουθώ με κατανόηση καθώς αποχωρούν. Και φτάνει στα αφτιά μου ο μεταξύ τους ψίθυρος: «Θέλαμε να γίνουμε το πνεύμα της Ιστορίας. Δεν θα γράψει τίποτα για εμάς η Ιστορία του πνεύματος».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
